«Επανάληψη της σχολικής χρονιάς». Θα μπορούσε αυτός να είναι ο τίτλος ενός φανταστικού ΦΕΚ του Υπουργείου Παιδείας με θέμα τη σχολική χρονιά 2021. Στο κυρίως θέμα της απόφασης θα εξηγούταν το «γιατί» μια Πολιτεία αποφάσισε την επανάληψη της χρονιάς για το σύνολο των μαθητών της χώρας. Τέτοιο ΦΕΚ δε θα υπάρξει. Γιατί όσοι «κυβερνούν» -αλλά και όσοι «αντιπολιτεύονται»- δεν έχουν το παραμικρό νοιάξιμο για την Παιδεία. Μετά από τόσους μήνες εμπειρίας, αυτό θα έπρεπε να είναι το βασικό συμπέρασμα. Κι ας μοιάζει απόλυτο, πρωτόγονο, ισοπεδωτικό, χοντροκομμένο, κι ας υπάρχουν χίλια «ναι, αλλά…». Όλοι λοιπόν, μαθητές και μαθήτριες, στην ίδια τάξη. Την κανονική τάξη, όχι την «κοινότητα μάθησης» της εποχής Webex. Αλλά αυτή με τα ντουβάρια, τις φωνές, τις ερωτήσεις, τις επιπλήξεις, τους άριστους και τους κουμπούρες, τα διαλείμματα.
Πρώτα απ’ όλα, αυτό θα ήταν μια ένδειξη ότι η κοινωνία διατηρεί ακόμα κάτι ελάχιστο από τον έλεγχο του εαυτού της. Ότι μπορεί να αποφασίζει με κριτήρια που η ίδια θέτει, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτά, ότι δεν υπάρχει κάτι εξωτερικό στο οποίο οφείλει να προσαρμοστεί πάση θυσία. Έστω, ας αναρωτηθούμε μαζικά: Γιατί δεν γίνεται; Ποιος και τί το απαγορεύει; Πώς έγινε τα νήπια και οι έφηβοι να είναι κλεισμένα σπίτι και αυτό δε γίνεται; Μπορεί τότε να ταρακουνιόταν το κεφάλι μας και να γινόταν μια ρωγμούλα στη διαρκή μας αλλοτρίωση, μήπως κι αρχίζαμε, έτσι, να συνειδητοποιούμε το μέγεθός της. Να μην μας έφταιγε δηλαδή ο «ιός ως ιός», να μην αναμέναμε ως υποτελείς και εξουσιαζόμενοι κάποιο επιστημονικό θαύμα. Μπορεί και να αποκτούσαμε μια αυτοπεποίθηση διαφορετική από αυτή που προσφέρει το γεγονός ότι «η ανθρωπότητα κατακτά το διάστημα» και άλλα τέτοια γραφικά και ωραία.
Έπειτα, θα ήταν ένα σπουδαίο μήνυμα προς τους μαθητές. Με τα παιδιά άλλωστε δε μετράμε οι μεγάλοι τον χρόνο; Οι κατακτήσεις και τα κατορθώματά τους δεν είναι αυτά που μας προσφέρουν το μέτρο, τον πήχη και τις φάσεις; Θα ήταν σαν να τους λέμε –κι ας το ξέρουν αυτά: «Αγαπητά μας παιδιά, ο χρόνος δεν είναι χρονόμετρο και η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου». (Κι ας είναι και τέτοια). Δεν πρέπει λοιπόν να τους κλέψουμε μια ολόκληρη σχολική τάξη με όλα όσα αυτή περιλαμβάνει. Εκτός κι αν δεν έχουν και πολλή σημασία οι ασκήσεις της Χημείας, η χαρτοκοπτική, η ιστορία, τα φιλολογικά, τα μήλα στο προαύλιο. «Δε χάθηκε κι ο κόσμος βρε αδερφέ». Εκτός τελικά κι αν «μια χαρά καταλαβαίνουν και εξ αποστάσεως», δίνοντας έτσι ένα σήμα γενικής μορφωτικής και πνευματικής διάλυσης και επιστρέφοντας σε εποχές όταν τα παιδιά θεωρούνταν απλά «μικρόσωμοι άνθρωποι».
Να επαναληφθεί λοιπόν η σχολική χρονιά για το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού. Άλλωστε αν υπολογίσουμε και την περσινή, μαζί και την επίδραση του γενικού ξεχαρβαλώματος, οι μαθητές ξεπέρασαν το όριο των 114 απουσιών και η φοίτησή τους κρίνεται «ανεπαρκής». Υπερβολικό όλο αυτό; Υπάρχουν μια σειρά ζητήματα και ζητηματάκια που το καθιστούν ανεφάρμοστο; Ας μιλήσουμε τότε για εναλλακτικές, πέρα όμως από το «όπως να ‘ναι» άνοιγμα, ίσα για τη φιγούρα, και από το «να προετοιμάσουμε καλύτερα την τηλεκπαίδευση». Μαθήματα σε ανοιχτούς χώρους, έλεγχος για τα μαθησιακά κενά της φετινής χρονιάς, εντοπισμός του πού πρέπει να δοθεί το βάρος την επόμενη σχολική χρονιά και πολλά ακόμα που κάλλιστα θα μπορούσαν να προχωρήσουν στο βαθμό που υπήρχε ένα πραγματικό ενδιαφέρον για τη μόρφωση –και τη ζωή- των παιδιών. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πάρει κανένα απολύτως μέτρο που να διασφαλίζει την επιβίωση του σχολείου. Του ανοιχτού σχολείου. Δεν την ενδιαφέρει. Δε φταίει πια ο ιός για τα κλειστά σχολεία. Θα φταίμε όμως πολλοί αν αυτό το χάλι τού οι-δυο-επόμενες-βδομάδες-είναι-κρίσιμες συνεχιστεί στο διηνεκές.
