Της Ιωάννας Π. Μηλιαράκη*
Ενεστώσα η δεύτερη μεταπολίτευση. Σίγουρα, από το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου και της 11ης Φεβρουαρίου διαχέεται ένα μεταπολιτευτικό κλίμα που αμβλύνει την δυναμική κάθε μέτρου λιτότητας. Εισάγει τη νέα δυναμική.
Η ελπιδοφόρα τωρινή κατάσταση, σε καμία περίπτωση, δεν είναι ικανή από μόνη της να αντιμετωπίσει τις καταστροφικές συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών.
Ως εκ τούτου, το χρέος που έχει η νέα κυβέρνηση έναντι όλων μας είναι αρκετά βαρύ. Όπως απεδείχθη, όμως, έχει τη συνειδητή στήριξη του ανώτατου οργάνου της πολιτείας, του εκλογικού σώματος, και κατ’ επέκταση του συνόλου του Λαού! Η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατική αρχή νομιμοποιούν τις πολιτικές της παρούσας κυβέρνησης που κορμό της έχει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, σε θεσμικό επίπεδο, αν και δεν άλλαξε κάτι ως προς τη συγκρότηση της πολιτείας, τα πράγματα δείχνουν ότι μετά από πάροδο πολλών ετών η λαϊκή κυριαρχία είναι πρωταγωνίστρια.
Εάν μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε πολιτικά την παρουσία των πολιτών τη δεδομένη στιγμή, θα γυρίσουμε πίσω στο 2009-2010, όπου τότε το πολιτικό σύστημα επανασυγκροτήθηκε. Κύρια όμως αναφορά είχαν οι πλατείες. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή της ροής του κομματικού ανταγωνισμού τόσο σε επίπεδο κυβέρνησης, όσο και σε επίπεδο αντιπολίτευσης. Στο σημείο αυτό αναφέρομαι στο μεθοδολογικό όρο της «αποευθυγράμμισης (de-alignment) των πολιτικών κομμάτων από την κοινωνία». Σύμφωνα με αυτόν τον όρο, η σχέση του κόμματος προς την κοινωνία είναι απομακρυσμένη. Παρ’ όλα αυτά, το «πολιτικό υποκείμενο» (ο όρος δεν αφορά το κόμμα πλέον, αλλά το εκλογικό σώμα – δηλαδή αναφέρομαι σε αλλαγή υποκειμένου) υποστηρίζει πιστά ένα κόμμα ή καλύτερα μία συγκεκριμένη πολιτική. Έτσι εξηγείται και η πολυετής παρουσία του διπολισμού που επικράτησε για χρόνια με κυρίαρχες πολιτικές δύο μόνο τάσεις.
Το παραπάνω φαινόμενο της «αποευθυγράμμισης» έρχεται να ερμηνεύσει και την παρούσα κατάσταση -αν και είναι ακόμα υπό εξέλιξη- με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δηλαδή, της «επανευθυγράμμισης (re-alignment) των κομμάτων στην κοινωνία». Αυτή την «επανευθυγράμμιση» στηρίζει και οφείλει να στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα πορεία και ασφαλώς θα κριθεί γι’ αυτό. Να γιατί η περίοδος που διανύουμε είναι μεταβατική περίοδος. Ο λαός έφυγε από τα κόμματα που ήταν κυρίαρχα στο παρελθόν, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μία «κοινωνικοπολιτική αναγέννηση» μέσω της επανασυγκρότησης των σχέσεων και της αλλαγής της βάσης των κομμάτων. Έτσι ο διπολισμός κατέρρευσε στον βωμό της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Ο ελληνικός λαός ψήφισε ομόφωνα για τον τερματισμό κάθε νεοφιλελεύθερης πολιτικής και για την κατάργηση του Μνημονίου.
Εν κατακλείδι, έγινε ξεκάθαρο και αυτό προκύπτει από τη στήριξη του λαού στην παρούσα κυβέρνηση, ότι η «κάλπη» της 25ης Ιανουαρίου δεν αφορά μία παρορμητική συμπεριφορά, αλλά μία συνειδητή επιλογή που έχει ως αφετηρία το «εγώ» και καταλήγει στο «εμείς». Επίσης, έγινε αντιληπτό το δημοκρατικό, το φιλελεύθερο και το κοινωνικό κεκτημένο, όπως και στην μεταπολίτευση του 1974. Μόνο που το 2015 δεν εισάγει νέο κύκλο μεταπολίτευσης αλλά τη νέα μεταπολίτευση. Τη μεταπολίτευση του 2015.
* Η Ιωάννα Π. Μηλιαράκη είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών και μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
