Η Εθνική Ελλάδας μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη για ποδοσφαιρικό αγώνα με την Τουρκία. Από την κερκίδα ακούγονται αρκετά ανθελληνικά συνθήματα, ενώ η μετάβαση Ελλήνων φιλάθλων έχει απαγορευτεί με το φόβο επεισοδίων. Ενώ ο αγώνας είναι σε εξέλιξη, ένα αεροπλανάκι περιφέρεται πάνω από τον αγωνιστικό χώρο επιδεικνύοντας ένα πανό. Σε αυτό απεικονίζεται ένας χάρτης της Ελλάδας που περιλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη, τα τουρκικά παράλια, τα Σκόπια και τη μισή Αλβανία. Ένας Τούρκος ποδοσφαιριστής κατεβάζει το πανί που περιφέρεται πάνω από τα κεφάλια των ποδοσφαιριστών. Τότε, ο Κώστας Μήτρογλου και δύο, τρεις ακόμα Έλληνες παίκτες του επιτίθενται και αρπάζουν από τα χέρια του το… τιμημένο λάβαρο με τη μεγάλη Ελλάδα. Ακολουθεί σύρραξη και ο αγώνας διακόπτεται.
Στην κερκίδα βρίσκεται ο αδερφός του Έλληνα πρωθυπουργού (ας πούμε, π.χ., ο Μπαλτάκος) και κατηγορείται ότι ενθάρρυνε τα επεισόδια. Στην Αθήνα βγαίνει κόσμος στους δρόμους με ελληνικές σημαίες και πανηγυρίζει. Ο Αντώνης Σαμαράς με δηλώσεις του δηλώνει περήφανος για την εθνική ομάδα. Στο αεροδρόμιο, την επόμενη μέρα, μαζεύονται μερικές χιλιάδες, αποθεώνοντας τους παίκτες, αφού πριν είχαν περικυκλώσει την τουρκική πρεσβεία. Ανάμεσά τους εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης αλλά και αρκετοί εθνικιστές και χρυσαυγίτες. Ο αρχηγός της ελληνικής ομάδας εκφωνεί έναν πύρινο, 40λεπτο λόγο στους συγκεντρωμένους. Ήδη, το προηγούμενο βράδυ, Έλληνες έχουν εισβάλλει σε μειονοτικό χωριό εκφοβίζοντας τους κατοίκους με επιθέσεις, κραυγές και συνθήματα όπως «Μουσουλμάνοι θα σας κάψουμε». Την επόμενη μέρα επεισόδια σημειώνονται και στην Τουρκία με νεαρούς να καίνε και να καταστρέφουν μερικά μαγαζιά που ανήκουν σε Έλληνες.
Ο παραλληλισμός, προφανώς, γίνεται με τα γεγονότα του πρόσφατου αγώνα Σερβίας-Αλβανίας και όσα ακολούθησαν. Η σημαία της μεγάλης Αλβανίας που περιλαμβάνει την Ήπειρο, την Κέρκυρα και τη Δυτική Μακεδονία δεν είναι κάτι που πρέπει να ξεπερνιέται εύκολα. Ειδικά όταν στην Αλβανία δεν φαίνεται να αντιμετωπίζεται σαν περιθωριακό ή γραφικό φαινόμενο, αλλά ως όχημα άσκησης πολιτικής από το επίσημο κράτος. Όχι γιατί επίκειται άμεσα κάποια… εισβολή και κατάκτηση αυτών των περιοχών, αλλά γιατί ζούμε στα Βαλκάνια που ποτέ δεν σταμάτησαν να αποτελούν πεδίο πρόκλησης αναταραχών και εντάσεων, συνήθως με την ανάμειξη ή την υποκίνηση των μεγάλων δυνάμεων.
Αλυτρωτισμοί, μεγαλοϊδεατισμοί, αναμόχλευση μίσους και εθνικιστικών παθών. Αυτά χρησιμοποιήθηκαν όχι μόνο στη μακρινή αλλά στην πολύ πρόσφατη Ιστορία για να δρομολογηθούν εξελίξεις που τις πλήρωσαν με αίμα οι ίδιοι οι λαοί της περιοχής. Από τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία έχουν περάσει 15 χρόνια. Το αμερικανικό «ενδιαφέρον» ποτέ δεν σταμάτησε και τα παιχνίδια με τους αγωγούς συνοδεύονται από ισχυρές οικονομικές και πολιτικές επιδιώξεις και παρεμβάσεις. Η Γερμανία μόλις πριν από ενάμιση μήνα διοργάνωσε, έξω από κάθε «ευρωπαϊκό θεσμό», συνάντηση για τα Δυτικά Βαλκάνια, καλώντας κατά βούληση όσα κράτη έκρινε ότι έχουν λόγο για την περιοχή (ανάμεσα σε αυτά, για παράδειγμα, την Αυστρία και όχι την Ελλάδα) διευθετώντας μπίζνες αλλά και πολιτικές, δύο δραστηριότητες που συνήθως πάνε μαζί. Και όλα αυτά στο φόντο δύο μεγάλων πολέμων (Ουκρανία, Μέση Ανατολή) που δεν διεξάγονται καθόλου μακριά. Για όλους αυτούς τους λόγους, κάθε «τύφλωση» είναι επιζήμια. Και, τέλος πάντων, η σημαία με την Κέρκυρα… αλβανική δεν μπορεί παρά να εξοργίζει κάθε δημοκράτη, αντιφασίστα, πατριώτη και διεθνιστή. Για να μην τρελαθούμε…
