Έτσι τα έφερε η ζωή που η μονταζιέρα που επεξεργάστηκε τους στίχους του Καβάφη μας θύμισε ένα ποίημα πολύ χαρακτηριστικό σε σχέση με την σημερινή πολιτική πραγματικότητα της χώρας.
Ποτέ στην Ελλάδα δεν κατακτήθηκε η ανεξαρτησία από τους ξένους παράγοντες. Αλλά από το 2010 ιδρύθηκε επίσημα εν Καστελόριζω η σύγχρονη αποικία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και των κέντρων του.
Τα πράγματα όμως δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία για τους τοπάρχες εκπροσώπους της τρόικας. Οι επικοινωνιακές εκστρατείες δεν μπορούν να κρύψουν τα αδιέξοδα της αποικιακής διαχείρισης. Ο Βενιζέλος επιτίθεται στον Αβραμόπουλο, η μια πτέρυγα της Ν.Δ. υποσκάπτει την άλλη και όλοι μαζί τον Στουρνάρα που ο Ψυχάρης θεωρεί ότι δικαίως κατονομάζεται ως «τέταρτο μέλος της τρόικας».
Την ίδια στιγμή οι αναμορφωτές από τις δύο μεριές του Ατλαντικού ανταγωνίζονται πάνω από την αποικία για ριζικές μεταρρυθμίσεις και νέα μέτρα. Και οι υποτακτικοί τους προειδοποιούν ότι έτσι θα βάλουν σε περιπέτειες τη σταθερότητα στην αποικία. Αλλά ξέρουν ότι είναι αναλώσιμοι.
Εκτός από τους αναμορφωτές του εξωτερικού, ή μαζί με αυτούς, κάποιοι σχεδιάζουν μια πολιτική αναμόρφωση ακριβώς για να διαιωνιστεί το καθεστώς της αποικίας. Χρειάζεται, λοιπόν, να βιαστούμε σε αντίθεση με την χαλκευμένη δήθεν προτροπή του ποιητή. Γιατί πραγματικά δεν θα απομείνει τίποτα πια με τόση δεινότητα χειρουργική…
Ολόκληρο το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη:
Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
