του Σάββα Δημητριάδη*
Στη ζωή μου δεν είχα φιλοδοξίες. Η μόνη φιλοδοξία μου… και έδωσα πολλούς αγώνες γι’ αυτό ήταν το δίκαιο και η αξιοπρέπεια, η σταθερή και μόνιμη εργασία. Απολύθηκα τρεις φορές για συνδικαλιστικούς και πολιτικούς λόγους. Έμεινα μεγάλα διαστήματα άνεργος ως «κόκκινο πανί» για την εργοδοσία.
Το 2007 ως πρόεδρος των εργαζομένων στο Βιολογικό Καθαρισμό Θεσσαλονίκης «τιμήθηκα» πάλι με απόλυση για τους αγώνες μου για το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης! Αντιμετώπισα σοβαρό δικαστήριο το 2008. «Δίωξη για συκοφαντική δυσφήμηση κατ’ εξακολούθηση δια του τύπου» από την εταιρεία που λειτουργούσε τον Βιολογικό Καθαρισμό και από την τότε διοίκηση της ΕΥΑΘ! Αθωώθηκα πανηγυρικά παρά το γεγονός ότι όλοι έλεγαν ότι θα καταδικαστώ και πως έπρεπε να αναιρέσω τις καταγγελίες μου για την κακή λειτουργία του Βιολογικού, την ρύπανση του περιβάλλοντος και του Θερμαϊκού Κόλπου! Δεν γύρισα ποτέ στη δουλειά μου παρά την υπόσχεση της διοίκησης της ΕΥΑΘ που στο μεταξύ είχε αλλάξει μετά τις εκλογές του 2009! Είχα καταστεί πλέον ένας «συνειδητός και επικίνδυνος εργάτης»!
Από τότε μπήκα κι εγώ για την επιβίωση στη διαδικασία των πεντάμηνων, οχτάμηνων κ.λπ. «δημοκρατικών μορφών» εργασίας ανακύκλωσης της ανεργίας ως εργάτης καθαριότητας! Μόνη φιλοδοξία η επιβίωση και να συμπληρώσω αυτά τα ρημάδια τα ένσημα που έχασα μήπως και καταφέρω να πάρω μια στοιχειώδη σύνταξη πριν το θάνατο. Τώρα πάλι, μετά από κοντά τέσσερα χρόνια ως εργάτης καθαριότητας στο Δήμο Καλαμαριάς μένω άνεργος! Δεν είχα φιλοδοξία να γίνω ποτέ «δημόσιος υπάλληλος» και ειδικά σ’ αυτή την ηλικία αλλά όπως όλοι οι εργαζόμενοι επιζητούσα σταθερή και μόνιμη εργασία. Αυτή η κυβέρνηση έδωσε την ελπίδα ότι αυτό θα γίνει γιατί είναι δίκαιο και σωστό. Δεν έγινε όμως! Έμεινα για μιά ακόμα φορά άνεργος μαζί με εκατοντάδες συναδέλφους, μέσα από έναν διαγωνισμό ΑΣΕΠ που υποτίθεται ότι έγινε για μας τους συμβασιούχους-παρατασιούχους-ομηριούχους!
Τελικά αυτός ο «άψογος διαγωνισμός» για την καθαριότητα αντί να λύσει το θέμα των συμβασιούχων δημιούργησε πολλαπλάσια προβλήματα που μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνουν. Εκείνο όμως που πέτυχε είναι να στείλει στην ανεργία τους 8 στους 10 συμβασιούχους, που είχαν μπει στον τέταρτο χρόνο δουλειάς, σε πάγιες και διαρκείς ανάγκες και ήδη έπρεπε να είχαν μετατραπεί οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου.
Το αυτονόητο δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε επαναστατικό, ούτε λαϊκίστικο. Το αυτονόητο είναι τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων. Χωρίς κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων ούτε ανάπτυξη έρχεται ούτε η χώρα πάει μπροστά…
* Ο Σάββας Δημητριάδης είναι συμβασιούχος-παρατασιούχος στο Δήμο Καλαμαριάς
