Η αριστερή διακυβέρνηση προβάλλει σαν μια ώριμη πολιτική δυνατότητα.
Της Σοφίας Σακοράφα, υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στη Β’ Αθήνας.
Καθόλου τυχαία δεν μπήκε ο συγκεκριμένος τίτλος σε τούτο το τελευταίο, πριν από τις εκλογές, κείμενο. Είναι στίχος από το Τραγούδι της Ενότητας του Μπρεχτ.
Το γιατί Εμπρός μαρς αριστερά… είναι πλέον πλήρως κατανοητό από το λαό μας. Κατανοητό με τον πιο ζωτικό τρόπο που μπορεί να κατανοεί και να αποφασίζει ένας λαός.
Γιατί «αυτοί», ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του, δεν είναι ένοχοι μόνο για όλα αυτά που έχουν συμβεί, αλλά και για την κρυφή ατζέντα του Ιουνίου, για την οποία έχουν δεσμευθεί: κινεζοποίηση μισθών και συντάξεων, πλήρης απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, έκρηξη των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας και των μεταφορών, περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα, διάλυση της Υγείας και της Παιδείας, συνταξιοδότηση στα 75, ξεπούλημα της γης και όλων των δημοσίων αγαθών.
Γιατί «εμείς» δεν ψαρεύουμε στα θολά νερά εντός του Μνημονίου, αφού πολύ απλά ποτέ, καμία θανατική καταδίκη δεν γίνεται πιο εύκολη, πιο ανώδυνη, πιο «καλή».
Γιατί «εμείς» δεν καταθέτουμε τη λαϊκή εντολή, δεν παραδίδουμε το λαό μας στην κτηνωδία των χρηματοπιστωτών και των πολιτικών εκφραστών τους.
Γιατί «εμείς» έχουμε σαφή και συγκεκριμένη πρόταση για τις 7 του Μάη. Πρόταση με δύο άξονες: από τη μία τα μνημονιακά κόμματα και οι πολιτικές τους «ορντίναντσες» να μην έχουν την πλειοψηφία των 151 εδρών, από την άλλη σημαντική ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ώστε να λάβουμε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, με πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Κάποιοι λένε «Δεν γίνονται αυτά»… Και βέβαια γίνονται. Στην Ελλάδα ζούμε. Στην Ελλάδα της δημοκρατικής παράδοσης, των μεγάλων αγώνων της Αριστεράς, των ισχυρών αντιστασιακών κινημάτων, των σημαντικών κατακτήσεων.
Στην Ελλάδα που το ΕΑΜ είχε τη σημαντικότερη υπεροπλία και την ευρύτατη απήχηση στην καρδιά του λαού μας.
Στην Ελλάδα της νεολαίας Λαμπράκη και της ΕΔΑ που σαν κάρφος αναπτύχθηκαν στην καρδιά του αστικού-μετεμφυλιακού παρακράτους και απλώθηκαν στους φοιτητές, στους εργάτες, στους επιστήμονες, στους διανοούμενους.
Στην Ελλάδα του ’73 του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, του οράματος για τον ριζικό κοινωνικό και οικονομικό μετασχηματισμό.
Δεν ήπιαμε νερό… Λάθη, επίσημα βολέματα, πολλών αργυρίων προδοσίες, έξωθεν επιβολές. Κι εμείς στερήσαμε στον εαυτό μας αυτό που ντόπια και ξένα ιερατεία, μεθοδικά και οργανωμένα, είχαν ως στόχο να μας το στερήσουν.
Σήμερα η αριστερή διακυβέρνηση προβάλλει σαν μια ώριμη πολιτική δυνατότητα.
Ταυτόχρονα, αποτελεί μια επιβεβλημένη ιστορική αναγκαιότητα.
Ο λαός μας, ωριμότερος από ποτέ στη μεταπολίτευση, σπάει γκεμπελικές προπαγάνδες, διαλύει φόβους και εκβιαστικά διλήμματα και εμφανίζεται έτοιμος να πιει νερό.
Και βέβαια γίνεται!
«Εμείς», με πλήρη συνείδηση της ιστορικής μας ευθύνης σπάσαμε τα χαρακώματα.
Πορευόμαστε με τους συντρόφους μας από το ΠΑΣΟΚ που πιστεύουν στο σοσιαλισμό και αντιπαλεύουν τη βαρβαρότητα.
Πορευόμαστε με όλους όσοι χτες ήταν αλλού και σήμερα αντιλαμβανόμενοι το ταξικό τους συμφέρον, αγκαλιάζουν το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Είμαστε έτοιμοι στις 7 του Μάη να σπάσουμε τα χαρακώματα των μικρών και μικροκομματικών όχι και να πορευθούμε με τους συντρόφους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με τους συντρόφους που βρίσκουν ιδεολογικό απάγκιο στο ΚΚΕ με την πίστη ότι τις αλήθειες τις βρίσκουμε στο δρόμο των κοινών κατακτήσεων και όχι στο περιθώριο των κομματικών αγκυλώσεων.
ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ισχυρό είναι ο δρόμος για την αναγκαία και πολυπόθητη ενότητα. «Εμπρός μαρς αριστερά, είναι η θέση μας εκεί».
