του Νίκου Σταθόπουλου*
Αυστηρώς με ερωτηματικό πια ο στίχος του Μ. Κατσαρού –«Υπάρχουνε προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη»; «Χλομή» η σχετική ελπίδα. Καταρρέουμε σε ένα σπιράλ ηλίθιας αυτοκαταστροφικότητας, ορμώμενοι αενάως από την εσωτερίκευση της εκάστοτε «πισώπλατης μαχαιριάς». Πριν αλέκτωρ φωνήσαι, το λεγόμενο Σύστημα «καθαρίζει τα τζάμια» ως προς το τι θέλει από εμάς και για εμάς! Γιατί το κάνει τόσο γρήγορα; Μα διότι : οι παγκοσμιοποιητικοί χρόνοι πιέζουν, το «μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο» είναι θέμα χρόνου, και το σίδερο κολλάει στη βράση μιας κοσμογονικής καθίζησης του «προοδευτικού». Κι ωστόσο η αισχρότητα της «χρέωσης» του λαού, προκειμένου να καλυφθεί η έλλειψη οργανωμένης ανατρεπτικής βούλησης, καλά κρατεί! Αν ρωτήσεις κλασικό αριστερό, θα σου πει «νεράκι» ότι το «λαϊκό αυθόρμητο» είναι μια σικέ αυταπάτη του μικροαστισμού σε κάθε πολιτικό του λάβαρο, κι όμως εδώ το απαιτούν!
ΟΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ πυρκαγιές σίγουρα δε μπορούν, από μόνες τους, να δικαιολογήσουν μια «παράσταση εθνικής καταστροφής», ωστόσο αν προσηλωθούμε στο συνολικό κάδρο θα βεβαιωθούμε ότι η εθνική ζωή (για όσους επιμένουν να εκφράζονται σε τέτοια γλώσσα ακόμα) είναι πλέον μια εκάστοτε πύκνωση γεγονότων που λες και συμβαίνουν ερήμην της και χωρίς γίγνεσθαι και συντελεστές, σαν μια μεταμοντέρνα μεταφυσική όπου «αφήγηση», «αφηγητής» και «ακροατήριο» συγχωνεύονται σε μια «κυβερνησιμότητα» εντελώς ανόητη και για βλάκες. Ημέρες ανεκδοτοποιημένης τραγωδίας όπου ο «ριζοσπαστισμός», ως άλλος «κάποιος Βαλβίλος εξ Εφέσου», δεν είναι πλέον «άκων συνεργάτης» αλλά ολοκληρωτικός συντελεστής..αν δεν εκκινήσουμε από εδώ, οργανικά, προγραμματικά, τελεσίδικα, τότε απλώς επαναδιευθετούμαστε στο ιστορικό μας κομπαρσιλίκι.
Από έναν «αμφίβιο» σερβιτόρο (που δίνει στην «τουριστική βιομηχανία» το νόημα ενός ιλουστρασιόν «ψωροκωσταινισμού», με «επιχειρείν» και «εργάζεσθαι» εξίσου ατιμωτικά…) σε έναν οσφυοκάμπτη «πρωθυπουργό» (που ενημερώνει δημόσια τον επεκτατικό Πρόεδρο μιας «γείτονος» ότι προτίθεται να «δώσει πολλά»), η απόσταση είναι απλώς μια εθνική ανυπαρξία που υποκαθίσταται θεαματικά από ένα «κοινωνικό» απευθείας εξαχθέν από την «κουλτούρα ανθρώπινου δυναμικού» των σύγχρονων Πλανητικών Εταιρειών. Ο «μύθος της Δεξιάς» κουκουλώνει τη νεοπαγή συστημικότητα, κι αυτή πρέπει να εμπεδωθεί ως προγραμματική μας αρχή. Έπρεπε να μετατραπεί ο μεταπρατικός παρασιτισμός σε οργανική τριτογενή διαθεσιμότητα για να μπορέσει, π.χ., το επελαύνον τουριστικό αίσχος να γίνει αποδεκτό και θεσμικά και πνευματικά και πολιτικά… συμπέρασμα: Κάθε αντιστροφή εστιάζει εδώ, και όχι στα «εποικοδομήματα» των «ρυθμίσεων».
Οι πάντες, στο «μεγάλο μας τσίρκο» της απέθαντης Μεταπολίτευσης (διότι αν «πεθάνει», και η μνήμη ακυρωθεί σε μια αποξενωμένη παροντικότητα, τότε θα στερέψει κάθε διαχειριστική σημασία που αντλεί δικαιωμένη πειθώ από την «υπερήφανη κακομοιριά», έστω κι αν αυτή τώρα επανονοματίζεται ως «προσαρμογή»), καταστρέφουν την Πολιτική «εξανθρωπίζοντας» τα νοήματα, δηλαδή κάνοντας «δικό σου» κάθε τραγικό που αναβλύζει από την διαρκή αθλιότητα αυτού του βρομόκοσμου. Εμφανίζουν τη γενοκτονία μας σαν τάχα «αντικειμενική δυναμική» και «αναγκαιότητα», σαν «μοίρα» σχεδόν, και την «από τα κάτω» αντίδραση και διάθεση δράσης κ σύγκρουσης «ανορθολογισμό» και ίσως-ίσως «αμαρτία» οπότε μπορεί και να «μας κάψει ο Θεός», ή όπως λέει ο Καβάφης «Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς/τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής»… Δείτε πόσο γρήγορα ακρωτηριαστήκαμε ήσυχα στα «εκλογικά αποτελέσματα» επανακάμπτοντας στην ασφαλή ρουτίνα του «Γαμ@@@αι Μητσοτάκη», σαν έτοιμοι από καιρό, σαν αυτονόητοι ένοικοι του ανακαινιζόμενου μπου@@@λου! Η ουδέποτε εξηγημένη ευδαιμονία, η ουδέποτε ερμηνευμένη κρίση, η ουδέποτε «μικροσκοπημένη» ματαίωση, η ουδέποτε περιβεβλημένη με βαθύ σεβασμό υπαρξιακή και βιοτική καταβαράθρωση: Είναι οι αιτίες ενός «ελλείμματος λαού» που, τελικά, πολύ βολεύει το φιάσκο του «ιστορικού υλισμού» της συνεργάσιμης Αριστεράς των Μνημονίων. Ο ευρηματικός τίτλος «Πολυδιάστατος Μεταπρατισμός», του τελευταίου φύλου του Δρόμου, στεγάζει στο βάθος του τον «εκσυγχρονισμό» ως πολυατζέντα λειτουργικής (δηλαδή μέσω «εξελίξεων») χειραγώγησης!
Η μεν Παγκοσμιοποίηση ανακαταμερίζει τον «οικονομικό προορισμό» η δε ανταγωνιστική Γεωπολιτική της Πολυπολικότητας οργανώνεται ως «διαχείριση εδαφών». Οι Ελίτ και οι Διαχειριστές αναπροσαρμόζονται αυτοεγγραφόμενοι σε μια εμπλουτισμένη ιδεολογική αναπαλαίωση – «πολυδύναμος εκσυγχρονισμός»
ΖΟΥΜΕ ΤΟ ατιμωτικό παράλογο μιας εθνοπολιτισμικής αποδόμησης η οποία ενώ συντελείται με ρυθμούς χολυγουντιανής ταινίας δράσης, το θιγόμενο «υποκείμενο» απλώς θεάται εντελώς ζαλισμένο και αδρανές, σε μια κατάσταση κάπου ανάμεσα σε θύμα, αυτόπτη μάρτυρα και ανεπίγνωστο συνένοχο. Ο ένας «λαός» κατηγορείται για εθελοδουλία και εθελοαυτοευνουχισμό από τον άλλο χαιρέκακο, μικρόψυχο και ρεβανσιστικό «λαό»: Και οι δυο «λαοί», ως το λαιμό πια στον πιο ανεπίγνωστο αμοραλισμό, είναι βαθιά ίδιοι στο ουσιώδες ταυτοτικό τής προσχώρησης στην παραλυτική «κουλτούρα της ανάθεσης». Καίγεται ο τόπος από ξεκάθαρα εμπρηστικές σκοπιμότητες, και εγκρίνεται ως ΥΠΕΞ ο γαμπρός του λαμόγιου που «επενδύει» ανεμογεννήτριες στην καμένη Δαδιά, ενώ ταυτόχρονα αποφορτίζεται η όποια «αίσθηση εθνικής και δημοκρατικής καταρράκωσης» με μια γελοία εστίαση στις άθλιες ενδοζυμώσεις μιας «ριζοσπαστικότητας» όπου ο Στέφανος Τζουμάκας (χαχαχα!) διεκδικεί το χρίσμα από το μεταφεμινιστικό lifestyle και τους μετανεωτερικούς τάχα «στάσου, μύγδαλα»! Ναι, τα πρόσημα ξεφτιλίζονται γιατί το «έδαφος» πια είναι απλώς «εικόνα».
Και αυτή η «διαγωγή» του συλλογικού υποκειμένου δεν είναι μια τάχα «φυσική κάμψη» ή μια «εξοργιστική προδοσία», αλλά τυπικό απότοκο μιας πολιτικής εξαχρείωσης και μιας κοινωνικής χειραγώγησης. Αυτός ο λαός πολέμησε σκληρά ενάντια στη γενική έφοδο κατά του είναι του από τους Δανειστές, κι αυτός ο πόλεμος τεκμηρίωσε επαρκώς τη μη ολοσχερή του εσωτερική άλωση από τον συστημικό ευδαιμονισμό από το 1996 και εντεύθεν. Όλα έχουν όρια, όλα, και περισσότερο η ανθεκτικότητα της απελπισίας. Η παραλυτική απόσυρση είτε η προσχώρηση στη «φατρία του Πραίτορα» δεν αποτελούν αυτοτελείς καταπτώσεις ενός «ολίγιστου» αλλά αντανακλάσεις της επιβολής ενός πεπρωμένου μέσω των επάλληλων προδοσιών, αναιρέσεων, εξαπατήσεων. Πόσο πληκτικά προδοτικός έχει καταντήσει αυτός ο (ψευδοπολιτικός) μηχανικισμός των τυπικών γραμμικών διαδικασιών!
Ένας «κοσμάκης», ένας στοιχειακός κοινωνικός κόσμος της πιο ελεγχόμενης και εμπορευματοποιημένης καθημερινότητας, δεν γίνεται να μην «άγεται και φέρεται» τουλάχιστον κατά στιγμές, δεδομένης της όχι απλά απουσίας αλλά της βιωματικής έκλειψης μιας αντιστασιακής σοβαρότητας με το βλέμμα στο μέλλον. Ο κλασικός φιλελέ χλευασμός (η ρατσιστική σνόμπα του Κολωνακίου), έχει από καιρό αντικατασταθεί από μια οργανωμένη «κουλτούρα ακύρωσης», όπου ο «κακός», ο παλιός «άξεστος βλάχος», είναι τώρα όποιος επικαλείται πατρίδα και λαό: «Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη / Οι έπαινοι για των Ελλήνων τα ιδεώδη» προφητεύει ο τάχα «αταυτοτικός κοσμοπολίτης» Καβάφης! Μας ρουφάει μια εκπληκτική συλλογική μοναξιά χωρίς ταυτότητα και αναφορές, πότε Τέμπη, πότε ΕΚΑΒ, πότε πανδημία, πάντα «θάνατος», δηλαδή μια αμετάκλητη οριακότητα οπότε η Πολιτική, η κατεξοχήν σφαίρα της διαχείρισης του σχετικού, αφαιρετικοποιείται και εκλογικεύεται ως «μάχη για τα like» στο πιο ανούσιο facebook του πλανήτη.
Πριν εξαγγελθεί, με την «αυτονοητοποίηση» ενός δήθεν προφανούς «τεχνοκρατικού κυβερνητισμού», η «σχετικοποίηση της εθνικής κυριαρχίας», άρα το πρόγραμμα «συγκυριαρχίας» που διακηρύσσουν πια αριστεροί και δεξιοί δούλοι της Επικυριαρχίας, και επί πολλά χρόνια: Οι «Πρέσπες» είναι ο συνεκτικός πυρήνας μιας «προόδου» που, με χίλιες μεταμφιέσεις ή γλωσσικές ακροβασίες, συμπυκνώνεται στη μεγαλύτερη αναρχική προστυχιά όλων των εποχών –«να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς» (ε ναι, είναι εξοργιστικά ύποπτο να μην τιμωρείται κανείς για τούτο το φασιστικό βαρελότο που φτύνει στους τάφους των αγνοούμενων της Κύπρου και των Ελλήνων υπερασπιστών της εθνικής εδαφικής κυριαρχίας, εντείνοντας τον υβριδικό πόλεμο του τουρκικού –όντως– περιφερειακού μικροϊμπεριαλισμού): αντιεξουσιαστές και ακροαριστεροί, φιλελεύθεροι της Αγοράς και ελευθερόφρονες των ΜΚΟ, ο Καιρίδης και ο Φίλης, ο Βορίδης και ο Μπίστης , κομμουνιστές της «χιλιαστικής προσδοκίας» και του «το μαγαζάκι και τα μάτια σας» και μίζεροι νομάδες της πιο άδειας ψευδούπαρξης από σκιτσογράφοι της «αθώας» παιδεραστίας μέχρι τάχα μου «απολιτίκ πολυχρωμία» της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, στριγγλίζουν σε πολλές βαριάντες το «ιστορικό αίτημα» να «τελειώνουμε με την ψωροκώσταινα». Ξέρετε, είναι η παιδεία της υπερμεγέθυνσης των ανθρώπινων ατελειών του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη, των Οπλαρχηγών, ώστε να περάσει στα αζήτητα και να «ελαφρύνει ρεαλιστικά» ο Νενέκος, οι Ταγματασφαλίτες, ο Γκοτζαμάνης, ο Ιωαννίδης, ο Πάγκαλος του Οτσαλάν και των Ιμίων, ο Κοτζιάς και ο Φίλης της «Βόρειας Μακεδονίας».
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ η τραγική ουσία, ουσία πολιτική και καθόλου «ιδεολογική» και «συναισθηματική». Η ολοσχερής αποδόμηση, προς την κατεύθυνση ενός αταυτοποίητου «χώρου» πολλαπλών «χρήσεων», είναι το καθοδηγητικό νόημα της Πολιτικής Απόφασης στην Ελλάδα του 2023. Δεν είναι απλά η περιβόητη στενή σχέση «εθνικού με κοινωνικό», αλλά είναι το λειτουργικό πρόταγμα της «έκλειψης του ελληνικού» (ως δρομολόγηση μιας «νέας εποχής αυτοσυνειδησίας») που αποτελεί, αυτή την ιστορική περίοδο, το άπαν της συστημικής συσπείρωσης. Μια απλή ματιά στην κεντρική πολιτική σκηνή θα πείσει εύκολα για μια θύελλα ζυμώσεων που αφορούν στην «πολιτική ανασυγκρότηση» με όρους ανταπόκρισης στις νέες προδιαγραφές άρθρωσης του πολιτικού σε νέο εθνοπολιτισμικό στάτους. Οι «γραφικοί ακροδεξιοί ψέκες» θα διαδηλώνουν για μια πατρίδα φάντασμα, και οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», από Ν.Δ. μέχρι Ανταρσύα και Εξάρχεια, θα ξαναφρεσκάρονται στη λογική «σπάστα και ξαναρίχτα» πλέον με ένα «καθαρό» κοινωνικό χωρίς «εθνικά βαρίδια».
Γιατί αυτό είναι απαραίτητο; Μα γιατί η μεν Παγκοσμιοποίηση ανακαταμερίζει τον «οικονομικό προορισμό» η δε ανταγωνιστική Γεωπολιτική της Πολυπολικότητας οργανώνεται ως «διαχείριση εδαφών». Οι Ελίτ και οι Διαχειριστές αναπροσαρμόζονται αυτοεγγραφόμενοι σε μια εμπλουτισμένη ιδεολογική αναπαλαίωση – «πολυδύναμος εκσυγχρονισμός». Μιλώντας με τη «γλώσσα» του Π. Κονδύλη («Ισχύς και Απόφαση»), το υποκείμενο-Σύστημα τροποποιεί την ιδρυτική του Απόφαση αναθεωρώντας το καταστατικό του Κοσμοείδωλο κρίνοντας ότι αυτό είναι απαραίτητο για λόγους που αφορούν στην Αυτοσυντήρηση, και στη βάση αυτή οργανώνονται ποικίλες Εξαντικειμενίσεις, δηλαδή ιδεολογικές σκηνοθεσίες που εκλογικεύουν, παραπλανούν, μυθοποιούν, γητεύουν, τρομοκρατούν.
Υπάρχουν συγκεκριμένα επίπεδα αντίδρασης σε τεκταινόμενα που μας επανορίζουν το πεπρωμένο με πνεύμα «νέας εμπορικής συσκευασίας». Το ιδεολογικό, το συναισθηματικό, το πολιτικό, το πολιτισμικό… Και η «απάντηση» πρέπει να αρθρωθεί σε αυτά, όχι με μια κατακερματισμένη κομματικοπολιτικότητα αλλά με μια ανταγωνιστική σφαιρικότητα: Συρόμαστε πίσω από το εκάστοτε «τρέχον», και, έτσι, απλά υποβιβάζουμε εθελοντικά την πολεμική μας κοσμοθεώρηση σε δημοσιογραφικό σχολιασμό..αυτή είναι η ουσία: Η συγκρότηση μιας λειτουργικής διεκδικητικής κοσμοεικόνας όπου ο άνθρωπος θα αναγνωρίζει τη μοίρα του. Είναι εξόφθαλμη εθνική, πολιτισμική και ταξική προδοσία, η παντελής άρνηση της «Προόδου» να συνεισφέρει στη διάπλαση μιας νέας συνείδησης οργανώνοντας, π.χ., διαρκείς «πολεμικές» κινητοποιήσεις ενάντια στο Μεγάλο Κόλπο των ΑΠΕ και την «εθνική χρήση» της «κλιματικής αλλαγής» για να στερεωθούν οι νέες «οικογένειες-μαφίες»!
Ό,τι αποκαλούμε «ζωή», «κοινωνία», «πολιτισμός», «έθνος», είναι ανθρώπινα «προϊόντα», δηλαδή παρακολουθήματα μιας φθαρτής υλικής συνείδησης που εκφράζει μια «ουτοπία» καθώς μάχεται για την ύπαρξή της. Επομένως, πρέπει η εισηγούμενη «πνευματικότητα» να παρέχει «υλικά οικοδομής» σε ένα πεπρωμένο οιονεί πρόθυμο να αποφασίσει για να ζήσει. Το θέμα, με άλλα λόγια, δεν είναι ο «εχθρός λαός», ως ύψιστη αισχρότητα μιας άχρηστης και νεκρής Αριστεράς, αλλά η ανεπάρκεια επίγνωσης της σχέσης μας με την πραγματικότητα. Η νοσηρή εμμονή στην ταξικοοικονομικότητα, σε τούτο τον τάχα «επαναστατικό» πούρο ιδεαλισμό, συσκοτίζει την ριζοσπαστική υλικότητα της σφαιρικής ύπαρξης που τα «θέλω» της ξεπερνούν και τη γνώση και την παράδοση και το σχέδιο : δεν πρέπει ο λαός να «υψωθεί σε Πνεύμα» αλλά οι «πρωτοπορίες» να «κατέλθουν εις Άδη» συνειδητοποιώντας το ηττοπαθές αίσχος της Γονεοκτονίας όπου ενέταξαν την μαρκετινίστικη ψευδοαυτονομία τους.
Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗ σχέση με το λαό, ο έμπρακτος ανακαθορισμός της σημασίας του όρου, ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης των σχέσεων Πολιτικού –Λαού, είναι μονόδρομος αν θέλουμε να «συντηρήσουμε φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», «εθνολαϊκιστές» και ανανεωμένοι καινούργιας θεωρητικής αίσθησης για το «κοινωνικόν μας ζήτημα».. «Λαλέουσα η παγά / μοίρα μου η μοίρα του Λαού μου / λυγμός μου ο λυγμός του / κραυγή μου η κραυγή του / πόνος μου ο πόνος του / ήττες μου οι ήττες του / οι νίκες του νίκες μου / οι πόθοι του πόθοι μου / σκοπός μου ο σκοπός του / πάντα λαλέουσα η παγά / κι ο κόσμος μόνο μέλλον / εμπρός εμπρός / και ες αεί εμπρός» εισηγείται «πρόγραμμα» ο Γ. Νεγρεπόντης στέλνοντας «πακέτο» στους «Σπαρτιάτες» τον κακόφημο αριστερό λαουτζίκο που μέρες τώρα επιχαίρει ο φουκαράς για τις φωτιές «αφού μου θέλατε 41%»!
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
