του Βασίλη Γρετσίστα*
«Υπάρχουν πολλοί Αμερικανοί επενδυτές που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν σε προγράμματα στην Ελλάδα επειδή κάθε έξυπνος επενδυτής θα ενδιαφερόταν για μια οικονομία που τώρα ξεκινά να σημειώνει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης». Αυτό υπογράμμισε ο κ. Τζανακόπουλος σε συνέντευξή του στο CNBC.
Άραγε αυτή η πρόσκληση, ποιους υπολογίζει σαν έξυπνους επενδυτές; Ασφαλώς όχι μόνο αυτούς που αντιλαμβάνονται την απλοχεριά της κυβέρνησης να νομοθετήσει και να εφαρμόσει όλα τα προαπαιτούμενα που έχει συμφωνήσει. Γιατί αυτό είναι σαφές ακόμα και για τους λιγότερο έξυπνους.
Ανάμεσα σε εκείνα που έχουν στ’ αλήθεια σημασία για την κυβέρνηση, είναι η προσέλκυση του ενδιαφέροντος όσων έχουν όφελος να κατανοούν τον μεγάλο αγώνα που κάνει η παρέα του Μαξίμου να διατηρήσει και να επεκτείνει τις κατακτήσεις των δανειστών στο πεδίο της αποδιάρθρωσης της αγοράς εργασίας. Η ουσία και το εύρος των νομοθετικών παρεμβάσεων που οδήγησαν στην πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί. Το ενδιαφέρον τώρα οδηγείται με καπατσοσύνη στις τελευταίες αναγκαίες νομοθετικές πινελιές.
Στο διάστημα εφαρμογής του συγκεκριμένου «παραδείγματος», η ελληνική αγορά εργασίας χαρακτηρίστηκε από ιστορικά υψηλά ποσοστά ανεργίας σε όλες τις κατηγορίες του πληθυσμού και από τον μεγαλύτερο ρυθμό επιδείνωσης της μη ηθελημένης επιλογής της μερικής απασχόλησης. Αλλά και από μεγάλη αύξηση του ποσοστού των απασχολούμενων που οι αποδοχές τους κινούνται γύρω από το ύψος του κατώτατου μισθού, της αδήλωτης εργασίας κ.λπ. Έγιναν απεργίες για αυτά; Είχαν αποτέλεσμα; Με τι ποσοστά πάρθηκαν οι αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις; Είναι οι εργαζόμενοι οργανωμένοι στα συνδικάτα και σε τι ποσοστό; Είναι μόνο το κεφάλαιο που απονομιμοποίησε κοινωνικά τον συνδικαλισμό;
Η απόπειρα παγιοποίησης αυτής της κατάστασης, δεν μπορεί να αφήσει απ’ έξω αυτό καθεαυτό το ζήτημα της απεργίας. Δεν είναι μόνο το νομικό της υπόθεσης, δεν είναι απλώς με τι ποσοστό είμαστε σύμφωνοι (1/2, 2/3 ή 3/5). Μια αλλαγή της ατζέντας στα συνδικάτα, ώστε να υπάρξει σκέψη και αναζήτηση λόγου και πολιτικών γύρω από αυτά τα ζητήματα, είναι εξαιρετικά αναγκαία. Δυστυχώς, όμως, είναι και εξαιρετικά απομακρυσμένη ως μαζική διεργασία. Αυτό το στοιχείο είναι που θα έπρεπε να απασχολεί σοβαρά τα έντιμα τμήματα του συνδικαλιστικού κόσμου και όχι η φασαρία γύρω από ένα «ηχηρό» αλλά επί της ουσίας επιδερμικό και ανώδυνο «Κάτω τα ξερά σας από την απεργία». Φασαρία που αφήνει παγερά αδιάφορη την εργαζόμενη πλειοψηφία.
Η κυβέρνηση νύχτα έφερε το άρθρο για την απεργία, νύχτα το απέσυρε, το ίδιο άρθρο θα επαναφέρει. Το έχει υπογράψει, είναι στα προαπαιτούμενα την εφαρμογή των οποίων ζητά το Eurogroup, αλλά πρέπει με κάθε θεατρικό τρόπο να τονιστούν και αυτές οι ρημάδες εντός ΣΥΡΙΖΑ «αντιδράσεις». «Κάντε απεργία διαρκείας» είπε ο Δουζίνας…
Εκτός κι αν οι έξυπνοι επενδυτές, μετρήσουν τα οφέλη καλύτερα. Και τους «έξυπνους συνδικαλιστές» δίπλα στην αποτελεσματική για αυτούς κυβέρνηση, ακόμα καλύτερα.
* Ο Βασίλης Γρετσίστας είναι πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ
