«Απ’ τα τσακάλια δεν γλιτώνεις
μ’ ευχές και παρακάλια»
Κ. Βάρναλης
Το εκλογικό αποτέλεσμα στις 6 Μάη 2012, καθώς και το διαφαινόμενο στις 17 Ιούνη 2012, αποτελούν συντριπτική καταδίκη των κομμάτων και των πολιτικών των μνημονίων και της τρόικας. Είναι μηνύματα με πολλούς παραλήπτες, τόσο στο εξωτερικό (τρόικα, Ε.Ε., ΔΝΤ), όσο και στο εσωτερικό (ΣΕΒ, τραπεζίτες, εφοπλιστές). Ο λαός μας είπε, αλλά και τώρα θα ξαναπεί «όχι»: α) στη συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής της ύφεσης, της ανεργίας, της αφαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, β) στην πτώχευση της εργατικής τάξης, γ) στη χρεοκοπία της χώρας, δ) στο φόβο, την απογοήτευση, την απελπισία και την παραίτηση, που οδηγούν στην υποταγή.
Παράλληλα, όμως, τα εκλογικά αποτελέσματα αποτελούν και μηνύματα καταδίκης σε κόμματα και πρόσωπα, που αποτελούν το πολιτικό προσωπικό και την πολιτική τάξη πραγμάτων στη χώρα μας, μετά τη μεταπολίτευση.
Αν και το καινούργιο πολιτικό τοπίο δεν έχει οριστικοποιηθεί και βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο, ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κύκλος έκλεισε οριστικά.
Η κατάρρευση του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.) που κυριάρχησε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, οδηγεί σταδιακά σε νέα μοντέλα διακυβέρνησης, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων. Στην πορεία διαμόρφωσης του νέου πολιτικού σκηνικού αξιοποιείται ο «αντιμνημονιακός μανδύας», για την ανακύκλωση και προσωρινή επαναχρησιμοποίηση παλιών υλικών (κομμάτων και προσώπων) ή την εμφάνιση νέων (Χρυσή Αυγή). Η τελευταία, στην εποχή της όξυνσης της οικονομικής κρίσης, επιστρατεύεται να παίξει τον διαχρονικό της ρόλο, σαν «το μακρύ εξισορροπητικό χέρι του συστήματος», για το πέρασμα της πολιτικής του και το γονάτισμα της εργατικής τάξης.
Σήμερα είναι πλέον καθαρό πως ο δρόμος των μνημονίων δεν είναι μόνο δρόμος οικονομικής προσαρμογής όπως προβλήθηκε, αλλά και δρόμος ταχείας αναδιάταξης του παλιού πολιτικού συστήματος, προκειμένου αυτό να αντέξει στις νέες συγκρούσεις και θύελλες που, αντικειμενικά, θα ξεσπούν εν μέσω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τις επιθέσεις του κεφαλαίου στα εργατικά δικαιώματα, οι οποίες και θα ενταθούν.
Είμαστε αντιμέτωποι αφενός με μια συστημική κρίση και αφετέρου με τις συνέπειες της ακολουθούμενης αστικής στρατηγικής για την υπέρβασή της. Είναι καθαρό ότι το σάπιο πολιτικό σκηνικό δεν υποχωρεί, δεν αποχωρεί, δεν παραιτείται. Προσπαθεί να χωνέψει την ήττα, με επαναδιάταξη και μετάλλαξη του πολιτικού του προσωπείου, επιμένοντας στη βρόμικη δουλειά της εξαθλίωσης, της λεηλασίας και της χρεοκοπίας, του λαού, μέχρι να τη φέρει σε πέρας.
Μηνύματα ενότητας-αγώνα και ανατροπών
Η μεγάλη αύξηση της εκλογικής δύναμης των κομμάτων της Αριστεράς στο σύνολό τους, αποτελεί κατ’ αρχήν μια θετική προοπτική, για τη στήριξη και ανάπτυξη των εργατικών αγώνων στη νέα περίοδο.
Οι εργαζόμενοι με την καταδίκη του δικομματισμού και την ενίσχυση των κομμάτων της Αριστεράς, δεν είπαν μόνο όχι στην πολιτική της τρόικας και των μνημονίων, αλλά πρωτίστως και κυρίως απαιτούν και προσδοκούν μια προγραμματική ενότητα και κοινή πορεία τους στη Βουλή και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Μετά τις εκλογές στις 17 Ιούνη, θα φανεί, αν πραγματικά ανταποκριθούν, όλοι, σε αυτές τις προσδοκίες!
Η επικράτηση στις εκλογικές κάλπες, των μηνυμάτων των απεργιακών μας αγώνων, αποτελεί θετική παρακαταθήκη, για την ανασυγκρότηση του εργατικού σ.κ. και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου εργατικού ταξικού μετώπου αντίστασης και ανατροπής των μνημονίων και της τρόικας.
Επιβολή των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, σημαίνει:
• Παύση πληρωμών και διαγραφή των χρεών.
• Ρήξη με την Ε.Ε. και τις πολιτικές της.
• Εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο των τραπεζών, ΔΕΚΟ και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
• Ριζική ανακατανομή του πλούτου, με αύξηση μισθών, συντάξεων, δημοσίων δαπανών.
• Άγρια φορολόγηση του κεφαλαίου και χτύπημα των υπερκερδών του.
• Κατάργηση των χρεών ανέργων και φτωχών, στις τράπεζες.
Για να υλοποιηθούν οι στόχοι:
• H πρωτοβουλία των κινήσεων πρέπει να περάσει στα πρωτοβάθμια σωματεία, στους μαχόμενους κλάδους, στις λαϊκές συνελεύσεις για ένα δημοκρατικό συντονισμό αγώνα της βάσης, για τη δημιουργία ενός αυθεντικού κέντρου αγώνων. Ιδιαίτερος, εδώ, ο ρόλος της μαχόμενης νεολαίας των θρανίων, της ανεργίας και της εργασιακής περιπλάνησης.
• Εδραίωση της πεποίθησης, για χρήση όλων των μορφών πάλης (καταλήψεις, πολυήμερες απεργίες, μπλοκαρίσματα της παραγωγής και της διοίκησης…).
• Οι αντισυστημικές δυνάμεις σε διαρκή επαγρύπνηση. Ο ξεσηκωμένος κυρίαρχος λαός, θα είναι έτοιμος να αποτρέψει τις πολιτικές απάτες, μανούβρες και εκτροπές, που οδηγούν σε αθέτηση και κουρέλιασμα των προγραμματικών δεσμεύσεων.
• Δεν χρωστάμε σε κυβέρνηση, τράπεζες
• Δεν πουλάμε Παιδεία, Υγεία, δημόσια περιουσία
• Δεν πληρώνουμε χαράτσια, κρίση, χρέος
• Ανατρέπουμε άμεσα ό,τι υποδουλώνει τον κυρίαρχο λαό
• Ανυπακοή και ανειρήνευτος αγώνας
* Ο Λάμπρος Μεραντζής είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων στην Alpha Bank (πρώην Ιωνική)
