της Λόλας Σκαλτσά
Η καθημερινότητα λέει πάντα την πραγματικότητα. Είναι αυτή, η ανελέητη καθημερινότητα, που διαψεύδει κάθε ενημερωτικό δελτίο Τύπου υπουργείων και οίκων αξιολόγησης που προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να πείσουν για το αντίθετο.
Δεν θα ασχοληθώ με την ανακολουθία λόγων και πράξεων. Εύκολα μπορεί ο «δικηγόρος του διαβόλου» να πει πως σε όλες τις πολιτικές του κόσμου, άλλα λέγονται και άλλα γίνονται, προς χάριν της διπλωματίας. Γιατί πρέπει να κάνουμε ελιγμούς, γιατί είμαστε μικρή χώρα και χρειαζόμαστε συμμάχους, γιατί πιεστήκαμε από όλους (εσωτερικούς και εξωτερικούς), γιατί… γιατί…
Εμείς, όμως, δεν επενδύσαμε σε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, σε μια τυχάρπαστη ιδεολογία. Εμείς δεν πιστέψαμε σε σκοπούς που αγιάζουν μέσα.
Για μας η Αριστερά δεν ήταν μόνο η ελπίδα για το μέλλον μας, ήταν όλοι οι δίκαιοι αγώνες, απ’ άκρη σ’ άκρη αυτού του κόσμου. Ήταν οι θυσίες των ανθρώπων της, η ηθική και η εντιμότητα. Ήταν η περηφάνια μας.
Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να έρθουν τα πάνω-κάτω και να γίνουν εφιάλτες όσα ονειρευτήκαμε, αφού δεν έχει υπάρξει μέτρο, νομοθεσία, συμφωνία με δεξιό πρόσημο που να μην τα έχουν εφαρμόσει. Και δεν είναι μόνο το πρακτικό επίπεδο – που είναι επίσης πολύ σημαντικό, μια και η επιβίωσή μας γίνεται κάθε μέρα και δυσκολότερη. Μιλάω γι’ αυτή την έρημη την ιδεολογία της Αριστεράς που την καπηλεύτηκαν και συνεχίζουν αμείωτα. Πότε με τουρ στη Μακρόνησο και πότε κάνοντας δηλώσεις υπενθύμισης της αριστερής καταγωγής τους. Φτάνουν, μάλιστα, σε σημείο να… καταγγέλλουν τον ίδιο τον εαυτό τους. Η περίπτωση της Ηριάννας ήταν τρανταχτή. Πρώτα νομοθετούν και μετά κλαίνε πάνω στα αποκαΐδια. Καμιά φορά, μάλιστα, απειλούν και με παραίτηση επιδεικνύοντας την ανύπαρκτη ευθιξία τους.
Τα πούλησαν όλα! Και αφού δεν έχουν πια κανένα στεγανό, άρχισαν να ενσωματώνονται και να ταυτίζονται με τα πρότυπά τους· από τον πλανητάρχη μέχρι, πρόσφατα, τον Ραχόι. Και η κατρακύλα καλά κρατεί…
