Δεν μου αρέσει να γράφω «νεκρολογίες», όμως, αφού το βασάνισα στο μυαλό μου, δεν μπόρεσα, ούτε θέλησα να μείνω σιωπηλός.
Ξαφνικά το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, έχοντας επιστρέψει από δουλειά, έκανα μια βόλτα χαλάρωσης στο facebook με μάλλον χιουμοριστική διάθεση. Και κάπου εκεί βλέπω πως στην ομάδα που έχουμε κάνει με τους παλιούς μου συμμαθητές, έφτασε στο messenger ένα καινούργιο μήνυμα.
Μπήκα να δω, καθώς πολλοί συμμαθητές διακρίνονται για το χιούμορ τους ή μοιράζονται κάποια νέα μαζί μας.
Αυτή τη φορά δεν ήταν για καλό:
Ξαφνικά, το ίδιο απόγευμα είχε φύγει από τη ζωή ένας από τους πιο αγαπητούς και ταλαντούχους συμμαθητές μας. Ο Άκης Δαούτης.
Μόλις λίγες μέρες πριν, έκανα like στην ανάρτησή του που έγραφε: «Λένε ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο… ας μη ξεχνάμε ότι για τον Έλληνα, ο καταλληλότερος πρωθυπουργός είναι σταθερά ο Κανένας!!!!»
Πάντα είχε μια ριζοσπαστική ματιά στα όσα συνέβαιναν γύρω μας, αλλά κυρίως υπήρξε ένας ανήσυχος κι απίστευτα δημιουργικός μουσικός, από τους κορυφαίους της γενιάς μας.
Όλη αυτή η δημιουργικότητα τον κρατούσε πάντα νέο. Του λέγαμε πως μοιάζει 35αρης!
Όπως έγραψε ένας συμμαθητής μόλις μάθαμε για τον θάνατό του: «Αγαπητέ μου Άκη, ο χρόνος που φαινόταν σαν να μην σε αγγίζει κρατούσε για το τέλος αυτή την τραγική έκπληξη. Αντίο φίλε»
Ίσως γι’ αυτό το σοκ να ήταν διπλό. Όλα, από τη μια στιγμή στην άλλη γίνονται καπνός…
Γεννηθήκαμε κι οι δυο το 1960. Εκείνος τον Οκτώβριο. Μαζί στο σχολείο από την Δ’ Δημοτικού και μέχρι την αποφοίτησή μας από το Λύκειο. Πότε στο ίδιο, πότε σε διαφορετικά τμήματα.
Μετά έφυγε για τις σπουδές του κι ύστερα των καμαρώναμε για τις υπέροχες δουλειές του. Άλλες πειραματικές κι άλλες που αγκάλιασε κι ένα ευρύτερο κοινό.
Σπούδασε αρχικά φυσικοχημεία στο Οχάιο των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα μαθηματικά και τη θεωρία της τζαζ, ενώ συνέχισε τα μαθήματα κλασσικής κιθάρας.
Χωρίς να αφήνει τη φυσικοχημεία στην οποία έκανε μεταπτυχιακά, μελέτησε σύνθεση κλασικής μουσικής που θα τον οδηγούσε το 1986 στο σύστημα της Πολυαγωγίας (UPIC) του Ιάννη Ξενάκη, δημιουργώντας και συμμετέχοντας σε δρώμενα που αφορούσαν το έργο του μεγάλου συνθέτη.
Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό για την κινηματογραφική του μουσική, με αποκορύφωμα το «Από την άκρη της πόλης» και τον «Δεκαπενταύγουστο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, τα «Μάτια από νύχτα» του Περικλή Χούρσογλου κ.ά.
Πέρα από την προσωπική του δισκογραφία συνεργάστηκε με τους Πυξ Λαξ, με τον Τζίμη Πανούση και τις «Μουσικές Ταξιαρχίες» και άλλους μουσικούς.
Είχε βραβευτεί το 1986 για τη σύνθεσή του Solar Rain στο 15ο Φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής στη Μπουρζ της Γαλλίας, ενώ δύο χρόνια αργότερα το έργο του με τίτλο Into the Light προκρίθηκε από τη διεθνή επιτροπή για τις Παγκόσμιες Μουσικές Ημέρες 1988 του Χονγκ Κονγκ.
Ανήκε στην ιδρυτική ομάδα του Eλληνικού Συνδέσμου Συνθετών Hλεκτροακουστικής Mουσικής και διατέλεσε μέλος του ΔΣ του ΕΣΣΗΜ και του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.
Στις 23 Δεκεμβρίου είχε εμφανιστεί με άλλους μουσικούς στη συναυλία It’s always Rock n’ Roll στο Κύτταρο.
Μόλις δυο μέρες πριν τον θάνατό του είχε ανεβάσει την τελευταία του ανάρτηση για τη συλλογή Going (to the Greek) Underground Vol. 13: Fusion – Jazz/Soul-Funk – Erotica (70s-00s), όπου «ανθολογείται» κι ο ίδιος με το έργο του Erotica (Space, Time And Beyond – Selected Works 1986-2016, 2017 / Into The Light Records)
Μας είχε ευχηθεί καλό μήνα με μια φράση: «Μην υποτιμάτε ποτέ την επίπτωση που μπορεί να έχει μια και μόνο νότα σε ολόκληρο το τραγούδι»…
Ο μήνας μόνο καλός δεν αποδείχτηκε τελικά. Ο Άκης όμως ήταν αυτή η νότα στην παρτιτούρα της τάξης μας.
Αφήνει πίσω του ένα μεγάλο έργο, όμως χάσαμε όλα όσα θα μας έφτιαχνε στο μέλλον. Μένουν οι όμορφες ταξιδιάρικες μουσικές του, από αυτές που μπορεί να σε κάνουν να γράφεις, να ονειρεύεσαι, να ζωγραφίζεις…
Ένας ποιητής των ήχων, όχι όμως αποκομμένος από τη ζωή.
Με χιούμορ και καλοσύνη, χωρίς ωστόσο να επιλέγει την «ουδετερότητα». Σατίριζε ανελέητα την επικαιρότητα και με τη μουσική του άνοιγε δρόμους. Πάντα εναλλακτικός, όση επιτυχία κι αν είχαν οι δουλειές του.
Καλλιτέχνης. Με «Κ» κεφαλαίο.
