Του Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδη*
Σε κάθε συζήτηση που αναφέρουμε ότι ζούμε στο εξωτερικό ακούμε πάντα την ίδια ερώτηση: «Και; Πώς είναι εκεί, είναι καλύτερα;». Μία ερώτηση που όσο απλή είναι, τόσο δύσκολα μπορεί να την απαντήσει κανείς. Και είναι δύσκολο γιατί δεν υπάρχει μία απάντηση.
Ναι, κάποια πράγματα είναι καλύτερα, εδώ τα πτυχία μας έχουν αξία, εδώ κατά κανόνα οι εργοδότες θα σε αντιμετωπίσουν με σεβασμό, εάν δουλεύεις θα πληρώνεσαι, εάν είσαι άρρωστος θα μείνεις στο σπίτι σου χωρίς να φοβάσαι ότι θα απολυθείς. Αλλά ακόμη και το να φύγεις από μία δουλειά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, θα βρεις μια καινούργια. Τα ΜΜΜ είναι λίγο ακριβότερα απ’ ότι στην Ελλάδα αλλά προσφέρουν υπηρεσίες αντίστοιχες του αντιτίμου που πληρώνεις. Το γερμανικό Δημόσιο δεν είναι καθόλου μια καλοκουρδισμένη μηχανή η οποία δουλεύει στην εντέλεια όπως πολλοί μπορεί να νομίζουν. Αλλά η δουλειά σου θα γίνει πολύ πιο γρήγορα και εύκολα (θα σου στείλουν και συνοδευτικά χαρτιά στα ελληνικά για να ξέρεις τι γράφει αυτό που κρατάς στα χέρια σου), τα κτίρια των δημοσίων υπηρεσιών είναι όμορφα, δεν σου δημιουργούν κατάθλιψη με το που μπαίνεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τη διάθεση των ανθρώπων που δουλεύουν σε αυτά.
Άρα είναι όλα πιο εύκολα; Όχι, κάθε άλλο. Η αρχή είναι πολύ δύσκολη. Να έρθεις, να βρεις σπίτι, κάποια δουλειά για να μπορέσεις να ξεκινήσεις, να κάνεις καινούργιες παρέες. Προσωπικά, σε αυτό το τελευταίο κομμάτι ήμουν πολύ τυχερός. Έτυχε σε διάστημα λίγων μηνών να βρεθούμε 7-8 φίλοι στην ίδια πόλη. Μάλλον δεν «έτυχε» ακριβώς, έφερνε ο ένας τον άλλον. Φιλοξενούμε τους καινούργιους που έρχονται μέχρι να τακτοποιηθούν, τους βοηθάμε με τη γραφειοκρατία, τους μαθαίνουμε όσα ήδη ξέρουμε για να «κόψουν δρόμο», όπως έκαναν και οι προηγούμενοι με μας. Και από κοντά βρίσκουμε και νέους ανθρώπους εδώ, μεγαλώνοντας την παρέα και φτιάχνοντας σιγά σιγά κάτι καινούργιο. «Μπλεκόμαστε» και με τους ντόπιους, τους μιλάμε για την κατάσταση στην Ελλάδα όταν μας ρωτούν πώς είναι εκεί. Οι πιο πολλοί δεν ξέρουν, δεν έχουν εικόνα. Όταν τους μιλάμε για τον βασικό μισθό, την ανεργία, τη μετανάστευση, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το γκρέμισμα της Υγείας και της Παιδείας, παθαίνουν ένα μικρό σοκ. Το σοκ ολοκληρώνεται όταν τους λέμε ότι όλα αυτά έγιναν μέσα σε 6 περίπου χρόνια.
«Σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω;» ρωτάνε. Ούτε εδώ υπάρχει μία απάντηση. Άλλοι λένε ότι δεν θα γυρίσουν ποτέ. Πολλοί ότι θα γυρνούσαν εάν τους δοθεί η ευκαιρία. Κάποιοι ζυγίζουμε τις κινήσεις και τις αποφάσεις μας με τελικό στόχο την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Οι πιο πολλοί όμως συμφωνούμε σε αυτό: «Να μη χρειαστεί να ξαναφύγουμε».
* Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης είναι Μηχανικός Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης και ζει στη Βρέμη της Γερμανίας
