της Μαρίνας Στοφόρου*
Είναι απίστευτο να μην ξέρεις τι θες.
Δώρο και κατάρα μαζί θα το χαρακτήριζα.
Από την μια, η αναποφασιστικότητα και η ανάγκη να τα κάνεις όλα αποτελεί σημάδι νεότητας, όταν ακόμη η κοινωνία και η σκληρότητα της πραγματικότητας δεν έχουν εισχωρήσει στον εγκέφαλο σου, όταν δεν έχουν πατήσει τα όνειρα σου και όταν δεν έχεις γίνει απλά άλλο ένα πιόνι στην τεράστια αυτή σκακιέρα, όταν η βασίλισσα είναι ακόμη ζωντανή.
Από την άλλη, ακριβώς επειδή καλείσαι να επιλέξεις την απασχόληση μιας ολόκληρης ζωής στα μόλις 18 σου χρόνια, η απάντηση πρέπει να είναι έτοιμη πιο γρήγορα και από το άνοιγμα μιας κονσέρβας.
Σε βάζουν όχι μόνο να την ανοίξεις αλλά και να την φας χωρίς να προλάβεις να καταλάβεις αν είναι χαλασμένη.
Και όταν πια το καταλάβεις μπορείς να ανοίξεις άλλη, μα η πικρίλα τής πρώτης αργεί να φύγει, πάντα έχεις την ανάμνηση της και φοβάσαι μήπως και η επόμενη κρύβει την ίδια γεύση.
Αν ρωτούσε κανείς τον μέσο 18χρονο με τι θέλει να ασχοληθεί, οι πιθανότητες να απαντήσει κάτι συγκεκριμένο είναι λίγες.
Και εκεί είναι που σπάει την πόρτα η λέξη «πρέπει». «Πρέπει» να ξέρεις τι θες να κάνεις, πως θα προχωρήσεις με την ζωή σου;
Ε λοιπόν η ζωή μου κρύβει πολλά και αρνούμαι να μπω σε ένα κουτί σαν μπάρμπι που περιμένει να πουληθεί σε ένα ράφι για πάντα.
Αν τα είχαμε ανακαλύψει όλα από τα 18, τότε ποιο το νόημα να ζούμε μέχρι τα 90;
* Η Μαρίνα Στοφόρου είναι πρωτοετής φοιτήτρια της Κοινωνικής Θεολογίας στο ΕΚΠΑ
