Όπως πολύ σωστά επισήμανε ο καθηγητής Σωτήρης Ρούσσος στην εκδήλωση του Δρόμου της Αριστεράς, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, το πρόβλημα των Ευρωπαίων δεν είναι η απορρόφηση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που έχουν φτάσει ή οδεύουν προς την κεντρική Ευρώπη. Από τη διαλυμένη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία, οι ευρωπαϊκές χώρες απορρόφησαν πολύ περισσότερους πρόσφυγες χωρίς να το κάνουν θέμα. Κι αυτή τη φορά, εάν μοιράζονταν αναλογικά τους πρόσφυγες, οι χώρες θα δέχονταν, με βάση το μέγεθός τους, από 20 μέχρι 100 χιλιάδες ψυχές, δηλαδή αριθμό μικρό που δεν θα φαινόταν καν.
Οι αρνητικές αντιδράσεις, δυστυχώς, δείχνουν κάποια πολύ σοβαρά ζητήματα που αφορούν την εξέλιξη της ίδιας της Ευρώπης στο σύνολό της. Οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά. Εξέλιξη που φαίνεται να συμβαδίζει με την αντίστοιχη τάση στις ΗΠΑ και την παραδοχή έως και επιβολή της σε πολλές χώρες.
Η σοβαρή κοινωνική τάση σε ούλτρα συντηρητική κατεύθυνση και η άνοδος ακροδεξιών κομμάτων με φασιστικό, εθνικιστικό και ρατσιστικό πολιτικό πρόγραμμα, η παραβίαση του Συντάγματος πολλών χωρών (η Ελλάδα ανάμεσα στις πρώτες), η μονομερής παραβίαση διεθνών συμφωνιών, η αύξηση της ανισότητας μεταξύ των χωρών και μέσα σε κάθε χώρα, η ενίσχυση της νομικής ισχύος των πολυεθνικών εταιρειών και ο περιορισμός της ισχύος των κρατών, η καθολική παρακολούθηση των πολιτών από τις αρχές ασφαλείας, η κήρυξη των αστικών δημοκρατιών σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με άλλα λόγια η κήρυξη στρατιωτικού νόμου, π.χ. στη Γαλλία, και η προληπτική παρέμβαση του στρατού, π.χ. στο Βέλγιο, ο περιορισμός των πολιτικών δικαιωμάτων με ειδικούς νόμους, οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι στα Βαλκάνια και στον υπόλοιπο κόσμο, η επιθετικότητα σε βάρος κρατών που βαφτίζονται εχθρικά και εξωθούνται στη σύγκρουση, η διαγραφή, αλλοίωση και προσαρμογή των ιστορικών δεδομένων στα συμφέροντα των ολιγαρχικών εξουσιών, η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας τρίτων χωρών, αλλά και χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, π.χ. της Ελλάδας, ο διαμελισμός κρατών, οι δολοφονίες και απαγωγές ηγετών, η ενίσχυση αυταρχικών καθεστώτων, η αύξηση των οπλοστασίων των δυτικών κρατών και πολλά άλλα ανατριχιαστικά δεδομένα συνθέτουν μία εφιαλτική πραγματικότητα που μόνο δημοκρατική δεν μπορεί να θεωρηθεί ακόμα κι αν ακολουθούνται στην οικοδόμησή της κάποιες τυπικά νόμιμες οδοί.
Δημοκρατίες θανάτου
Γιατί, πόσο δημοκρατικό μπορεί να είναι το δικαίωμα που αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τα αστικά καθεστώτα να αποφασίζουν μονομερώς για την τύχη των άλλων κρατών και λαών;
Στο βρετανικό Κοινοβούλιο αποφάσισαν να βομβαρδίσουν ξανά τη Συρία, ένα κράτος που ανήκει στον ΟΗΕ και έχει ανεξάρτητη κυβέρνηση και εθνικό στρατό. Χωρίς να ζητήσουν άδεια ούτε καν από τον ΟΗΕ ή, όπως έχουν κάνει μερικές φορές, από το Συμβούλιο Ασφαλείας! Κι αυτό το θεωρούν δημοκρατικό εφόσον το αποφασίζει το δικό τους Κοινοβούλιο που τα μέλη του εκλέγονται από τους Βρετανούς και όχι τους Σύριους.
Στην Αίγυπτο, οι στρατηγοί, χωρίς καν Κοινοβούλιο, εξοντώνουν συστηματικά με μαζικές εκτελέσεις, βάση αποφάσεων από στημένα δικαστήρια, χιλιάδες εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού και υποστηρικτές τους, με την έγκριση των δυτικών καθεστώτων που κι αυτό το θεωρούν δημοκρατικό τους δικαίωμα.
Όπως δημοκρατία θεωρούν και το καθεστώς του Ισραήλ που δολοφονεί καθημερινά νέους, γέρους, γυναίκες και παιδιά, κρατάει φυλακισμένους χιλιάδες Παλαιστίνιους χωρίς στοιχειώδεις δίκες, καταπατά τα εδάφη τους και γκρεμίζει τα σπίτια τους με νόμους και δικαστήρια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα ενός στρατοκρατικού και ρατσιστικού καθεστώτος. Όλες οι δυτικές κυβερνήσεις θεωρούν ότι αυτή η μαζική εγκληματική δράση εντάσσεται άνετα στο δημοκρατικό πολίτευμα.
Το βασιλικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας αποκεφαλίζει τους αντιπάλους του, κατά εκατοντάδες, και βομβαρδίζει ανηλεώς την Υεμένη σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους, αδιακρίτως, καταστρέφοντας ολόκληρες πόλεις που θεωρούνται από τον ΟΗΕ μεγάλης ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας, όπως η Σαναά και η Σάαντα. Κι αυτό το καθεστώς που έστησε το Ισλαμικό Κράτος, αγοράζει τον οπλισμό του από τις δυτικές δημοκρατίες που γνωρίζουν τη χρήση του, πράγμα που επίσης θεωρείται απολύτως συμβατό με τις ανθρωπιστικές και πολιτικές αξίες της δυτικής δημοκρατίας. Η Συρία επί τέσσερα χρόνια βομβαρδίζεται από τους Αμερικάνους, τους Άγγλους, τους Γάλλους, ακόμα και τους Καναδούς και τους Αυστραλούς, ενώ στους βομβαρδισμούς της Λιβύης συμμετείχαν και οι Δανοί και οι Νορβηγοί! Όλοι αυτοί θεωρούν πολύ δημοκρατικό ότι, χωρίς καμία σχέση, ούτε καν εμπορική, με τη χώρα που βομβαρδίζουν, χωρίς καμία απειλή, χωρίς οποιαδήποτε άδεια ή εξουσιοδότηση, μπορούν να αποφασίζουν να στείλουν τα βομβαρδιστικά τους να ισοπεδώσουν τη Συρία και οποιαδήποτε άλλη χώρα επιλέγουν ξεχωριστά ή από κοινού με την αμερικανική και την ευρωπαϊκή Μαφία. Το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Σουδάν, η Σομαλία κ.λπ. είναι στόχοι διαμελισμού, εξολόθρευσης και ολικής καταστροφής επειδή το αποφασίζουν δημοκρατικά τα δημοκρατικά τους Κοινοβούλια, τα οποία ψηφίζουν για επεμβάσεις σε τρίτες κυρίαρχες χώρες σαν να είναι μια απλή υπόθεση που υπάγεται στο εσωτερικό τους δίκαιο. Και ταυτόχρονα, τα αστικά δημοκρατικά καθεστώτα επιβάλλουν και στηρίζουν τα πιο αντιδραστικά, φασιστικά και δολοφονικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο με την προϋπόθεση ότι θα είναι ενταγμένα στη δική τους σφαίρα επιρροής και κυριαρχίας. Κι αυτό θεωρείται απολύτως συμβατό με τη δημοκρατία στη Δύση.
Δεν θα μπορούσαν, όμως, οι πολιτικές αυτές που τινάζουν στον αέρα κάθε έννοια δημοκρατίας, αφού στηρίζονται στις πιο κατάφωρες παραβιάσεις κάθε έννοιας ανθρωπισμού, δικαιοσύνης, σεβασμού των διεθνών κανόνων ειρηνικής συνύπαρξης και μη ανάμειξης στα εσωτερικά των άλλων, να μην έχουν την αντιστοιχία τους στο εσωτερικό των δυτικών αστικών καθεστώτων που ραγδαία πλέον διολισθαίνουν στον αυταρχισμό και το φασισμό.
Κανένας επιθετικός πόλεμος, κανένα πραξικόπημα, κανένας βομβαρδισμός, κανένας διαμελισμός κράτους, ανατροπής της ηγεσίας του και καταστροφής των δομών και υποδομών του, σε συνδυασμό με γενοκτονίες, εξαφάνιση πολιτισμών και δημιουργία μαζικών προσφυγικών ρευμάτων δεν μπορεί να θεωρείται συμβατός με τις αξίες και τις αρχές της δημοκρατίας, ακόμα και της πιο προβληματικής. Είτε το δέχονται είτε όχι οι θιασώτες των δυτικών αστικών καθεστώτων, που θεωρούν πηγές των πολιτευμάτων τους τη Γαλλική Επανάσταση ή/και το Διαφωτισμό, και πιστεύουν είτε στην άμεση είτε στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, τα σημερινά καθεστώτα στη Δύση τείνουν να αποκοπούν εντελώς από τη φύση και την ουσία της πραγματικής δημοκρατίας, που δεν μπορεί παρά να είναι, στην αληθινή της μορφή, δημοκρατία για όλους και όχι μόνο για τις ελίτ του πλούτου και του πολέμου.
Στέλιος Ελληνιάδης
