Οι αγανακτισμένοι διαδηλωτές στην εξέδρα της παρέλασης.
Δεν πέρασε ούτε ένα δεκαήμερο από την ιστορική σε μαζικότητα και γεωγραφική εξάπλωση σ’ όλη τη χώρα πανελλαδική πανεργατική απεργία της 19-20 / Οκτωβρίου / 2011 και το ποτάμι της λαϊκής αγανάκτησης ξεχύθηκε εκ νέου στο δρόμο των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου. Δεν ήταν μόνον οι μαζικές λαϊκές παρεμβάσεις σε αθηναϊκούς δήμους και σε πολλές επαρχιακές πρωτεύουσες, αλλά ήταν εξίσου η μεγάλη λαϊκή διαδήλωση των εργαζομένων πολιτών στη Θεσσαλονίκη, που ματαίωσε την πραγματοποίηση της στρατιωτικής παρέλασης και ανάγκασε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να αποχωρήσουν από τις εξέδρες. Η αυθόρμητη κινητοποίηση εκατοντάδων και χιλιάδων νέων, εργαζομένων, διανοουμένων, ανέργων συνάντησε την συνειδητή πολιτική και κοινωνική παρέμβαση των αριστερών και εργατικών συλλογικοτήτων που είχαμε ήδη συγκεντρωθεί προκειμένου να διαμαρτυρηθούμε απέναντι στη μνημονιακή πολιτική εξόντωσης της μισθωτής εργασίας, ολοσχερούς εκποίησης του δημόσιου πλούτου, πλήρους υποταγής στα κελεύσματα των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των διευθυντικών οργάνων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Βρεθήκαμε μπροστά στον αστυνομικό κλοιό και τις κλούβες των ΜΑΤ αγωνιστές από τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, τους Aγανακτισμένους του Λευκού Πύργου, το κίνημα «Δεν πληρώνω», την κίνηση ΑΡΔΗΝ και την ΣΠΙΘΑ, μαζί με ολόκληρο το πλήθος της λαϊκής οργής που πλημμύρισε την παραλιακή λεωφόρο της πόλης. Η ισχυρή και αποφασιστική μας αυτή παρέμβαση, που συνδύαζε το αυθόρμητο και το συνειδητό, ανάγκασε τους κρατικούς και κυβερνητικούς εκπροσώπους σε φυγή, επέβαλε την απομάκρυνση των αστυνομικών οχημάτων, οδήγησε στην κατάληψη της εξέδρας από τους διαδηλωτές και άνοιξε το δρόμο για την πραγματοποίηση της λαϊκής «παρέλασης-διαδήλωσης» σωματείων, μαθητών, συλλογικοτήτων, παλαιών πολεμιστών, κάτω από τους ήχους των συνθημάτων της εξέδρας («Πάρτε το Mνημόνιο και φύγετε από δω», «Δεν σας θέλει ο λαός ελικόπτερο και μπρος» κ.λπ.).
Η μνημονιακή συσπείρωση όλου του αστικού πολιτικού φάσματος
Είναι φανερό, πλέον, ότι μετά το μεγαλειώδες κίνημα των πλατειών του περασμένου καλοκαιριού και το χημικό πόλεμο που δέχτηκε στο τέλος του Ιουνίου, μετά την ιστορική απεργιακή κινητοποίηση στα μέσα του Οκτωβρίου και την προβοκατόρικη δράση των παρακρατικών μηχανισμών που έγινε στόχος, το κίνημα της λαϊκής οργής τείνει πλέον να μετατραπεί σε χείμαρρο σε κλάδους εργαζομένων, σε επαρχιακές πόλεις, σε κεντρικούς δήμους, σε λαϊκές κοινωνικές κατηγορίες, στα γήπεδα ποδοσφαίρου, απέναντι σε μια «εξαφανισμένη» αντιδραστική κυβέρνηση (τόσο από τις παρελάσεις όσο και από τις «διαπραγματεύσεις» των ελίτ του διεθνοποιημένου κεφαλαίου στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.). Είναι τέτοιος ο κλονισμός των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων, είναι τέτοιο το μέγεθος του αδιεξόδου και της καταστροφής και χρεοκοπίας που έχουν οδηγήσει το «έθνος των εργαζομένων», είναι τέτοιος πλέον ο φόβος από την έκρηξη της «ιερής λαϊκής οργής», που επιστράτευσαν από την πρώτη μέρα της 28ης Οκτωβρίου όλο το διαθέσιμο αστικό πολιτικό προσωπικό ενάντια στις εργατικές, νεολαιίστικες κ.λπ. διαμαρτυρίες μας και διαδηλώσεις. Τα αστικά ΜΜΕ της ιδεολογικής χειραγώγησης και της πλύσης εγκεφάλου σύσσωμα και με αρραγή ενότητα, οι εκπρόσωποι της ακροδεξιάς (από τον Πλεύρη και τον Βορίδη μέχρι τον Μητσοτάκη) στην πρώτη γραμμή αντιλαϊκής προπαγάνδας, όλο το αστικό πολιτικό και πολιτειακό μπλοκ από κοινού (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Ν.Δ., ΔΗ.ΣΥ.), προκειμένου να προασπίσουν την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείρισης της κρίσης (χρέους και παραγωγής) επιζητώντας την επίδειξη πυγμής («να διωχθούν οι πρωταγωνιστές των επεισοδίων»), την ένταση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, τη στοχοποίηση των δυνάμεών μας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (που δεν είμαστε μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα πρωτοβάθμια σωματεία και κάθε αντιμνημονιακή πολιτική και κοινωνική κίνηση).
Δεν πρόκειται, όμως, μόνον για την επιθετική στάση που υιοθέτησε όλο το αστικό πολιτικό τόξο και τα δημοσιογραφικά τηλεοπτικά τους φερέφωνα απέναντι στη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης της Θεσσαλονίκης. Σ’ αυτόν τον προσανατολισμό προσέτρεξε να συμπαραταχθεί και η ΔΗΜ.ΑΡ. που από την «ανανέωση» της Αριστεράς κατέληξε στον αστικό εκσυγχρονισμό, επιδεικνύοντας και σ’ αυτή την περίπτωση το χαρακτήρα της «υπεύθυνης» πολιτικής δύναμης, άσχετα αν έχει αντλήσει την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση από τα ψηφοδέλτια και το ριζοσπαστικό πρόγραμμα πάλης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η κατά κόρον προβολή της από τα ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ, προκειμένου να πριμοδοτηθεί εκλογικά και να μπορέσει να διαδραματίσει κυβερνητικό ρόλο στις όποιες αστικές συμμαχίες διακυβέρνησης αναδειχθούν.
Σημαντικό συμβολικό ορόσημο στη συνέχεια των λαϊκών αγώνων
Δυστυχώς, από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ βρέθηκαν έξω από το πλαίσιο των λαϊκών παρεμβάσεων στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, παρόλο που στα προηγούμενα χρόνια είχαν σημαντική και παράλληλη παρέμβαση με τις δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Διαδραμάτισαν έτσι το ρόλο του παρατηρητή εκ του μακρόθεν, αναγνωρίζοντας βέβαια τη λαϊκότητα αυτών των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, θέτοντας όμως και τη «σφήνα» της δράσης «ομάδων προβοκατόρων» σ’ αυτές. Οι αιτίες της απουσίας τους ανάγονται στην επιστροφή τους στην προηγούμενη πρακτική του απομονωτισμού, που έτειναν στρεβλά να υπερβούν τελευταία. Συγκεκριμένα, ενώ στην πανελλαδική απεργία στις 20 Οκτωβρίου είχαν αποφασίσει να υπερβούν τη μέχρι τότε διαχωριστική τους πορεία και να συμμετάσχουν στον αποκλεισμό της Βουλής στην Πλατεία Συντάγματος, εντούτοις η περιχαράκωσή τους έδωσε την αφορμή για την εκδήλωση της προβοκατόρικης επίθεσης των παρακρατικών μηχανισμών απέναντί τους. Και το πολιτικό συμπέρασμα που βγήκε απ’ αυτό ήταν η οικοδόμηση ακόμη μεγαλύτερων και ισχυρότερων τειχών διαχωρισμού από τις υπόλοιπες αριστερές πολιτικές και αγωνιστικές κοινωνικές δυνάμεις.
Η δυναμική λαϊκή διαδήλωση στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης που ανέδειξε την αυθόρμητη αντικυβερνητική δυσαρέσκεια και συναντήθηκε στο πεδίο εκδήλωσής της με τη δική μας κίνηση των αριστερών ριζοσπαστικών, αγωνιστικών εργατικών και εθνικών πατριωτικών δυνάμεων, σηματοδότησε κορυφαία έκφραση του αντιμνημονιακού κινήματος, στη σειρά των μεγάλων και μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων της τελευταίας διετίας και του Κινήματος της Πραγματικής Δημοκρατίας στις Πλατείες. Μ’ αυτή την έννοια, το σύνολο των λαϊκών δράσεων σ’ όλα τα αστικά κέντρα της χώρας που αποκατέστησαν, όπως λέχθηκε, «το πραγματικό νόημα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου», έναντι του σύγχρονου αστικού δωσιλογισμού και καταστρεπτικής ιμπεριαλιστικής «εποπτείας», συμβάλλει στο να δοθεί νέος αέρας και πρόσθετη αυτοπεποίθηση, τουλάχιστον στο επίπεδο του συμβολισμού, για τις αγωνιστικές αντιπαραθέσεις που έχουμε μπροστά μας: Την επιμονή στη μαζική ανάπτυξη του κινήματος ενάντια στην πληρωμή των υπέρβαρων φορολογικών μέτρων (εισοδήματος και ακινήτων), την πίεση για τη διοργάνωση κλιμακωμένης απεργιακής πανεργατικής κινητοποίησης σ’ αυτή την αρχή του Νοεμβρίου, τη διαμόρφωση του αγωνιστικού εργατικού μετώπου των αντιμνημονιακών κοινωνικών δυνάμεων, πλειοψηφικού πλέον σήμερα στον εργατικό συνδικαλισμό και στους εργαζόμενους.
*Ο Ανέστης Ταρπάγκος είναι μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ και του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων.
