Πολλά και πολυδιάστατα τα αίτια της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν άλλωστε αναλυθεί από σοβαρούς και λιγότερο σοβαρούς σχολιαστές αλλά ακροθιγώς μόνον από τα ίδια τα στελέχη του που με απειροελάχιστες εξαιρέσεις φαίνεται να ζουν στη χώρα των Λωτοφάγων ή να πάσχουν από προχωρημένο Μιθριδατισμό. Αναφέρω μόνο μερικά από αυτά ξεκινώντας αναπόφευκτα από την ανάλγητη και αδιέξοδη πολιτική των Μνημονίων που εφάρμοσε η «βαράτε με και ας κλαίω» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με προεξάρχοντες τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και τον νυν Υπουργό των Οικονομικών, ανθρώπους που κατάφεραν να πλασάρουν πετυχημένα την (ειδεχθή) υποταγή ως ηθικό καθήκον και προσωπική θυσία για το καλό του λαού (Αλλά, μην ξεχνάμε ότι, όπως ένας πρώην Υπουργός Παιδείας είχε πει με αφορμή τη διάσπαση του κόμματος μετά το «Όχι» που έγινε «Ναι», ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την Αριστερά της ευθύνης και όχι της διαμαρτυρίας).
Η ανανέωση της λαϊκής εντολής το Σεπτέμβριο του 2015 αλαζονικά ερμηνεύτηκε ως η ανεπιφύλακτη και δια βίου πρόσδεση του λαού στο άρμα του Τσίπρα ενώ θα έπρεπε να ερμηνευτεί ως υπό προϋπόθεση στήριξη, εξ ου και η πανικόβλητη έκπληξη των Συριζαίων με τα αποτελέσματα. Η ολοκλήρωση της κατάρρευσης της μεσαίας τάξης βαφτίστηκε στη Συριζαϊκή αργκό «ταξικό θετικό πρόσημο» υπέρ των «κάτω», όπου οι «κάτω» προσδιορίζονταν μόνον όσοι ήταν στο κατώφλι της απόλυτης φτώχιας. Τα επιδόματα για αυτά τα κοινωνικά στρώματα ονομάζονταν «κοινωνικά ευαίσθητη πολιτική». Στην πραγματικότητα ήταν το αριστερό άλλοθι μιας μνημονιακής κυβέρνησης που εφάρμοζε με συνέπεια τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κρατικής φιλανθρωπίας ξεχνώντας το ριζοσπαστικό αίτημα της ανακατανομής του πλούτου υπέρ των πολλών.
Το περίφημο πρόγραμμα, που δεν πρόλαβαν να αναπτύξουν μετά την «έξοδο» από τα Μνημόνια, εφαρμόστηκε παρόλα αυτά ως η χειρότερη εκδοχή εξαγοράς ψήφων των χειμαζόμενων στρωμάτων με εμβληματική πλέον την 13η σύνταξη. Αυτή πιστώθηκε προκαταβολικά (ώ του θαύματος!) ως ζεστό χρήμα για την κάλπη, κάτι που άλλωστε εκφράστηκε με αφάνταστο κυνισμό από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό που προφανώς θεωρούσε ότι εκπροσωπεί γονιδιακά ως «Αριστερός» τους φτωχούς. Δεν αντιλήφθηκε ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος από το επιτελείο του ότι με αυτήν την απροκάλυπτη ελεημοσύνη πλήγωσε και ταπείνωσε το αίσθημα υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας του λαού στο όνομα του οποίου κατά τα άλλα ομνύει.
Τέλος, το μανιπουλάρισμα των «αστικών θεσμών», κομμάτων, Βουλής, δικαιοσύνης κλπ., με τη στοχευμένη διάβρωση άλλων κομμάτων, την εξωφρενική συγκρότηση μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στη βάση του «μάζευε και ας είναι ρώγες», οι χιλιάδες των τροπολογιών σε άσχετα νομοθετήματα, οι φωτογραφικές διατάξεις κλπ. επιβεβαίωσαν για τη μέγιστη πλειοψηφία ότι «όλοι είναι ίδιοι». Άρα, όπως κατά κανόνα συμβαίνει, αυτή προτίμησε τη σιγουριά των ορίτζιναλ εκφραστών τιμωρώντας εκείνους στους οποίους επένδυσε την ελπίδα και την απαντοχή ότι θα είναι διαφορετικοί.
(Απόσπασμα από το κείμενο της Σίσσυς Βελισσαρίου «Τις πταίει για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ;»)
