Παραπαίει η κυβερνητική συμπαιγνία. Του Δημήτρη Υφαντή
Κάθε μέρα που περνά εξαντλούνται και τα τελευταία υπολείμματα που η κυβέρνηση Σαμαρά υπολόγιζε ως πολιτικά καύσιμα στους λίγους μήνες που απέμειναν μέχρι τη δοκιμασία των ευρωεκλογών. Ο ασυγκράτητος αντιπρόεδρος δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να κομπάσει εντός της Βουλής με ειρωνεία ανάμεικτη με έπαρση, «η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, όπως αρέσκεστε να την αποκαλείτε», απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση, προδίδοντας επί της ουσίας με το μοναδικό εύγλωττο κυνισμό του το εκρηκτικό μείγμα που συγκρατεί, κακήν-κακώς, την παραπαίουσα κυβερνητική συμπαιγνία.
Η διαπίστωση δεν αφορά μόνο την κυβερνητική, αλλά ουσιωδώς και την πολιτική σταθερότητα. Ο Γ. Προβόπουλος, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, ο πιο έμπιστος «συνεργάτης» των δανειστών, το επεσήμανε στην τακτική του έκθεση, πως το «πρόγραμμα απειλείται από το μέγιστο κίνδυνο της πολιτικής αποσταθεροποίησης». Δεν έχει άδικο. Μόνο που, αντιστρόφως, το πρόβλημα για τον τοποτηρητή της ΕΚΤ εδώ, αλλά και για τα αφεντικά του στο διευθυντήριο της ευρωκρατίας, το πρόβλημα που δεν αμβλύνεται αλλά οξύνεται, είναι πως η πολυπόθητη σταθερότητα εξασφαλίζεται όλο και πιο απροκάλυπτα ως ομερτά της συνενοχής, ενώ το περιεχόμενο του προγράμματος «απλοποιείται» από νομοσχέδιο σε νομοσχέδιο και από Υπουργική Απόφαση σε εφαρμοζόμενη ρύθμιση ως ληστρική αρπαγή εισοδημάτων και περιουσιών, ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και εξόντωση του λαού στην ανεργία και στην ανέχεια.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, θα ήταν χρήσιμο να ερμηνευτούν τα επαναλαμβανόμενα συμβάντα ακρωτηριασμού της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και ο συνεχής εσωκομμματικός ανταρτοπόλεμος. Στον πρόσφατο γύρο ψηφοφοριών στη Βουλή, από την πρόταση μομφής ώς την φορολογία ακινήτων και τους πλειστηριασμούς, δεν απειλήθηκε ευθέως η κυβερνητική κυριαρχία. Ωστόσο, οι δυο εταίροι, εντός εβδομάδων καταγράφουν δύο ηχηρές απώλειες (Θ. Τζάκρη για το ΠΑΣΟΚ και Β. Πολύδωρας για τη Ν.Δ.). Το κάλπικο κοινοβουλευτικό άθροισμά τους (κάλπικο γιατί βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τη λαϊκή απόγνωση) συμπίπτει από δω και μπρος με το συμβολικό νούμερο 152-153. Αυτό το όριο οδήγησε σε γρήγορη πτώση τις προηγούμενες κυβερνήσεις των μνημονίων.
Αλλά δεν πρόκειται για προεξόφληση, λόγω του βεβαρημένου πρόσφατου ιστορικού. Πρόκειται για το συνεχή θρυμματισμό της κυβερνητικής εικόνας, πλέον και σε ανύπαρκτα «μέτρα»-παρωδία, όπως οι αποκαλούμενες «συστάσεις» απέναντι στην τοξική αιθαλομίχλη που μάλιστα δημοσιεύθηκαν ως βαρυσήμαντες ρυθμίσεις στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Και ακόμη χειρότερα, η συμπεριφορά των κατεξοχήν αρμοδίων υπουργών λαμβάνει σχιζοειδή χαρακτηριστικά, ενδεικτικές οι απίθανες δηλώσεις Στουρνάρα για τις «θερμαινόμενες πισίνες», ενώ ο κόσμος παγώνει και ασφυκτιά.
Δεν είναι δηλαδή πως εκτελούν με εγκληματική προσήλωση το έργο της καταστροφής. Είναι κι ότι ξεγυμνώνονται, παντελώς ανίκανοι στο να λάβουν τα αυτονόητα μέτρα προστασίας του πληθυσμού απέναντι στα βασικά χρειώδη της ανθρώπινης επιβίωσης. Αλλά για όποιον… ξεχνιέται, πρόκειται γι’ αυτό το υπαρκτό και σάπιο πολιτικό σύστημα και γι’ αυτό το ανακυκλούμενο κι ελεεινό πολιτικό προσωπικό.
Είναι οι Τομπούλογλου και οι Κάντες. Ενώ οι κατ’ επάγγελμα κυβερνητικοί απολογητές μηρυκάζουν περί «μεμονωμένων περιπτώσεων», περί «αποστήματος που θα ξεριζωθεί» και τα σχετικά που λέγονται και… δεν γίνονται μέχρι να βγει στην επικαιρότητα το επόμενο εξιλαστήριο «δείγμα»; Το δείγμα «Κάντας» υπερασπίστηκε με τη θλιβερή απολογία του ο κ. αντιπρόεδρος στη συζήτηση για τα υποβρύχια. Το δείγμα «Τομπούλογλου» διοριζόταν με το περίφημο σύστημα 5-3-2 στην προηγούμενη φάση της τριμερούς συγκυβέρνησης και αντιστοίχως σήμερα την κρατική μηχανή λυμαίνεται μια κομματική νομενκλατούρα αγκιστρωμένη στον κύκλο Σαμαρά και Βενιζέλου, απολύτως εξοικειωμένη στη διαφθορά, απολύτως διαβρωμένη από την οικονομική ολιγαρχία. Άρα είναι περιττή η περιπτωσιολογία. Ακριβώς τούτη την πυκνή περίοδο που ψηφίστηκε στη Βουλή καταιγισμός νέων μέτρων λεηλασίας όσων έχουν απομείνει ως λαϊκά εισοδήματα και ιδιοκτησία, ταυτοχρόνως έλαβε χώρα όργιο σκανδαλωδών παροχών στη διαπλοκή: Οι άδειες των ψηφιακών συχνοτήτων και το 20% επί των διαφημίσεων, οι αυτοκινητόδρομοι και τα διόδια, η προκλητική ασυλία για τον εκκαθαριστή της ΕΡΤ, Μάναλη, η άλωση του περιβάλλοντος από τα συμφέροντα των κατασκευών και του τουρισμού. Κι ο Άδωνις, ενώ διαλύει την Πρωτοβάθμια Περίθαλψη, διορίζει αβέρτα τους δικούς του στις Διοικήσεις των Νοσοκομείων, προφανώς δεν θα πρόκειται για μ…ες, σύμφωνα με την εξομολόγηση Τομπούλογλου.
Το σκοτεινό πολιτικό ορίζοντα σηματοδοτεί η παγίδευση, χωρίς να διαφαίνονται προς το παρόν εναλλακτικές οδοί διαφυγής, για την κυβέρνηση Σαμαρά. Ίσως σε αυτό το βαρύ φόντο προκύψει ως απροσδόκητα ενδιαφέρουσα η επίσκεψη, αμέσως μετά τις γιορτές, της ειδικής αντιπροσωπίας του Ευρωκοινοβουλίου που, ανεξάρτητα με ποια κίνητρα, έρχεται εδώ, στον «τόπο του εγκλήματος», για μια ιδιότυπη αυτοψία της νομιμοποίησης της τρόικας και του έργου της στο «πειραματόζωο» Ελλάδα. Η κυβέρνηση μάλλον θα αντιδράσει περιπίπτοντας σε ενός ορισμένου είδους εμβροντησία, μέχρι να περάσει κι αυτό.
Η ίδια η τρόικα αναμένεται αμέσως μετά. Κατανοητό; Κατανοητό…
