Αυτήν την εβδομάδα το ριζοσπαστικό κίνημα των ΗΠΑ έχασε μια σημαντική μορφή: την ακτιβίστρια και επιφανή νομικό Λιν Στιούαρτ, που είχε κερδίσει με το σπαθί της το προσωνύμιο «Δικηγόρος του Λαού». Μεταξύ άλλων, είχε υπερασπίσει αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων, ισλαμιστές κληρικούς που είχαν συλληφθεί ως «εμπνευστές της τρομοκρατίας», και μέλη ριζοσπαστικών οργανώσεων που γεννήθηκαν στην ταραγμένη δεκαετία του ’60: των Μαύρων Πανθήρων, των Weather Underground κ.ά. Γι’ αυτό είχε μπει εδώ και δεκαετίες στο στόχαστρο του FBI. Ταυτόχρονα, τα συστημικά ΜΜΕ δεν έχαναν ευκαιρία να την αποδομούν ως «οπαδό του ολοκληρωτισμού».
Η Λιν Στιούαρτ πέθανε την Τρίτη, σε ηλικία 77 ετών, από καρκίνο. Ή δολοφονήθηκε με αργό τρόπο; Θα μπορούσε να το πει κάποιος αυτό αφού, μετά από πολύχρονες προσπάθειες του FBI, τελικά καταδικάστηκε και φυλακίστηκε από το εκδικητικό βορειοαμερικανικό κατεστημένο το 2009 ως «συνεργάτης της διεθνούς τρομοκρατίας». Έτσι, φυλακίστηκε μία μόλις εβδομάδα πριν από προγραμματισμένο χειρουργείο για τον καρκίνο από τον οποίο ήδη έπασχε, κι ενώ είχε κλείσει τα 70 της χρόνια… Εξαιτίας της φυλάκισής της και της άρνησης των αρχών να επιτρέψουν την αναγκαία επέμβαση, ο καρκίνος έκανε μεταστάσεις, που κατέληξαν να είναι θανατηφόρες. Η Λιν Στιούαρτ έμεινε στη φυλακή 5 χρόνια, αφού οι αρχές άσκησαν έφεση στην αρχική καταδίκη της σε 28 μήνες φυλάκισης – την οποία θεώρησαν λίαν επιεική, ιδίως αφού η Στιούαρτ «παρέμενε αμετανόητη». Και πέτυχαν νέα, βαρύτερη καταδίκη σε κάθειρξη 10 ετών! Απελευθερώθηκε το 2014 λόγω ανήκεστου βλάβης της υγείας της.
Αυτήν την εβδομάδα πολλά ΜΜΕ των κατά τα άλλα «φιλελεύθερων» ΗΠΑ εγκαλούν την Ουάσιγκτον διότι η Λιν Στιούαρτ… έζησε ελεύθερη παραπάνω από όσο είχαν προβλέψει οι γιατροί. Είναι εύλογο το μίσος τους προς μία γυναίκα η οποία ποτέ δεν μάσησε τα λόγια της: «Δεν είμαι πασιφίστρια. Αρκετά πικρά δάκρυα έχουμε χύσει. Μια ριζική αλλαγή είναι αναγκαία. Ίσως κάποια βήματα μπορούν να επιτευχθούν με μη βίαιο τρόπο. Αλλά, παίρνοντας υπόψη τον διαχρονικά αδηφάγο καπιταλισμό που κυριαρχεί, η χρήση βίας δεν μπορεί να αποκλειστεί. Η ιστορία δεν έχει μόνο μπουμπούκια τριαντάφυλλων και τσάι στις 5 το απόγευμα, έχει και πολύ θάνατο. Ο Μάο, ο Φιντέλ, ο Χο Τσι Μινχ το είχαν κατανοήσει αυτό».
