Φτωχότερη η Ρωμιοσύνη και ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης
«Έφυγε» στις 29 Σεπτεμβρίου μια θρυλική φυσιογνωμία της παιδείας του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, ο Δημήτριος Φραγκόπουλος. Μετά από απότομη επιδείνωση της υγείας του, στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Βαλουκλή όπου νοσηλευόταν.
Οι αγώνες του για την ελληνική παιδεία στην Κωνσταντινούπολη τις «πέτρινες εποχές» των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ιδιαίτερα η αγάπη του για το Ζωγράφειο Λύκειο όπου υπηρέτησε πάνω από τρεις δεκαετίες, άφησαν το στίγμα του στην ελληνική παιδεία στην Πόλη. Για την προσφορά του τιμήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο με το οφίκιο του Άρχοντος Διδασκάλου του Γένους, όπως και από τον τέως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια. Έλληνες και Τούρκοι τον σέβονταν ιδιαίτερα και τον προσφωνούσαν «Δάσκαλο». Ανάλωσε την ζωή του στην Ελληνική Παιδεία και στην διατήρηση του ελληνικού στοιχείου της Πόλης.
Ο Δ. Φραγκόπουλος γεννήθηκε το 1928 στην Πρίγκηπο. Τελείωσε το Δημοτικό στο νησί του. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Στη συνέχεια σπούδασε με υποτροφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αν και είχε την ευκαιρία να συνεχίσει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελβετία, επέστρεψε το 1954 στην αγαπημένη του Πόλη και διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή του. Τα Σεπτεμβριανά του 1955 τον βρήκαν στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στη Σμύρνη.
Μετά το στρατό επέστρεψε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και επιπρόσθετα ανέλαβε να κάνει κάποιες ώρες μαθημάτων στη θεολογική Σχολή της Χάλκης και στο Ιωακείμιο Παρθεναγωγείο της Πόλης. Το Σεπτέμβριο του 1958 διορίστηκε διευθυντής στο Ζωγράφειο Λύκειο, θέση από την οποία αφυπηρέτησε το 1993. Ο Δ. Φραγκόπουλος δημοσίευσε μελέτες και έκανε κάνει πολλές ομιλίες στην Πόλη, την Αθήνα και στο εξωτερικό για την Ελληνική Παιδεία στην Κωνσταντινούπολη. Οι αγώνες του για το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής Ομογένειας, που αποφάσισε συνειδητά να μείνει στα πάτρια εδάφη, δικαιώθηκαν το 2006 με το Συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη «Συνάντηση στην Πόλη: το Παρόν και το Μέλλον».
Επικήδειος στην εξόδιο ακολουθία του Δημητρίου Φραγκόπουλου
Σεβαστέ και πολυαγαπημένε μας κυρ-Δημητρό,
Σ’ αποχαιρετώ σαν φίλος σου προσωπικός, σαν φίλος σου οικογενειακός, σαν συνάδελφος εκπαιδευτικός, σαν ιδιαίτερος συνάδελφος φιλόλογος, σαν διαπρύσιος θαυμαστής της προσωπικότητας και του έργου σου, σαν πνευματικός σου γιος, σαν ομόθρησκός σου στον βωμό της λατρείας της Βασιλεύουσας και σαν συνοδοιπόρος σου στην ιδέα της πίστης στην οικουμενική Ρωμιοσύνη, με την έννοια της διευρυμένης της σημασίας και ακτινοβολίας, όπως την διδαχτήκαμε απ’ τις ιστορικές παραδόσεις του πολύπαθου Γένους μας αλλά κι από την νεότερη παράδοση, μέσα απ’ τον οραματισμό των πιο δοξασμένων ποιητών μας, –κατά την διαφορετική εκδοχή του καθενός–: Του Καβάφη. Του Παλαμά. Του Καζαντζάκη. Του Ρίτσου. Του Σεφέρη. Και του Ελύτη. Μια Ρωμιοσύνη που δυστυχώς χάνει το βήμα της μέσα στο χρόνο από λάθη, ολιγωρίες και παθογένειες για να επιστεγάζεται κατ’ έθος κάθε νέα της απώλεια με κούφια μνημόσυνα και ανώφελα δάκρυα επί των ερειπίων.
Μιας τέτοιας αδιάπτωτης ομορφιάς Ρωμιοσύνης, την ανάγκη να αντισταθεί στην πνευματική και ηθική φθορά, εξέφραζες επιτομικά κι εσύ ο ίδιος με την ισόβια διαγωγή σου. Κρατούσες ψηλά την νοερή συνέχεια των Μεγάλων Διδασκάλων του Γένους, ένας Δάσκαλος του Γένους των νεότερων χρόνων κι εσύ. Μπροστά στο σκήνωμά σου στέκονται σήμερα με ευγνωμοσύνη όλοι οι ευσυνείδητοι Ρωμιοί της απανταχού Ρωμιοσύνης. Από ανθρώπους σαν κι εσένα έχει ανάγκη ο καταρρακωμένος ελληνισμός για να ξαναγεννηθεί.
Δεν σε πτοούσαν ούτε οι διαψεύσεις των υποσχέσεων, ούτε οι προδοσίες των ονείρων. Από πού αντλούσες αυτή την ακατάβλητη δύναμη; Την χαρά της ζωής που μετέδιδε άμεσα ο παλμός του σοφού, συγκινημένου και συγκινητικού λόγου σου που ήταν ποτισμένος από την μοναδική γοητεία σου που οδηγούσε ακόμη και κάποιον που σε πρωτογνώριζε σε μέθεξη και αργότερα σε αλησμόνητη αγαπητική εμπειρία;
Ήσουν ακριβός για όλους, συγγενείς, συναδέλφους, φίλους, ανθρώπους της αγοράς, ομογενείς, Ελλαδίτες και Τούρκους συμπολίτες σου. Σε τιμούν όλοι γιατί τους τιμούσες όλους. Μας δίδαξες πως μέσα στην ταπεινοφροσύνη κρύβεται το μεγαλείο και πως είναι κι αυτή μια απ’ τις βασικές αξίες του ανθρώπου. Αυστηρός και γλυκός, συμβουλευτικός και παραμυθητικός, μα πάντοτε δυνατός και ερωτικός σαν διαχρονικός ντελικανλής. Ένας αυθεντικός κοσμοπολίτης που συνδυάζει την αφομοιωμένη λογιοσύνη με την γνήσια λαϊκότητα. Λαμπρός φιλόλογος, απαράμιλλος χρήστης της ελληνικής λαλιάς, προφορικής και γραπτής, απ’ τους τελευταίους των τελευταίων γνήσιων αρχόντων της Πόλης. Ο ζωντανός θρύλος που έγινες στην ωριμότητά σου επάξια θα σε ακολουθεί και τον καιρό της απουσίας σου.
Αντίο, δάσκαλε όλων μας. Όταν ανταμώσουμε κάποτε, αν μας δοθεί αυτή η χάρη, θα συνεχίσουμε το ωραίο μουχαμπέτι που αρχίσαμε στην Πόλη εδώ και χρόνια και το γλεντούσαμε σαν πανηγύρι. Η αγάπη σου και οι ευχές σου θα μας συνοδεύουν στο υπόλοιπο της ζωής μας.
Καλό σου ταξίδι, πολυφίλητε αδελφέ και πατέρα μας
Ο επικήδειος εκφωνήθηκε από τον Θωμά Κοροβίνη, την Κυριακή, 1η Οκτωβρίου, κατά την εξόδιο ακολουθία στην Αγία Τριάδα του Πέρα
