Σήκω από την πλασματική ασφάλεια του καναπέ σου, κλείσε την έγχρωμη ΤV της ασπρόμαυρης ζωής σου, βγες στους δρόμους της Σαλονίκης και ψάξε την απεξάρτηση. Θα βρεις ανθρώπους που ενώθηκαν για να συνδημιουργήσουν και να συνυπάρξουν, που αυτοοργανώνουν τη ζωή τους, πέρα από τους συστημικούς κανόνες που επιβάλει η εξουσία.
Θα βρεις συλλογικότητες, εγχειρήματα, ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, ελεύθερους ανθρώπους που σέβονται την διαφορετικότητα, δίνοντας έμφαση στην αυτοοργάνωση και την δημιουργική συνεργασία, που διεκδικούν με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους, μια άλλη προοπτική για το αύριο.
Κάποιοι από αυτούς, έχουν αποφασίσει με πολιτικά κριτήρια, να στεγάσουν το εγχείρημα τους σε κατειλημμένους χώρους. Νεκρωμένη άγονη γη, κτήρια φαντάσματα, σκοπίμως εγκαταλελειμμένα στο έλεος του χρόνου, τα οποία ανήκουν σε υπουργεία, στην Εκκλησία, στο στρατό, σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, στο κράτος εν γένει, που η μόνη χρηστικότητά τους, ήταν να προβάλουν την εικόνα της αποσύνθεσης και του μαρασμού, αντικατοπτρίζοντας την μιζέρια της καθημερινότητας που σου επέβαλαν, απέχτησαν ξαφνικά ζωή, απέχτησαν ψυχή και νόημα ύπαρξης.
Ζούμε σε μια χρονική στιγμή, που όλοι συνειδητοποιούμε πως ο καπιταλισμός συμπαρασύρει σχέσεις, ισορροπίες, αξίες και δικαιώματα και τα πάντα γύρω μας είναι εμπορεύσιμα. Κι όμως, υπάρχουν συνάνθρωποι που ονειρεύονται και προσπαθούν να πραγματώσουν συλλογικά, μια νέα κοινωνία, που δεν θα βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα, αλλά στην αλληλεγγύη, που δεν θα έχει γνώμονα το κέρδος, αλλά την κοινωνική προσφορά.
Η ζωή στα χέρια μας
Ως πράξη αντίστασης στον κοινωνικό αποκλεισμό που μας επιβάλλουν, προσπαθούν να αυτοοργανώσουν τις διατροφικές μας ανάγκες. Δημιουργούν συνεταιρισμούς που προωθούν την ιδέα του αλληλέγγυου εμπορίου και οικονομίας, αποκλείοντας την διαμεσολάβηση των εταιριών επεξεργασίας και διανομής αγαθών με γνώμονα την αξιοπρεπή διαβίωση και το συμφέρον όλων. Δημιουργούν ανθρώπινα δίκτυα διανομής προϊόντων, θέτουν τους μεσάζοντες στο περιθώριο, εξασφαλίζοντας φτηνή και ποιοτική τροφή κατευθείαν από τους παραγωγούς, δημιουργώντας ένα άλλο μοντέλο σχέσης μεταξύ αυτών και του καταναλωτή, που στηρίζεται στην αλληλοφροντίδα και όχι στο κέρδος.
Πρώην στρατόπεδα μετατρέπονται σε καλλιεργήσιμη γη, στοχεύοντας στην πρωτογενή παραγωγή της τροφής, για να καλύπτουν τις ανάγκες των μελών της ομάδας, καθώς και ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Προσπαθούν να διατηρήσουν τις ποικιλίες παραδοσιακών σπόρων και να καλλιεργούν με σεβασμό στην φύση, ώστε τα τρόφιμα που θα παράγονται να είναι ασφαλή και ωφέλιμα για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Δημιουργούν ελεύθερους χώρους μάθησης, όπου κάποιοι διαθέτουν και άλλοι λαμβάνουν τη γνώση, χωρίς χρηματικό αντίτιμο, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η μάθηση ως όπλο στη διαδικασία απελευθέρωσης του ατόμου, είναι δικαίωμα και δεν χρειάζεται να πληρώνεις γι’ αυτήν.
Ακόμα και στον αθλητισμό, που έχει γίνει ταυτόσημος με παράγοντες σπόνσορες και «προεδριλίκια», αποδεικνύουν ότι μπορεί να υπάρχει και ένας άλλος τρόπος, στηριζόμενος στην αυτοοργάνωση και την ομοψυχία. Όσο κι αν φαίνεται ουτοπικό, στη Θεσσαλονίκη έχει δημιουργηθεί ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία στηρίζεται μόνο στα μέλη της, δεν δέχεται χορηγίες από κρατικούς φορείς, δεν διαφημίζει κανέναν στη φανέλα της και οι αποφάσεις για τη λειτουργία της, λαμβάνονται αποκλειστικά από την ανοιχτή συνέλευση παιχτών και οπαδών.
Δημιουργούν χώρους ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης, παιδότοπους, καφενεία, χώρους διασκέδασης, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κοινωνικές υπηρεσίες, συλλογικές κουζίνες, χώρους στέγασης και όλα αυτά με αυτόνομο τρόπο έξω από το πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς, στοχεύοντας στην επανάκτηση μη καπιταλιστικών οικονομικών μοντέλων και με διάθεση ανατροπής στο σύνηθες κοινωνικό κατεστημένο και του τρόπου ζωής, που μας έμαθαν να ζούμε εντός του καπιταλιστικού συστήματος.
Να μάθουμε να αυτενεργούμε
Με γνώμονα την αλληλεγγύη και την ισότητα, με αυτογνωσία και συνεργασία με φαντασία και εκφραστικότητα είναι καιρός να αφυπνιστούμε συλλογικά, να αυτοοργανωθούμε, να μάθουμε να αυτενεργούμε, να μην φοβόμαστε τη λήψη προσωπικής ευθύνης, αλλά ούτε και την διαφορετικότητα και ν’ αντλήσουμε δύναμη μέσα από την πολυμορφία. Κι αν αυτά μπορούν να τα κάνουν οι λίγοι, φανταστείτε τι μπορούν να κάνουν οι πολλοί.
Βγες λοιπόν κι εσύ στους δρόμους της πόλης σου, γίνε συμμέτοχος και συνένοχος ενάντια στη δολοφονία της καθημερινότητας που σου επιβάλλουν, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να δούμε όλοι μαζί την ανατολή μετά από μια μακρινή νύχτα…
