Τα μηνύματα της μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης της 5ης Μάη, που είχε τα χαρακτηριστικά μιας πρώτης σημαντικής πολιτικής αναμέτρησης, ήταν πολλαπλά και προς πολλές κατευθύνσεις.
Τρόμαξαν και θορύβησαν τους φορείς του πολιτικού κόσμου και της τριπλής επιτήρησης, γέμισαν αισιοδοξία και χαρά όλους τους καταπιεσμένους. Αν δεν είχε μεσολαβήσει ο τραγικός θάνατος των τριών εργαζομένων στη Μαρφίν – από τον οποίο πιάστηκε, σαν σανίδα σωτηρίας, ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος – θα είχαμε άλλες εξελίξεις και σίγουρα η κυβέρνηση θα ήταν πολύ πιο στριμωγμένη.
Ο νέος μεγάλος πρωταγωνιστής, η λαϊκή οργή και θυμός, έθεσε ένα σημαντικό πολιτικό πρόβλημα και έδειξε ότι η πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ που έγινε για μήνες δεν είχε την αποτελεσματικότητα που νόμιζαν οι φορείς της. Ο κόσμος, οι πολλοί, με αυθεντικό και πληβείο τρόπο τα βάζει κατευθείαν με όσους του έκαναν μαύρη την ζωή. Τα βάζει με όλον τον πολιτικό κόσμο που του έλεγε ψέματα, που του υποσχόταν ευημερία και καλύτερη ζωή, ενόσω τον κατέκλεβε συστηματικά. Θεωρεί ότι η «ισχυρή Ελλάδα» ήταν ένα μεγάλο ψέμα και ζητάει επιτέλους να πληρώσουν αυτοί που οδήγησαν τον τόπο σε αυτήν την κατάσταση. Στην Τούμπα, κατά τη διάρκεια της σιγής για τους νεκρούς της Μαρφίν, όλο το γήπεδο φώναζε «Να καεί, να καεί, η πουτάνα η Βουλή». Βουλευτές, υπουργοί, πρώην υπουργοί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν άνετα ή να επισκεφτούν διάφορους χώρους χωρίς να ακούσουν «γαλλικά» και αποδοκιμασίες. Ο θυμός είναι κυρίαρχη κατάσταση και δεν φαίνεται να υποχωρεί εύκολα.
Αυτά τα δεδομένα τροφοδότησαν διάφορες διεργασίες. Ένα λίφτινγκ με τις εξεταστικές, προτάσεις για αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, κατεδαφίσεις παραγκών στην παραλιακή, φασαρία για γιατρούς και δικηγόρους που φοροδιαφεύγουν. Ένα απλό λίφτινγκ, ούτε καν ένα ρεκτιφιέ (στο οποίο αλλάζουν έστω τον κύλινδρο και τσουλάει το σαράβαλο για καιρό) που δεν θα έχει καμία αποτελεσματικότητα γιατί δεν αγγίζει το ουσιαστικό πρόβλημα που γεννά το θυμό και την οργή. Εν τω μεταξύ, ξεριζώνεται το ασφαλιστικό, μειώνονται οι συντάξεις, φουντώνουν η ανεργία και οι απολύσεις και αυτά είναι τα πιο σοβαρά προβλήματα κάθε λαϊκού νοικοκυριού, που κανένα λίφτινγκ δεν ακουμπά. Οι επιχειρήσεις ανάκτησης της αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου μοιάζουν με κακοστημένες παραστάσεις.
Η λαϊκή οργή ενόψει επόμενων γύρων αναμέτρησης μπορεί να αγκαλιάσει ριζοσπαστικές προτάσεις, ανατρεπτικές προτάσεις ριζικής αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, ριζικά μέτρα ακύρωσης όλων των συμβάσεων που έγιναν τα τελευταία χρόνια (και πρώτα-πρώτα την τριμερή επιτροπεία), την άμεση ανακούφιση των εργαζομένων και την εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα. Δεν μπορούν να μας κυβερνούν αυτοί που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, δεν μπορούμε να ανεχθούμε τη λαιμητόμο του ΔΝΤ-ΕΕ, δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανένα, χρειαζόμαστε παραγωγική ανασυγκρότηση και δουλειά, όχι ανεργία. Ο γερασμένος και διαπλεκόμενος πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να κάνει αυτήν την υπέρβαση. Η Βουλή και ο σημερινός πολιτικός κόσμος συμβολίζουν το παλιό, το διεφθαρμένο. Το ζήτημα δεν είναι ένα ρεκτιφιέ τους, το ζητούμενο είναι ριζικές πολιτικές ανατροπές σε λαϊκή κατεύθυνση και με πρωταγωνιστή τον λαό.
