Η πραγματικότητα που διαμορφώνεται σήμερα πλανητικά και στον τόπο μας, δεν μπορεί πια να χωρέσει σε σχήματα και αφηγήσεις του παρελθόντος. Αυτά δεν αρκούν ούτε για την ανάγνωση ούτε για την ερμηνεία των πραγμάτων. Είναι τόσα πολλά τα γεγονότα αυτά καθεαυτά, είναι οι νέες τους ποιότητες και κλίμακες, πόσο μάλλον η ένταξή τους σε ευρύτερες διεργασίες και κύματα.
Απέναντι σε όλα αυτά, η αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων στο πολιτικό παιχνίδι των ημερών μοιάζει αστεία. Οι ελιγμοί, οι κόντρες και οι πολώσεις δεν μπορούν πια να κρύψουν το προφανές. Έχουμε μια κυβέρνηση που εφαρμόζει ό,τι διατάζουν οι θεσμοί των Μέρκελ – Σόιμπλε. Έχουμε και μια αντιπολίτευση που ορκίζεται στους ίδιους ακριβώς θεσμούς και πυλώνες. Μοιάζουν με τους παλιούς επιστάτες των πολυκατοικιών. Φροντίζουν το οίκημα, ελέγχουν ποιοι μπαίνουν και ποιοι βγαίνουν, αλλά δεν έχουν κανέναν ουσιαστικό λόγο. Αυτός ανήκει αποκλειστικά στους ιδιοκτήτες. Άντε να μαζεύουν τα κοινόχρηστα, να μεταφέρουν τα ψώνια, να φροντίζουν για τα σκουπίδια…
Το περιβάλλον όμως και τα «λυσάρια» του παρελθόντος δεν επαρκούν γι’ αυτό το θλιβερό πολιτικό προσωπικό που καμώνεται πως κυβερνά ή πως θα κυβερνήσει τη χώρα. Γιατί οι παλιές ράγες ξηλώνονται και οι κραδασμοί που δημιουργούνται δεν απορροφούνται ούτε τόσο εύκολα, ούτε με τον τρόπο που επιλέγονταν μέχρι σήμερα από τη μνημονιακή διαχείριση. Οι αναστατώσεις είναι τέτοιας έντασης και ευρύτητας που δεν χωρούν στα σχήματα του χτες, της μεταπολίτευσης ή της «πρώτης φοράς αριστεράς» (τι φάρσα κι αυτή!). Όταν μάλιστα ο αυτόματος πιλότος του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου δόγματος δεν μπορεί να οδηγήσει σε κάποια ελεγχόμενη κατάσταση.
Αλλάζουν πολλά λοιπόν και μέσα σε αυτά κι εμείς. Κρυώνουμε παραπάνω μέσα στο σπίτι ή αλλάζουμε συνήθειες στο γιορτινό τραπέζι (η κρίση ωφελεί τις γαλοπούλες, την πλήρωσαν τα γουρούνια και οι κότες, παρατήρησε ένας φίλος…). Κι όμως κάποιο τρόπο θα βρούμε για να ξεδώσουμε, έστω και λίγο, κάποια δώρα, έστω και πιο φθηνά –τι σημασία έχει άλλωστε- θα ανταλλαχτούν και φέτος. Η αναστάτωση όμως είναι μεγάλη και διαρκής. Κυριαρχεί η διαίσθηση των απλών ανθρώπων ότι τα πράγματα ζορίζουν κι άλλο, ότι νέοι κίνδυνοι προστίθενται στους παλιούς.
Χρονιάρες μέρες, όσο κι αν χρειαζόμαστε την ζεστασιά της ελπίδας και της πίστης σε κάτι καλύτερο, αυτό δεν θα προκύψει από κάποιο «θαύμα». Δεν είναι λίγη η αγάπη που κυκλοφορεί μέσα και γύρω μας, μα δυστυχώς δεν φτάνει. Στο προηγούμενο τεύχος ξεχάσαμε να βάλουμε τον τίτλο του ποιήματος του Μπρεχτ στο εξώφυλλο. Αυτός ήταν: «Άλλαξε τον κόσμο, το έχει ανάγκη». Να αλλάξουμε την οπτική που βλέπουμε τον κόσμο, να αλλάξουμε τον εαυτό μας, να συμβάλλουμε στο να αλλάξει ο κόσμος. Το χρωστάμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στον τόπο μας. Καλές γιορτές!
