Πασοκοποίηση
Ο λαλίστατος και πολυπράγμων υπουργός Eργασίας, κ. Κατρούγκαλος, κατά τη δευτερολογία του πριν ψηφιστεί το νομοσχέδιο για το Aσφαλιστικό, απευθυνόμενος προς την πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, ανέφερε πως έχει καθιερωθεί και στις Βρυξέλες ο όρος «Pasokification», δηλαδή «πασοκοποίηση». Με αυτόν το όρο υποδηλώνεται η κατάσταση όπου ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εφαρμόζει ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική και στη συνέχεια «εξαερώνεται». Ο ίδιος, μάλιστα, τόσο έχει πείσει τον εαυτό του ότι ο όρος δεν αφορά την πρόσφατη ένταξή του στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και βεβαίως δεν γίνεται πειστικός όταν και ό ίδιος βαφτίζει την ούλτρα νεοφιλελεύθερη πολιτική που υπαγορεύουν τα μνημόνια -και αυτός εφαρμόζει- ως «άλλη πολιτική» και μάλιστα φιλολαϊκή.
Στην ουσία παρουσιάζει με μια λέξη, Pasokification, αυτό που συμβαίνει στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό που θα συμβεί. Πρώτον, γιατί η σημερινή κυβέρνηση εφαρμόζει μια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική και δεύτερον, γιατί η «εξαέρωσή» της είναι προ των θυρών, με την έννοια ότι η φθορά θα είναι ραγδαία και ανάλογη των μέτρων που θα καλεστεί να εφαρμόσει και η κοινωνία να πληρώσει.
Η «πασοκοποίηση», στις σύγχρονες συνθήκες, αφορά μια κεντροαριστερή διακυβέρνηση σε περίοδο που δεν υπάρχει «χρήμα» και άρα δυνατότητα σύναψης «κοινωνικών συμβολαίων» ή επέκτασης του δανεισμού, όπως συνέβη πριν από 10 χρόνια. Σήμερα με κλειστές τράπεζες και κλειστά σύνορα, με οικονομία σε ύφεση (παρά τις υποσχέσεις για «ανάσταση») και πρόσθετα μέτρα που προδιαγράφουν περαιτέρω καταστροφή μεσαίων στρωμάτων και φτωχοποίηση μισθωτών, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να αποτραπεί η «εξαέρωση». Το κέρδισμα χρόνου, το κτίσιμο ενός κομματικού κράτους πειθήνιων και έμπιστων στην πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά, δεν αποτελούν ικανοποιητική απάντηση.
Η μεγάλη διαφορά με την αυθεντική εκδοχή της «πασοκοποίησης» είναι ότι η Pasokification μέσω ΣΥΡΙΖΑ συντελείται εντός κρίσης και σε στιγμή που ο γεωπολιτικός παράγοντας προσθέτει νέους κινδύνους και προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα, να σταθμιστούν με ψυχραιμία, για να υπάρξει διέξοδος της χώρας σε θετική κατεύθυνση.
Ο πολιτικός κόσμος, σε πλήρη συνέργεια και με διαβαθμισμένους ρόλους, με την κυβερνώσα Αριστερά στο τιμόνι να οδηγεί τη χώρα όπου της υποδείξουν οι ισχυροί «φίλοι», βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να χαράξει προοπτική, να συνειδητοποιήσει, πολύ περισσότερο, να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς τις προκλήσεις.
Με ένα κοινωνικό ζήτημα ανοικτό, μια κοινωνία να πένεται και να πιάνει πάτο, με ένα εθνικό ορίζοντα θολό και γεμάτο κινδύνους η ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος συνεχίζεται.
Την ίδια στιγμή η Γαλλία συγκλονίζεται από ένα ακηδεμόνευτο κίνημα ενάντια σε αντίστοιχες ακραίες πολιτικές, στην Ελλάδα δυναμώνει η δυσαρέσκεια και μοιάζει, με νέους όρους, να επανεμφανίζονται οι «πλατείες», ο ευρωσκεπτικισμός απλώνεται στην Ευρώπη και τα επερχόμενα δημοψηφίσματα απειλούν να τινάξουν στο αέρα βεβαιότητες και ισορροπίες.
Η ανάγκη ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου περιμένει να καλυφθεί από πραγματικές προσπάθειες.
