Δέσμευση συνενοχής της ΔΗΜΑΡ με το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της διαπλοκής
Τελικά, ούτε η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ είχε διαβάσει το Μνημόνιο το οποίο, αν το θυμάται πια, το είχε καταψηφίσει και στη δεύτερη, πιο σφαγιαστική του εκδοχή τον περασμένο Φλεβάρη. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Να πασχίζει τώρα, διά της διαρκούς επαναλήψεως, να το πιστέψει η ίδια -μάλλον μόνο το επιτελείο του Φ. Κουβέλη- το πώς δηλαδή συμβιβάζονται τα δύο σκέλη του δόγματος: «Διαφωνούμε με τα μέτρα, αλλά δεν υπονομεύουμε την κυβέρνηση». Γιατί κανείς άλλος δεν πείθεται, ούτε καν μέσα στο ίδιο τους το κόμμα.
Είναι πολλά, που δεν κολλάνε. Κι άρα που αποδεικνύουν πως άλλες σκοπιμότητες εξυπηρετούνται, όχι με τον πιο επιδέξιο τρόπο βέβαια. Όμως, περί αυτού πρόκειται. Πώς είναι δυνατόν, όταν έχεις καταψηφίσει το Μνημόνιο στο σύνολό του και άρα έχεις απορρίψει τον εκβιασμό, στον οποίο ξανά παγιδεύουν την εγχώρια ελίτ οι ευρωκράτες, να αναζητείς τώρα παντελώς αδύναμα ισοδύναμα, που όμως κι αυτά τα απορρίπτει η τρόικα; Ήταν πιο… χαλαρά τα πράγματα τον Γενάρη ή τον Φλεβάρη; Μήπως τότε μπλοφάρανε το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, δεν απειλούνταν η θέση της χώρας στην Ευρωζώνη, ούτε η κυβερνητική σταθερότητα;
Έτσι, σήμερα, το γενικό ξεπούλημα, η εφεδρεία-διαθεσιμότητα, οι νέες άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις βαφτίζονται «δίκαιες και αναλογικές θυσίες» και προβάλλεται ως «σκληρή διαπραγμάτευση» το να μη συμβούν ακαριαίες απολύσεις και να διατηρηθούν τα αναπηρικά επιδόματα, επί του παρόντος.
Τι έχει αλλάξει ουσιωδώς λοιπόν; Μόνο η απειλή που ένιωσε για τα καλά το καθεστώς. Και, βεβαίως, η άμεση εθελούσια επιστράτευση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ στην ύστατη απόπειρα διάσωσής του. Η εξαπάτηση της «επαναδιαπραγμάτευσης» και της «απαγκίστρωσης» έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Η ΔΗΜΑΡ έχει ακόμη επιλογές… εξευτελισμού: Δηλώνει διαφωνία, αλλά ψηφίζει. Καταψηφίζει, αλλά δεν αποσύρει τη στήριξη στην κυβέρνηση. Από όπου και να το πιάσεις βρομάει. Βρομάει δέσμευση συνενοχής με το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της διαπλοκής, το οποίο άλλωστε στήριξε ολόθερμα, όπως αποκαλύπτεται, όχι χωρίς αντάλλαγμα, την πορεία «ευθύνης» του Φ. Κουβέλη και των ελάχιστων στελεχών τύπου Λυκούδη και Μπίστη, που παραμένουν απόλυτα πιστά σε αυτή την αχαρακτήριστη διπλότητα και υποκρισία. Είναι προφανές πως ή διαφωνείς ή ταυτίζεσαι με τα προεξοφλημένα παζάρια του Σαμαρά και του Στουρνάρα για τη συνταγή καταστροφής του νέου Μνημονίου. Κι αναλόγως στηρίζεις ή συγκρούεσαι με την κυβέρνηση.
Δεν πρόκειται για δευτερεύον ζήτημα. Η ηγεσία του Φ. Κουβέλη όλο και περισσότερο απομονωμένη στο ίδιο της το κόμμα, προδίδεται και εκτίθεται με την προσχηματική παράθεση ισοδυνάμων. Βέβαια, το ενδεχόμενο πλήρους διαχωρισμού της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση δεν μπορεί να αποκλειστεί, κάτω από το καταλυτικό βάρος της κοινωνικής αντίδρασης. Ίσως γι’ αυτό ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, σε αντίθεση με τον κυνικά άνετο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται τόσο ζορισμένος στις δηλώσεις του μετά τις συσκέψεις στο Μαξίμου.
Είναι πολλά, που δεν κολλάνε. Κι άρα που αποδεικνύουν πως άλλες σκοπιμότητες εξυπηρετούνται, όχι με τον πιο επιδέξιο τρόπο βέβαια. Όμως, περί αυτού πρόκειται. Πώς είναι δυνατόν, όταν έχεις καταψηφίσει το Μνημόνιο στο σύνολό του και άρα έχεις απορρίψει τον εκβιασμό, στον οποίο ξανά παγιδεύουν την εγχώρια ελίτ οι ευρωκράτες, να αναζητείς τώρα παντελώς αδύναμα ισοδύναμα, που όμως κι αυτά τα απορρίπτει η τρόικα; Ήταν πιο… χαλαρά τα πράγματα τον Γενάρη ή τον Φλεβάρη; Μήπως τότε μπλοφάρανε το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, δεν απειλούνταν η θέση της χώρας στην Ευρωζώνη, ούτε η κυβερνητική σταθερότητα;
Έτσι, σήμερα, το γενικό ξεπούλημα, η εφεδρεία-διαθεσιμότητα, οι νέες άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις βαφτίζονται «δίκαιες και αναλογικές θυσίες» και προβάλλεται ως «σκληρή διαπραγμάτευση» το να μη συμβούν ακαριαίες απολύσεις και να διατηρηθούν τα αναπηρικά επιδόματα, επί του παρόντος.
Τι έχει αλλάξει ουσιωδώς λοιπόν; Μόνο η απειλή που ένιωσε για τα καλά το καθεστώς. Και, βεβαίως, η άμεση εθελούσια επιστράτευση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ στην ύστατη απόπειρα διάσωσής του. Η εξαπάτηση της «επαναδιαπραγμάτευσης» και της «απαγκίστρωσης» έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Η ΔΗΜΑΡ έχει ακόμη επιλογές… εξευτελισμού: Δηλώνει διαφωνία, αλλά ψηφίζει. Καταψηφίζει, αλλά δεν αποσύρει τη στήριξη στην κυβέρνηση. Από όπου και να το πιάσεις βρομάει. Βρομάει δέσμευση συνενοχής με το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της διαπλοκής, το οποίο άλλωστε στήριξε ολόθερμα, όπως αποκαλύπτεται, όχι χωρίς αντάλλαγμα, την πορεία «ευθύνης» του Φ. Κουβέλη και των ελάχιστων στελεχών τύπου Λυκούδη και Μπίστη, που παραμένουν απόλυτα πιστά σε αυτή την αχαρακτήριστη διπλότητα και υποκρισία. Είναι προφανές πως ή διαφωνείς ή ταυτίζεσαι με τα προεξοφλημένα παζάρια του Σαμαρά και του Στουρνάρα για τη συνταγή καταστροφής του νέου Μνημονίου. Κι αναλόγως στηρίζεις ή συγκρούεσαι με την κυβέρνηση.
Δεν πρόκειται για δευτερεύον ζήτημα. Η ηγεσία του Φ. Κουβέλη όλο και περισσότερο απομονωμένη στο ίδιο της το κόμμα, προδίδεται και εκτίθεται με την προσχηματική παράθεση ισοδυνάμων. Βέβαια, το ενδεχόμενο πλήρους διαχωρισμού της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση δεν μπορεί να αποκλειστεί, κάτω από το καταλυτικό βάρος της κοινωνικής αντίδρασης. Ίσως γι’ αυτό ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, σε αντίθεση με τον κυνικά άνετο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται τόσο ζορισμένος στις δηλώσεις του μετά τις συσκέψεις στο Μαξίμου.
Δημήτρης Υφαντής
Σχόλια
