Οι συνειρμοί είναι αυτόματοι.
Στα μυαλά όλων: στους από κάτω, που υφίστανται τα πάνδεινα τρία χρόνια τώρα, αλλά και στους από πάνω, που δεν ομολογούν ότι ο εφιάλτης του παλλαϊκού ξεσηκωμού στοιχειώνει τα «αναπτυξιακά» τους οράματα, που τώρα λαμβάνουν μορφή συμβολαίου ντροπής με το επενδυτικό νομοσχέδιο, το ακαριαίο ξεπούλημα των πάντων. Όμως, υπάρχουν και οι ακόμη πιο πάνω. Η αγία τριάδα, το ΔΝΤ, η Ε.Ε. και η ΕΚΤ, που κατάμουτρα μας όρισαν το μέτρο σύγκρισης ή μάλλον σύνθλιψης. Όπως η Βουλγαρία! Ειδική Οικονομική Ζώνη εξαθλίωσης, φτώχειας και υπερεκμετάλλευσης, μια λεηλατημένη αποικία χρέους, όμως εντός Ευρωζώνης! Αυτοί, τώρα, πώς να μην ανησυχούν; Κι αν το πιστέψουμε; Έτσι ίσως γίνουμε πράγματι… Βουλγαρία!
Τα γεγονότα στη γειτονική χώρα δεν στέλνουν απλώς «μηνύματα». Στην περιοχή του ευρύτερου Νότου που αγκαλιάζει και τα Βαλκάνια και τις δύο ακτές της Μεσογείου, έχουν τόσο οξυνθεί οι αντιθέσεις και τα μέτωπα της κοινωνικής και της εθνικής καταπίεσης έχουν πάρει τέτοιες διαστάσεις, ώστε το φορτίο επικοινωνίας μεταξύ των λαών έχει πυκνώσει σε περιεχόμενο και ταχύτητα μετάδοσης σε πολύ «επικίνδυνο» βαθμό. Η Αίγυπτος και η Τυνησία, η Ισπανία και η Ιρλανδία, θαύμα και η Βουλγαρία, βούλιαξαν τα καμάρια του ΔΝΤ και της ευρωκρατίας στα αδιέξοδα του άγριου νεοφιλελευθερισμού και φούντωσε το ακατανίκητο «δόγμα» της λαϊκής οργής. Είναι καταιγιστική η μετάδοση των ωστικών κυμάτων της κοινωνικής δυναμικής μέσα σε μόλις δύο χρόνια. Στις λέξεις αναγνωρίζεται τώρα η πραγματική τους αξία. Δυναμική που παράγει απτά πολιτικά αποτελέσματα, συνέπειες της συγκέντρωσης της λαϊκής ισχύος σε πολιτικούς στόχους ανατροπής.
Να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Εξυπηρετεί μόνο τους άθλιους πολιτικάντικους σχεδιασμούς των Βενιζέλου και Κουβέλη το επαναλαμβανόμενο μότο «δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα». Το Μνημόνιο, που μόλις επικαιροποιήθηκε στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα προβλέπει έναν απαράβατο οδικό χάρτη αυτόματων απολύσεων, διάλυσης των δημόσιων υπηρεσιών, διαρκούς συμπίεσης των μισθών και των συντάξεων, ενώ «φυσική συνέπεια» θα είναι η πλήρης κατάρρευση του ασφαλιστικού. Κι ο πρωθυπουργός στη Wall Street Journal δηλώνει προστάτης με κάθε τίμημα των ξένων επενδύσεων. Σχεδόν όλο το έργο «προσεχώς» το έχουμε δει στη Βουλγαρία. Ο λαός στενάζει στην πείνα και τον ληστεύουν απροκάλυπτα τα ξένα μονοπώλια της ενέργειας. Τώρα (από το πουθενά;) εξεγείρεται και βάζει στο στόχαστρο την κυβέρνηση και όσους λυμαίνονται τη χώρα και του ξεζουμίζουν τη ζωή του: «Μαφία, φύγετε, παραιτηθείτε». Δεν οργανώθηκαν από την κεντροαριστερή αντιπολίτευση οι διαδηλώσεις, αλλά από Μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα πρότυπα των Αγανακτισμένων. Και παρά τον ελιγμό της κυβερνητικής παραίτησης, ώς ώρας η εκτόνωση δεν επιτυγχάνεται και χιλιάδες βρίσκονται στους δρόμους.
Να εντοπίσουμε κάτι ακόμη. Δεν προκάλεσε, άραγε, εντύπωση η δήλωση παραίτησης του Βούλγαρου πρωθυπουργού; «Δεν μπορώ να είμαι στην κυβέρνηση όταν η αστυνομία χτυπάει τους πολίτες». Πρόκειται για έναν επαγγελματία καιροσκόπο και λαϊκιστή με ακροδεξιά ταυτότητα, που πολιτεύτηκε ως ντίλερ των ξένων συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ωστόσο δεν φαντάζει αυτή η στάση, ακόμη κι ως ελιγμός διάσωσης αδιανόητη για ένα δικό μας Σαμαρά, Βενιζέλο ή… Κουβέλη; Δεν λέμε για Δένδια και λοιπούς. Λίγο πριν από το μεγάλο ξέσπασμα των πλατειών εδώ, είχε εκδηλωθεί το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Ισπανία. Μετά τι Βουλγαρία τι και πού; Οι συνειρμοί είναι αυτόματοι αλλά δεν αρκούν, ε;
