Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από τη στημένη εξέγερση και ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορα Γιανουκόβιτς, η οποία, όμως, δεν ήταν παρά μόνο η αρχή για όσα ακόμα χειρότερα ακολούθησαν μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα. Το πρώτο σαφές, αν και περίτεχνα συσκευασμένο, συμβάν που αποτέλεσε την αναγγελία εφαρμογής ενός σκοτεινότερου σχεδίου για την με κάθε μέσο ένταξη της Ουκρανίας στο δυτικό μπλοκ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, ήταν η «πορτοκαλί επανάσταση» το 2004 που είχε για βιτρίνα τον Βίκτορα Γιούστσενκο ο οποίος έγινε πρόεδρος την επόμενη χρονιά με επαναληπτικές εκλογές που επιβλήθηκαν εκβιαστικά.
Επί χρόνια, στην Ουκρανία, χρηματοδοτούνταν από το Ίδρυμα Σόρος, την Αμερικάνικη Βοήθεια (USAID) και την Ευρωπαϊκή Ένωση οι οργανώσεις, τα άτομα και οι δράσεις που θα δημιουργούσαν το κατάλληλο κλίμα για την παραπλάνηση της κοινωνίας, τη διάβρωση του πολιτικού προσωπικού και τον προσεταιρισμό μερίδας των ολιγαρχών που μετά το 1992 είχαν με βίαιες μεθόδους διαμοιράσει μεταξύ τους τη δημόσια περιουσία της χώρας και τα μέσα ενημέρωσης. Όμως, ο εκλεκτός της Δύσης αποδείχτηκε εντελώς άχρηστος αφού στις επόμενες εκλογές, το 2010, μαυρίστηκε και από τους οπαδούς του με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο παίρνοντας μόνο 5.45%, ενώ ο Γιανουκόβιτς που ήταν το κόκκινο πανί για τους Δυτικούς με την κατηγορία του ρωσόφιλου εκλέχτηκε πρόεδρος με ποσοστό 48.95%!
Οι Δυτικοί, όμως, αντί να αναδιπλωθούν από τις αστοχίες τους έβαλαν σε εφαρμογή το τρίτο σχέδιο. Αφού τα δύο προηγούμενα που είχαν μια δημοκρατική επικάλυψη απέτυχαν, το τρίτο πρόβλεπε την χωρίς αστικοδημοκρατικά προσχήματα βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Φαίνεται ότι ο Γιανουκόβιτς δεν είχε το σθένος να αντιμετωπίσει το εξελισσόμενο πραξικόπημα που τον αποκαθήλωσε και τον έστειλε στην εξορία και οι Ρώσοι που είχαν κάθε λόγο να προλάβουν τις δυσμενείς αλλαγές και να αποτρέψουν την εγκατάσταση μιας νατοϊκής κυβέρνησης στην Ουκρανία μάλλον αιφνιδιάστηκαν από την απροκάλυπτη επέμβαση των Δυτικών μέσα στο φυσικό τους χώρο και δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν όπως θα αντιδρούσαν οι Αμερικάνοι αν ένα άλλο κράτος προσπαθούσε με τον ίδιο τρόπο να εγκαταστήσει φιλική του κυβέρνηση στο Μεξικό και να το εντάξει σε δικό του στρατιωτικό συνασπισμό.
Το 2014
Το 2014 ήταν η χρονιά που μπαχαλοποιήθηκε η Ουκρανία και ως γνωστόν ενός κακού μύρια έπονται. Οι Δυτικοί, οι ολιγάρχες, οι εθνικιστές και οι φασίστες ξεκίνησαν το ξήλωμα και την κατεδάφιση της Ουκρανίας που σήμερα είναι γεγονός. Και είναι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες που συνέχισα να πηγαίνω στο Κίεβο, την Οδησσό, το Λβοβ ή Λβιβ στα ουκρανικά, το Ντονιέτσκ κι αλλού, έχοντας πάντα στο επίκεντρο τη Μαριούπολη. Δεν ήθελα με τίποτα να ξεκόψω από τη χώρα, το λαό της και τους Έλληνες.
Οι μετακινήσεις προς τα ανατολικά και τα νότια, στις περιοχές που είχαν κατακλυστεί από ένοπλες δυνάμεις και γίνονταν αψιμαχίες με νεκρούς και τραυματίες, είχαν δυσκολέψει. Η Κριμαία στο σύνολό της ήταν πλέον εκτός ουκρανικής επικράτειας, ήταν ρωσικό έδαφος και λόγω των δυτικών κυρώσεων μπορούσα να πηγαίνω στη Σεβαστούπολη, τη Συμφερούπολη, τη Γιάλτα ή την Ευπατορία μόνο μέσω Ρωσίας, με ρώσικη βίζα, δια μέσου της εντυπωσιακής γέφυρας που ενώνει τη νότια Ρωσία με την Κριμαία περνώντας πάνω από τα νερά του Κιμμέριου Βοσπόρου, ενώ πριν το 2014 πήγαινα αεροπορικώς, οδικώς ή με τρένο από το Κίεβο ή τη Μαριούπολη. Αυτό, όμως, δεν ίσχυε πια. Η Κριμαία είχε επιστρέψει στην Ρωσία, οριστικά.
Αλλά και για τη Μαριούπολη που είχε παραμείνει υπό ουκρανική κυριαρχία, είχε αλλάξει η διαδρομή μου. Δεν μπορούσα να πετάξω από το Κίεβο στο Ντονιέτσκ όχι μόνο επειδή η πρωτεύουσα της περιφέρειας του Ντονμπάς ελεγχόταν από τους αυτονομιστές, αλλά και γιατί το νέο και υπερσύγχρονο αεροδρόμιο της πόλης είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τις συγκρούσεις των ουκρανικών στρατευμάτων και των αυτονομιστών. Με δεδομένο ότι ούτε το αεροδρόμιο της Μαριούπολης ήταν σε λειτουργία, ο πιο βολικός τρόπος ήταν να πάρω το τρένο από το Κίεβο για να πάω στην κοντινότερη πόλη, Ζαπαρόζιε, κι από εκεί, μετά από μια διανυκτέρευση, με αυτοκίνητο, περνώντας από πολλαπλά τσεκπόιντ να φτάσω μετά από πέντε-έξι ώρες και αρκετή ταλαιπωρία λόγω των εμποδίων και των υποχρεωτικών παρακάμψεων στη Μαριούπολη. Σε κάθε έλεγχο, έκανε εντύπωση στους σκοπούς των φυλακίων ότι ο επιβάτης του συνοδηγού είχε ελληνικό διαβατήριο!
Πολυεθνική συνύπαρξη
Στην Ουκρανία μέχρι το 2004 υπήρχε μία σχεδόν αδιατάρακτη ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα στις διαφορετικές εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές και γλωσσικές ομάδες. Αυτή ήταν μια σπουδαία κληρονομιά, από τα καλύτερα στοιχεία που άφησε η Σοβιετική Ένωση στα νέα κράτη που πρόκυψαν από τη διάλυσή της. Δεν έλειπαν τα προβλήματα σε μια τόσο αχανή χώρα και σε μια διάρκεια 70 ετών, αλλά σε γενικές γραμμές οι λαοί και τα έθνη εργάστηκαν συλλογικά και με πολλές θυσίες και κόπους για να βελτιώσουν τη ζωή τους που ήταν πολύ μίζερη μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση και για να κάνουν ισχυρή τη νέα σοβιετική πατρίδα. Σίγουρα, η Σοβιετική Ένωση, ως μεγάλη κρατική οντότητα, είχε αρνητικά στοιχεία που στο τέλος την οδήγησαν και στην παρακμή της, αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστιο ζήτημα που σηκώνει πολύ συζήτηση, αλλά είχε και πολλά θετικά στοιχεία τα οποία είχαν εξαφανιστεί από το δυτικό κόσμο κι ένα απ’ αυτά ήταν ότι οι λαοί της ΕΣΣΔ συζούσαν ειρηνικά από το Καλίνινγκραντ στη Βαλτική Θάλασσα μέχρι το Βλαδιβοστόκ στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Κι αυτό ως δεδομένο πέρασε και στα νέα κράτη που τη διαδέχτηκαν. Ακόμα και το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν 15 εθνικά κράτη χωρίς πολέμους, ενώ διαλυόταν όλο το γιγαντιαίο οικοδόμημα, είναι αποτέλεσμα της προϋπάρχουσας μεταξύ τους κατάστασης. Κι αυτή η συνύπαρξη επικράτησε και στο εσωτερικό των νέων κρατών που είχαν πληθυσμό πολυεθνικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό. Αντιθέτως, ακριβώς την ίδια εποχή, στη δεκαετία του 1990, οι Δυτικοί, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι, άδραξαν την ευκαιρία για να κάνουν επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία και να καταστρέψουν την τελευταία πολυεθνική, πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική χώρα που είχε απομείνει στην Ευρώπη κατακερματίζοντάς την σε 7 διαφορετικά κράτη και κρατίδια με καθεστώς προτεκτοράτου της Δύσης τα περισσότερα.
200!
Όταν πρωτοπήγα στην Ουκρανία, λίγο μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικός ήταν ο πολυμορφικός της χαρακτήρας. Άλλοι τραγουδούσαν ρώσικα, άλλοι τραγουδούσαν ουκρανικά, άλλοι τατάρικα, άλλοι εβραϊκά, άλλοι τραγουδούσαν ελληνικά κι άλλοι βουλγάρικα, ουγγαρέζικα ή ρουμάνικα. Οι ντόπιοι Έλληνες τραγουδούσαν νέα ελληνικά, μαριουπολίτικα ελληνικά, ρώσικα, ουκρανικά και, στα ταταρόφωνα χωριά, τατάρικα! Πανδαισία ήχων και γλωσσών!
200 εθνικές μειονότητες με τις γλώσσες και τις κουλτούρες τους συμβίωναν στη Σοβιετική Ένωση! Φανταστικό. Παρόμοια κατάσταση δεν υπήρχε πουθενά στην Ευρώπη. Οι μειονότητες είχαν εκκαθαριστεί, είχαν χαθεί οι κουλτούρες και οι γλώσσες τους και είχαν ισοπεδωθεί ή αφομοιωθεί οι ίδιες. Και μετά τη Γιουγκοσλαβία, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικάνοι, όλες οι δυτικές μητροπόλεις, προκάλεσαν με την αλαζονεία, το ρατσισμό και την απληστία τους μια αντίστοιχη καταστροφή στην Ουκρανία. Επένδυσαν στον εθνικισμό και στα φασιστικά υπολείμματα του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου για να διχάσουν και να αποδομήσουν τη χώρα και το λαό της εκ θεμελίων.
Έριξαν, όπως ομολόγησαν υπουργοί της νέας αμερικάνικης κυβέρνησης και επιβεβαίωσε ο πρόεδρος Τραμπ, δισεκατομμύρια δολάρια για να διαλύσουν τη συνοχή της, χρηματοδότησαν οργανώσεις «ειδικού σκοπού», εξαγόρασαν και προώθησαν διεφθαρμένους πολιτικούς, σε κάθε χώρα και λαό υπάρχουν πρόθυμοι, ενίσχυσαν φασιστικές συμμορίες που ανέλαβαν το τρομοκρατικό σκέλος της επιχείρησης κι έσπρωξαν τη χώρα σε μια ολέθρια περιπέτεια από την οποία -στην καλύτερη περίπτωση- θα βγει ακρωτηριασμένη και ξεπουλημένη. Φαίνεται πεντακάθαρα. Η Ουκρανία που αγάπησα δεν υπάρχει πια. Ο Τραμπ θεωρεί δεδομένο ότι η χώρα έχει ήδη ηττηθεί. «Θέλοντας να βάλουμε την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ», είπε ρητά, «προκαλέσαμε τον πόλεμο και ό,τι αυτός συνεπάγεται».
Ελληνική παρουσία
Οι Έλληνες στην πρώτη δεκαετία του 2.000 ήταν η δέκατη σε μέγεθος εθνική μειονότητα με βάση την τελευταία απογραφή των λαών της Ουκρανίας, το 2001. Κοντά στους εκατό χιλιάδες πολίτες ελληνικής καταγωγής. Ούτε πολλοί ούτε λίγοι, αλλά επειδή το 80% των Ελλήνων ήταν συγκεντρωμένο στη Μαριούπολη και στα γύρω ελληνικά χωριά που ήταν περισσότερα από τα πρώτα είκοσι που είχαν αρχικά ιδρύσει οι Έλληνες από το 1778-9 και επειδή είχαν πάρα πολύ καλή οργάνωση, την καλύτερη που είχε η ελληνική Διασπορά παγκόσμια, η παρουσία του Ελληνισμού ήταν πολύ αισθητή, πολύ φανερή, έντονη και δημιουργική. Η Ομοσπονδία τους που είχε την έδρα της στη Μαριούπολη, είχε στο δυναμικό της 105 συλλόγους σε όλη την Ουκρανία και την Κριμαία! Είχαν, επίσης, πολλούς ελληνικής καταγωγής βουλευτές, δημάρχους, δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους, εκπαιδευτικούς, επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, αθλητές, επιχειρηματίες, γιατρούς, αγρότες, εργάτες, φοιτητές κ.ά., είχαν ένα δίκτυο που ήταν απλωμένο σε όλη τη χώρα με «πρωτεύουσα» τη Μαριούπολη.
Αυτές οι δραστήριες ελληνικές κοινότητες έδιναν το χρώμα και το ύφος της πόλης, κάτι που το αποδέχονταν και το εκτιμούσαν όλοι οι κάτοικοι της Αζοφικής Θάλασσας. Κι όχι μόνο διδάσκονταν τα ελληνικά σε πάρα πολλά σχολεία, δημοτικά και γυμνάσια, από δικούς τους αυτοδίδακτους δασκάλους, αλλά οι Έλληνες είχαν ιδρύσει και το πανεπιστήμιο της Μαριούπολης στο οποίο πάνω από 500 φοιτητές σπούδαζαν ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία, με 45 ελληνομαθείς εκπαιδευτικούς, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν Ουκρανοί και Ρώσοι!
Τα υπογραμμίζω αυτά για να καταλάβουν κι όσοι δεν τα έχουν ζήσει, με το χειροπιαστό παράδειγμα της ελληνικής μειονότητας, πώς ήταν η Ουκρανία, πόσο ειρηνικά ζούσαν μεταξύ τους οι διαφορετικές εθνότητες μέχρι το 2014. Και, τελικά, πώς κατάντησαν τη χώρα οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι πράκτορες της Δύσης και οι φασίστες, ένα μείγμα επικίνδυνων ατόμων που την οδήγησαν στον πόλεμο και την καταστροφή!
Θυμάμαι πολύ καλά ότι από την αρχή που βρέθηκα στο Ντονμπάς, στη μεγάλη στέπα από το Ντονιέτσκ και το Λουγάνσκ μέχρι τη θάλασσα, είχα ενθουσιαστεί που παντού, στις γιορτές, στους συλλόγους, στις παρελάσεις, στα πανηγύρια, στα σπίτια, ακόμα και στα δημόσια σχολεία και στο πανεπιστήμιο, έβλεπα ελληνικές σημαίες, πολλές, πάρα πολλές, με σήμα κατατεθέν παντού, από τα μαντίλια μέχρι τις τοιχογραφίες, τον μαίανδρο! Μάλιστα, είχα ανησυχήσει κιόλας, γιατί αν αυτή την επίδειξη εθνικών συμβόλων την έκανες σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα προκαλούσες, αν όχι τις αρχές, σίγουρα κάποιους φανατικούς εθνικιστές που θα αντιδρούσαν και θα δημιουργούσαν πρόβλημα.
Στην Ουκρανία, όμως, όταν το συζήτησα μαζί τους, όλα τα στελέχη του Ελληνισμού με διαβεβαίωναν ότι δεν υπήρχε τέτοιο ζήτημα. Ότι αυτό άρεσε στους κατοίκους ανεξαρτήτως εθνικότητας, γιατί συνδεόταν με την ιστορία της πόλης και ήταν σημαντικό στοιχείο της ταυτότητας της, αλλά και γιατί ήξεραν από το σχολείο την από την αρχαιότητα σχέση της γης με τον πολιτισμό των Ελλήνων. Γι’ αυτό η Μαριούπολη επί πολλά χρόνια έβγαζε δήμαρχο ελληνικής καταγωγής παρ’ όλο που οι Έλληνες μέσα στην πόλη ήταν μόλις 25.000 σε ένα πληθυσμό περίπου 500 χιλιάδων. Αλλά χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, το 1992, όλοι συμφώνησαν, η πόλη και τα χωριά που μετά τον πόλεμο είχαν πάρει τα ονόματα ηρώων της Σοβιετικής Ένωσης, να ξαναπάρουν τα ονόματα που τους είχαν δώσει οι πρώτοι Έλληνες ιδρυτές και κάτοικοί τους. Έτσι η Μαριούπολη που είχε μετονομαστεί σε Ζντάνοφ, έγινε ξανά Μαριούπολη.
Δηλητήριο
Περνώντας τα χρόνια, μία, δύο, τρεις και παραπάνω φορές το χρόνο κοντά τους, καταγράφοντας με την κάμερα τα πάντα, στη Μαριούπολη και τα χωριά, αλλά και στο Ντονιέτσκ, το Κίεβο, την Οδησσό, το Λβοβ, τη Συμφερούπολη, τη Γιάλτα, τη Σεβαστούπολη, σε όλη την επικράτεια, διαπίστωσα ότι πράγματι οι Έλληνες, όπως και οι άλλες μειονότητες, θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό να ζουν μαζί, να δουλεύουν μαζί, να σπουδάζουν μαζί, να γλεντούν μαζί, ακόμα και να παντρεύονται μεταξύ τους, ιδίως Έλληνες, Ρώσοι και Ουκρανοί που δεν είχαν και το εμπόδιο της θρησκείας, όντας όλοι τους χριστιανοί ορθόδοξοι. Όσοι, βέβαια, δεν είχαν θρησκευτικά κωλύματα, έκαναν οικογένειες και με Τάταρους, που είναι μουσουλμάνοι, Εβραίους και άλλους μειονοτικούς καθώς όλοι ζούσαν ειρηνικά σε διπλανά σπίτια, γειτονιές ή χωριά.
Αυτή την ειρήνη, αυτή τη θαυμαστή συνύπαρξη, αυτή την αποδοχή του ενός από τον άλλο, την διατάραξαν με σχέδιο και με πολλά λεφτά οι ξένοι και οι εντόπιοι συνεργοί τους. Οι Δυτικοί είναι εξπέρ σ’ αυτά. 500 χρόνια διαβρώνουν και διαιρούν κοινωνίες σε όλη τη γη. Και έτσι ξεσήκωσαν τους Ουκρανούς εναντίον των Ρώσων. Με πάρα πολλή προπαγάνδα, με ψέματα, με υποσχέσεις, με εξαγορές, με εκφοβισμό και παραπληροφόρηση, οδήγησαν την κοινωνία σε ένα τεχνητό διχασμό που εξελίχτηκε σε εμφύλιο. Κάτι που μου φαινόταν αδιανόητο, γιατί οι εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί μου, Ρώσοι, Ουκρανοί και Έλληνες, ποτέ δεν έκαναν μεταξύ τους τέτοιο διαχωρισμό. Όμως, οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Πολωνοί και οι Γάλλοι κατάφεραν να δηλητηριάσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων, να τους κάνουν να ξεχάσουν ότι έχουν μεγαλώσει και με τον Πούσκιν και με τον Σεβτσένκο και να τους ρίξουν στην αρένα να σκοτώνει ο ένας τον άλλον.
Αυτό είναι ρατσισμός, αυτό είναι φασισμός!
Όχι πια!
Το έκαναν και σε μας, στην Ελλάδα, το 1944! Αμέσως μόλις έφυγαν οι Γερμανοί, ήρθαν σε χρόνο μηδέν τα βρετανικά στρατεύματα στην Αθήνα για να μας αιματοκυλίσουν χρησιμοποιώντας και όλες τις φασιστικές συμμορίες που είχαν συνεργαστεί με τους Γερμανούς ναζί!
Άρα, συμπέρασμα, δεν ξεμπερδέψαμε με το φασισμό το 1945. Νικήθηκε τότε, αλλά μέσα στις δυτικές κοινωνίες οι ελίτ συντήρησαν το φασισμό σαν εφεδρεία για να τον ενεργοποιούν όποτε τον χρειάζονται προκειμένου να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους πάντα σε βάρος κάποιων άλλων. Κι αυτή τη φορά το θύμα τους είναι η Ουκρανία και όλοι οι λαοί της που ζούσαν ανύποπτοι για το τι σχεδίαζαν οι δυτικές μητροπόλεις σε βάρος τους. Δυστυχώς, και πολλοί δικοί μας άνθρωποι, καλοί άνθρωποι, έπεσαν στην παγίδα που ήταν πολύ καλοστημένη κι αντί να αγωνιστούν για να αποτρέψουν τη διάσπαση και την αλληλοεξόντωση, αντί να διασώσουν την ενότητα των λαών και των Ελλήνων της Ουκρανίας, έγιναν, άλλοι εκούσια κι άλλοι ακούσια, υποχείρια των ξένων και των διεφθαρμένων πολιτικών.
Γι’ αυτό, πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να νικήσουμε το φασισμό οριστικά και αμετάκλητα! Όχι μόνο στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη που επιστρέφει όλο και πιο πολύ στον παλιό κακό αποικιοκρατικό εαυτό της. Να συντονιζόμαστε με την Παγκόσμια Πλειοψηφία των λαών που αμφισβητεί όλο και πιο δυναμικά και αποτελεσματικά την ηγεμονία της Δύσης, ιδίως στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, οι λαοί στα Βαλκάνια και, γιατί όχι, και οι λαοί στην Ευρώπη. Το σύνθημα του 21ου αιώνα πρέπει να είναι και θα είναι «ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία, όχι πια αποικιοκρατία, όχι πια φασισμός»!
