Η αιφνιδιαστική επίθεση, μεγάλης κλίμακας που εξαπέλυσε το Ισραήλ ενάντια στο Ιράν στις 13/6, έχει ήδη εξελιχθεί όλη αυτή τη βδομάδα, σε μια όλο και πιο κλιμακούμενη αμοιβαία ανταλλαγή ισχυρών πληγμάτων μεταξύ των δύο πλευρών. Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, επαπειλείται η άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ, στο πλευρό του Ισραήλ. Εξέλιξη που ανεξάρτητα από τις αβεβαιότητες της έκβασής της απειλεί να πυροδοτήσει ντόμινο ανεξέλεγκτων, αποσταθεροποιητικών εξελίξεων παγκόσμιας κλίμακας φέρνοντας πολύ κοντύτερα μια σύγκρουση με πυρηνικά με Ρωσία και Κίνα. Τα μέτωπα διαρκώς επεκτείνονται: Όλη η Μ. Ανατολή στο χάος, αλλά και η όμορη Αν. Μεσόγειος και ο Καύκασος, φτάνοντας μέχρι την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν και το Πακιστάν!
Γιατί τώρα;
Οι λόγοι που προβάλλει, το ενιαίο πλέγμα σιωνιστικών κέντρων ισχύος και των ελίτ των ΗΠΑ και της ευρύτερης Δύσης, κυμαίνονται κατά περίπτωση από το πρόσχημα της ανάγκης εξάλειψης του πυρηνικού κινδύνου που συνιστά το Ιράν (που ας σημειωθεί ότι συνεχίζει να μην διαθέτει πυρηνικά όπλα, την ίδια στιγμή που το Ισραήλ είναι η μοναδική χώρα στη Μ. Ανατολή που διαθέτει!), μέχρι την χωρίς περιστροφές διατυπωνόμενη και πολύ αληθοφανέστερη επιδίωξη της «δια του πολέμου» αλλαγής του καθεστώτος του Ιράν, της διάλυσής του και της επιβολής «λύσεων και διευθετήσεων» αρεστών στη Δύση / Ισραήλ στον χαοτικό χώρο που θα προέκυπτε. Οι τέτοιοι σχεδιασμοί επιχειρούν την επανάληψη των δυτικών διαμελιστικών «επιτευγμάτων» στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, τώρα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.
Ας αρχίσουμε από το «στενότερο» πρόβλημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Η ισραηλινή επίθεση εκδηλώθηκε τη στιγμή που διεξαγόντουσαν αμερικανοϊρανικές συνομιλίες γι’ αυτό το θέμα που όλα έδειχναν ότι θα μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία διευθέτησης. Ρωσία και Κίνα συνέπιπταν και αυτές ως προς το να μην αποκτήσει (και) το Ιράν πυρηνικά όπλα, με την πρώτη μάλιστα να διατίθεται να παράσχει ουσιαστικές εγγυήσεις για το περιορισμό του ιρανικού εμπλουτισμού ουρανίου σε επίπεδα κατάλληλα για ειρηνικές χρήσεις. Η ίδια η αμερικανική πλευρά τέτοια μηνύματα μετέδιδε, αν και δολίως προετοιμαζόταν για την ισραηλινή επίθεση που είχε προαποφασιστεί όπως προκύπτει. Η ισραηλινή επίθεση έγινε προφανώς, με σκοπό ακριβώς να τορπιλίσει κάθε πιθανή προοπτική μιας τέτοιας συμφωνίας. Η δολοφονική μηχανή του σιωνιστικού Ισραήλ, αυτού του μοναδικής ιδιομορφίας κρατικού μορφώματος-εργαλείου για την άσκηση του δυτικού ελέγχου στη Μ. Ανατολή, συνεχίζει να επιτίθεται διαδοχικά σε όποια δύναμη δεν μπορεί να ελέγξει σε μια όλο και πιο διευρυνόμενη περιοχή, με το αιτιολογικό ότι «αυτοαμύνεται» (!) και πρέπει να εξασφαλίσει την «ασφάλειά του απέναντι σε υπαρξιακές απειλές» (!).
Ας μην χάσουμε τη μνήμη μας. Η ισραηλινή ηγεσία, η ακραία αντιδραστική – μαύρη και τυχοδιωκτική ομάδα που έχει μαζέψει γύρω του ο Νετανιάχου, έχει για τουλάχιστον μια δεκαετία σαν δηλωμένο στρατηγικό στόχο την ανοιχτή, μετωπική σύγκρουση με το Ιράν και όσα έχει κάνει στο μεταξύ αυτό τον κεντρικό στόχο υπηρετούν. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν μπορεί να κατισχύσει μόνο του το Ισραήλ σ’ ένα τέτοιο πόλεμο, επιχειρεί συστηματικά να εξασφαλίσει την άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ. Για καιρό τα κέντρα ισχύος των ΗΠΑ έβαζαν το πόδι τους πότε στο φρένο, πότε στο γκάζι και τα σχέδια ανέμεναν την κατάλληλη «ευκαιρία». Τα πολλαπλά ισραηλινά χτυπήματα σε Λίβανο / Χεζμπολάχ και σε Γάζα που αποδυνάμωσαν σοβαρά το σύστημα της ιρανικής προβολής ισχύος, και η μεθοδευμένη διάλυση της Συρίας που έχει αποκόψει τον χερσαίο δρόμο του Ιράν προς τη Μεσόγειο (εδώ τον κύριο όγκο της βρώμικης δουλειάς τον ανέλαβε η ερντογανική Τουρκία), αλλά και η δέσμευση της Ρωσίας στο Ουκρανικό που απομειώνει τις δυνατότητές της να υποστηρίξει μέτωπα στη Μ. Ανατολή, έχουν ενισχύσει τις εκτιμήσεις που κυριαρχούν εντός του σιωνιστικού – δυτικού ιμπεριαλιστικού συμπλέγματος «ότι τώρα είναι η στιγμή».
Φυσικά τα ρίσκα είναι μεγάλα. Το Ισραήλ είναι μια μικρή πυκνοκατοικημένη λουρίδα γης με μικρό πληθυσμό, άρα με μεγάλη ευαλωτότητα σε ισχυρά πλήγματα ενός παρατεταμένου πολέμου φθοράς. Το Ιράν πολύ μεγάλη χώρα, με άλλης κλίμακας στρατηγικό βάθος έχει δείξει κι αυτό τις δικές του ευαλωτότητες. Ανάμεσά τους οι «τρύπες» που έκαναν δυνατή την πολύχρονη προετοιμασία μιας ευρύτατης ισραηλινής διείσδυσης στο εσωτερικό του.
Οι πραγματικές στοχεύσεις της επίθεσης είναι όμως πολύ ευρύτερες
Η εικόνα είναι πολύ πλατιά και δεν την οδηγεί αυτοτελώς «το Ισραήλ». Το Ισραήλ είναι αιχμή του δόρατος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των αγγλοσαξωνικών και ευρωπαϊκών ποικιλιών του. Όπως το έθεσε πρόσφατα με πρωτοφανή κυνισμό ο Γερμανός καγκελάριος Μερτς (ο επιλεγόμενος Mr Blackrock Europe): «το Ισραήλ κάνει για λογαριασμό μας τη βρώμικη δουλειά, πάει να μας απαλλάξει από τους κινδύνους που συνιστά για μας το Ιράν». Οι «αλλοπρόσαλλες» συμπεριφορές των κέντρων που κατευθύνουν την πολιτική των ΗΠΑ (τα μπρος-πίσω του Τραμπ, οι χειρισμοί των διαφόρων Λίντσεϊ Γκράχαμ στο Κονγκρέσο και πολλά άλλα) δεν μπορούν να κρύψουν ότι κίνηση την κίνηση προωθείται σύγκρουση με τις ανερχόμενες ευρασιατικές δυνάμεις και τον παγκόσμιο Νότο. Η απίστευτων διαστάσεων πολυεπίπεδη κρίση του δυτικού ιμπεριαλισμού, η λυσσασμένη προσπάθεια συγκράτησης της «δύσης» της Δύσης βρίσκεται πίσω απ’ αυτό τον δρόμο ανοίγματος διαρκώς καινούργιων εστιών αντιπαράθεσης φλερτάροντας όλο και πιο αδίστακτα με μια γενικευμένη ανάφλεξη. «Χθες» ήταν η επιβολή μιας μεθοδευμένης σύγκρουσης ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, ταυτόχρονα η επίσης μεθοδευόμενη σύγκρουση με την Κίνα στην Ταϊβάν, «τώρα» (στην πραγματικότητα το πράγμα προετοιμάζεται εδώ και πάρα πολύ καιρό) μεθοδεύουν μια μετωπική σύγκρουση με το Ιράν. Το σχέδιο είναι –έτσι το διατυπώνουν οι ίδιοι οι αμερικανοί ιθύνοντες– η επαναχάραξη του χάρτη της Μ. Ανατολής στο μοτίβο των χαρτών που κουνούσε με απίθανη ιταμότητα ο Νετανιάχου πριν δύο χρόνια μπροστά στη διεθνή κοινότητα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Για τη Ρωσία και την Κίνα διακυβεύονται πολλά – πρώτα απ’ όλα η συνοχή και η βιωσιμότητα των BRICS. Το Ιράν είναι κομβικός τους σύμμαχος και δεν μπορεί να αφεθεί αμαχητί. Η Δύση πάει να τις εγκλείσει στην Ασία, να ολοκληρώσει έναν κλοιό γύρω τους, να διασπάσει τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας και τους εμπορικούς τους δρόμους και πολλά άλλα.
Δύο εικόνες –δύο κόσμοι– αλλά οι τρόποι του κεφαλαίου επικρατούν παντού
Από τη μια στρατηγικά αδιέξοδα που προκαλούν μια «τρικυμία εν κρανίω» της Δύσης. Η ακραία επιθετικότητα –οι παρανοϊκοί νεοσυντηρητικοί που κρατάνε τα ηνία στην Ουάσινγκτον, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο και αλλού– αναμειγνύονται με τους λανθάνοντες φόβους για νέες αποτυχίες της Δύσης που θα μπορούσαν πέραν όλων των άλλων να καταλήξουν να κάνουν αυτοεκπληρούμενη προφητεία και μια μη βιώσιμη κατάσταση για το Ισραήλ. Τα πολλαπλά φιάσκα των ΗΠΑ σε Αφγανιστάν, Ιράκ και τώρα στην Ουκρανία τους στοιχειώνουν. Πολύ περισσότερο που το Ιράν είναι πολύ μεγαλύτερος παίκτης. Ακόμη και στην περίπτωση που θα το οδηγούσαν σε μια αλλαγή καθεστώτος / διάλυση, το χάος που θα προέκυπτε δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δεν θα γυρνούσε μπούμερανγκ σ’ αυτούς που το προκάλεσαν. Από την άλλη Ρωσία και Κίνα και ο κόσμος των BRICS. Πιο μετρημένες, συνεκτικές κινήσεις, με μεγαλύτερη επίγνωση των δυνατοτήτων τους και της ανάγκης να μην ξεφύγει το πράγμα σε μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση. Την ίδια στιγμή, επικρατούν και εδώ, τα δούναι και λαβείν, και οι κυνικοί συμψηφισμοί των κοσμοκρατορικών δυνάμεων που γίνονται γενικός κανόνας μέσα στις συνθήκες της σημερινής ιστορικής αφάνειας «μιας τοποθέτησης από τη μεριά των λαών».
***
Το πού πάει ο κόσμος δεν μπορεί να μας απασχολεί αφηρημένα με αυταπάτες –είτε μεταπρατικές στη λογική της Ελλάδας / τουριστικοδιαμετακομιστικού κόμβου είτε δήθεν «διεθνιστικές και αλληλέγγυες»– αποσυνδεμένες από τις προοπτικές και τις ανάγκες βιωσιμότητας και ακεραιότητας της χώρας μας. Η κυβέρνηση και το εγχώριο πολιτικό σύστημα (με όλες μαζί τις ασήμαντες εν τέλει «αποχρώσεις» τους) προχωράνε ή συναινούν στο προχώρημα εθνικών ακρωτηριασμών. Τόσο γεωπολιτικά-στρατιωτικά όσο και με το ξεπούλημα κομμάτι κομμάτι σε μεγάλα τουρκικά και ισραηλινά συμφέροντα που αγοράζουν συστηματικά υποδομές και ακίνητα. Οδηγούν έτσι την Ελλάδα από χίλιους δρόμους να καταλήξει προσάρτημα της Τουρκίας και του Ισραήλ και πρώτη γραμμή μετώπων στο κατώφλι μιας εποχής πολέμων με την Ευρασία. Η αναζήτηση σημείων υποστήριξης για μια γραμμή αντίστασης σε όλα αυτά, γίνεται υπαρξιακό ζήτημα για τον ελληνισμό. Ιδιαίτερα όταν ο ιστορικός χρόνος δείχνει σημάδια τεράστιας επιτάχυνσης.
