Της Ματίνας Παπαχριστούδη.Ο τίτλος ταιριάζει απόλυτα ως λεζάντα στη φωτογραφία της πρόσφατης ψηφοφορίας στην Ένωση Συντακτών (ΕΣΗΕΑ).
Του πρώτου έσω-συνδικαλιστικού δημοψηφίσματος στο δημοσιογραφικό κλάδο το οποίο προκάλεσε τεκτονικές αναταράξεις σε ένα από τα ισχυρότερα μπλοκ στη βιομηχανία κατασκευής της συναίνεσης και της διαπλοκής. Στο εργοδοτικό μπλοκ.
Αυτή είναι και η πρώτη παρατήρηση στη διαδικασία και το αποτέλεσμα της κάλπης που στήθηκε μετά την έκτακτη (κι αυτή για πρώτη φορά) γενική συνέλευση του κλάδου των δημοσιογράφων. Ένας κλάδος που αριθμεί πλέον 5.500 τακτικά μέλη, αλλά καθορίζεται από το καταστατικό της χούντας, την κατάσταση δηλαδή «σωματείου» των 700 μελών. Παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλο που η ηγεσία της Ένωσης Συντακτών, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος και χροιάς, καθορίζεται και ποδηγετείται από τις δομές της, κατέστη δυνατή η πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος.
Το διακύβευμα χωρίς φιοριτούρες και άλλες μιντιακές αρλούμπες: Αν ο κλάδος των δημοσιογράφων θα θέσει την κόκκινη γραμμή στις εργασιακές συνθήκες του ή αν θα σκύψει τελειωτικά το κεφάλι στη στρατηγική και τις τακτικές επιθέσεις των εργοδοτών του. Το δίλημμα εκφράστηκε με δυο ψηφοδέλτια τα οποία κατήλθαν σε κρίση και επιλογή καταγράφοντας μόνο την αναγκαία τακτική του κλάδου. Απεργία διαρκείας ή μείωση μισθών και διάλογο με τους εκδότες. Υπήρξε και ένα τρίτο ψηφοδέλτιο, προερχόμενο από την παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ, το οποίο και καθόριζε το πολιτικό-συνδικαλιστικό πλαίσιο της πολιτικής δράσης των συντακτών. Αυτό, δηλαδή, που απέφυγαν να κάνουν οι άλλες δυο επιλογές, έχοντας ξεκαθαρίσει ποιος, την παρούσα στιγμή, είναι ο στόχος. Με αυτή την επιλογή του το ΚΚΕ, κατέγραψε μεν τα συνδικαλιστικά του κέρδη στο δημοσιογραφικό κλάδο, διέσπασε όμως την όποια αγωνιστική δυναμική κυοφορούνταν σιωπηλά και οργισμένα στα Μέσα Ενημέρωσης.
Το αποτέλεσμα, με τις απλές αριθμητικές και συνδικαλιστικές πράξεις, είναι σχεδόν ισόπαλο. Όπως εξάλλου συμβαίνει και στην εργασιακή πραγματικότητα των δημοσιογράφων. Περισσότερες ψήφους (897) πήρε το ψηφοδέλτιο της «υποταγής», της «μοιρολατρίας», των «αυταπατών» στα σχέδια των εργοδοτών, λιγότερες (809) η πρόταση για απεργία διαρκείας και 348 ψήφους η πλατφόρμα του ΚΚΕ. Τυπικά, καμία από τις προτάσεις δεν κέρδισε την πλειοψηφία, άρα το σωματείο δεν έχει τη «βούληση» των μελών του για να ακολουθήσει τη μια ή την άλλη -διαμετρικά αντίθετες- τακτική. Αυτά σε τυπικό επίπεδο. Γιατί τα ουσιαστικά συμπεράσματα είναι αυτά που τελικά έχουν μεγαλύτερη σημασία.
Ίσως για αυτό οι πρώτες πολεμοχαρείς δηλώσεις του εργοδοτικού μπλοκ, οι ιαχές τύπου «τους σκίσαμε», «τώρα θα δουν τι θα πάθουν», «επιτέλους δικαιωνόμαστε» κ.λπ. γρήγορα κατευνάστηκαν. Πρώτον, λόγω της σύγκρουσης των πρωταγωνιστών του με την πραγματικότητα στα Μέσα τους. Η πρώτη μείωση μισθών δεν έσωσε την κατάσταση. Ούτε η δεύτερη, όπως πολύ γρήγορα αποδεικνύεται. Ακολουθούν απολύσεις, η κατάργηση θεσμικών κεκτημένων στη δουλειά των δημοσιογράφων, η εκ περιτροπής εργασία, πάλι μειώσεις και πάλι απολύσεις. Οπότε τα επιχειρήματα του εργοδοτικού μπλοκ εξανεμίζονται στην πράξη. Και πολύ γρήγορα. Το χειρότερο; Ούτε τα Μέσα, οι επιχειρήσεις που πρέπει να μείνουν ανοιχτές, όπως λένε, χωρίς όρια και όρους, αντέχουν. Πέφτουν κι αυτές. Γρήγορα, ευθέως ανάλογα με την ταχύτητα επιβολής των νέων μέτρων της τροϊκανής κυβέρνησης.
Ο νέος γύρος αντιπαράθεσης ανάμεσα στις δυο τακτικές και με άξονα ένα μόνο ερώτημα: «Υπάρχουν ανοιχτά Μέσα χωρίς εργαζομένους;», θα έρθει πολύ γρήγορα. Και το σίγουρο είναι πως το εργοδοτικό μπλοκ στην ανάγκη να απαντήσει άμεσα στην αυξανόμενη οργή των εργαζομένων στη βιομηχανία της ενημέρωσης, δημιούργησε με γρήγορους ρυθμούς μια νέα «παράταξη». Και όπως δηλώνουν «θα είναι παρόντες και θα παρακολουθούν τις εξελίξεις».
Αυτή είναι και η πρώτη παρατήρηση στη διαδικασία και το αποτέλεσμα της κάλπης που στήθηκε μετά την έκτακτη (κι αυτή για πρώτη φορά) γενική συνέλευση του κλάδου των δημοσιογράφων. Ένας κλάδος που αριθμεί πλέον 5.500 τακτικά μέλη, αλλά καθορίζεται από το καταστατικό της χούντας, την κατάσταση δηλαδή «σωματείου» των 700 μελών. Παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλο που η ηγεσία της Ένωσης Συντακτών, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος και χροιάς, καθορίζεται και ποδηγετείται από τις δομές της, κατέστη δυνατή η πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος.
Το διακύβευμα χωρίς φιοριτούρες και άλλες μιντιακές αρλούμπες: Αν ο κλάδος των δημοσιογράφων θα θέσει την κόκκινη γραμμή στις εργασιακές συνθήκες του ή αν θα σκύψει τελειωτικά το κεφάλι στη στρατηγική και τις τακτικές επιθέσεις των εργοδοτών του. Το δίλημμα εκφράστηκε με δυο ψηφοδέλτια τα οποία κατήλθαν σε κρίση και επιλογή καταγράφοντας μόνο την αναγκαία τακτική του κλάδου. Απεργία διαρκείας ή μείωση μισθών και διάλογο με τους εκδότες. Υπήρξε και ένα τρίτο ψηφοδέλτιο, προερχόμενο από την παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ, το οποίο και καθόριζε το πολιτικό-συνδικαλιστικό πλαίσιο της πολιτικής δράσης των συντακτών. Αυτό, δηλαδή, που απέφυγαν να κάνουν οι άλλες δυο επιλογές, έχοντας ξεκαθαρίσει ποιος, την παρούσα στιγμή, είναι ο στόχος. Με αυτή την επιλογή του το ΚΚΕ, κατέγραψε μεν τα συνδικαλιστικά του κέρδη στο δημοσιογραφικό κλάδο, διέσπασε όμως την όποια αγωνιστική δυναμική κυοφορούνταν σιωπηλά και οργισμένα στα Μέσα Ενημέρωσης.
Το αποτέλεσμα, με τις απλές αριθμητικές και συνδικαλιστικές πράξεις, είναι σχεδόν ισόπαλο. Όπως εξάλλου συμβαίνει και στην εργασιακή πραγματικότητα των δημοσιογράφων. Περισσότερες ψήφους (897) πήρε το ψηφοδέλτιο της «υποταγής», της «μοιρολατρίας», των «αυταπατών» στα σχέδια των εργοδοτών, λιγότερες (809) η πρόταση για απεργία διαρκείας και 348 ψήφους η πλατφόρμα του ΚΚΕ. Τυπικά, καμία από τις προτάσεις δεν κέρδισε την πλειοψηφία, άρα το σωματείο δεν έχει τη «βούληση» των μελών του για να ακολουθήσει τη μια ή την άλλη -διαμετρικά αντίθετες- τακτική. Αυτά σε τυπικό επίπεδο. Γιατί τα ουσιαστικά συμπεράσματα είναι αυτά που τελικά έχουν μεγαλύτερη σημασία.
Ίσως για αυτό οι πρώτες πολεμοχαρείς δηλώσεις του εργοδοτικού μπλοκ, οι ιαχές τύπου «τους σκίσαμε», «τώρα θα δουν τι θα πάθουν», «επιτέλους δικαιωνόμαστε» κ.λπ. γρήγορα κατευνάστηκαν. Πρώτον, λόγω της σύγκρουσης των πρωταγωνιστών του με την πραγματικότητα στα Μέσα τους. Η πρώτη μείωση μισθών δεν έσωσε την κατάσταση. Ούτε η δεύτερη, όπως πολύ γρήγορα αποδεικνύεται. Ακολουθούν απολύσεις, η κατάργηση θεσμικών κεκτημένων στη δουλειά των δημοσιογράφων, η εκ περιτροπής εργασία, πάλι μειώσεις και πάλι απολύσεις. Οπότε τα επιχειρήματα του εργοδοτικού μπλοκ εξανεμίζονται στην πράξη. Και πολύ γρήγορα. Το χειρότερο; Ούτε τα Μέσα, οι επιχειρήσεις που πρέπει να μείνουν ανοιχτές, όπως λένε, χωρίς όρια και όρους, αντέχουν. Πέφτουν κι αυτές. Γρήγορα, ευθέως ανάλογα με την ταχύτητα επιβολής των νέων μέτρων της τροϊκανής κυβέρνησης.
Ο νέος γύρος αντιπαράθεσης ανάμεσα στις δυο τακτικές και με άξονα ένα μόνο ερώτημα: «Υπάρχουν ανοιχτά Μέσα χωρίς εργαζομένους;», θα έρθει πολύ γρήγορα. Και το σίγουρο είναι πως το εργοδοτικό μπλοκ στην ανάγκη να απαντήσει άμεσα στην αυξανόμενη οργή των εργαζομένων στη βιομηχανία της ενημέρωσης, δημιούργησε με γρήγορους ρυθμούς μια νέα «παράταξη». Και όπως δηλώνουν «θα είναι παρόντες και θα παρακολουθούν τις εξελίξεις».
Σχόλια
