Του Γιώργου Φλωράκη
Dylan Vs. Savages: Το Παλιό και το Νέο
Η λίμνη Οντάριο είναι μία από τις δεκαπέντε μεγαλύτερες λίμνες του κόσμου. Βρίσκεται ανάμεσα στον Καναδά και την Αμερική και το όνομά της σημαίνει στην ινδιάνικη γλώσσα (γλώσσα των αυτοχθόνων) Λίμνη Των Λαμπερών Νερών. Καθώς στέκεσαι στην όχθη της, νιώθεις ότι δεν αντικρίζεις μια λίμνη αλλά την ανοιχτή θάλασσα, ενδεχομένως κάπως σκοτεινή και σκούρα για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά τόσο απέραντη που όσο κι αν ψάξει το μάτι σου, δεν συναντά την απέναντι όχθη.
Την όχθη της λίμνης Οντάριο, από την πλευρά του Καναδά διάλεξε ο Bob Dylan ως μία από τις στάσεις της βορειοαμερικανικής του περιοδείας. Σε ένα είδος φεστιβάλ, πριν από τον Dylan έπαιξαν ο Richard Thomson (μεταξύ άλλων μέλος των ιστορικών Fairport Convention), οι My Morning Jacket και οι Wilco.
Καθώς το συγκεκριμένο μικρό κείμενο δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει κριτικό σημείωμα για τη συναυλία αλλά μια ελάχιστη αφορμή για μια σειρά σκέψεων, θα επικεντρωθώ μόνο στην εμφάνιση του Dylan. Όπως πάντα, ο Bob θα πάρει αρκετά μεγάλη απόσταση από το κοινό, στέκεται σχεδόν στο κέντρο της σκηνής και αρκετά πίσω, δεν θα μιλήσει παρά για να παρουσιάσει τους καλεσμένους του, μέλη των My Morning, Jacket και Wilco, και θα παίξει κυρίως καινούργια τραγούδια (από το Tempest) αλλά και κάποια παλιά (όπως τα A Hard Rain’s A Gonna Fall και Blowing In The Wind) σε ενορχήστρωση και ύφος που ταιριάζει με το Tempest και που σε τίποτα δεν θυμίζει το ύφος των τραγουδιών όταν γράφτηκαν.
Ο Dylan έχει παίξει αυτά τα τραγούδια μερικές εκατοντάδες φορές (δεκτόν), είναι δικά του και τα κάνει ό,τι θέλει (δεκτόν) αλλά το συναίσθημα που έχεις όταν αναγνωρίζεις τα χιλιοακουσμένα σου τραγούδια μόνο από τους στίχους και μάλιστα στη δεύτερη στροφή, δεν είναι αυτό που σε φέρνει σε κοντινή επαφή με τον μουσικό που πήγες να δεις στην άλλη άκρη του κόσμου. Μήπως, τελικά, ο Bob έχει βαρεθεί να βγαίνει στη σκηνή; Μήπως το live πανηγύρι τέλειωσε γι’ αυτόν;
Μήπως δεν θέλει πια να επικοινωνήσει ζωντανά παρά μόνο με τους φίλους του; Κι αν ναι, γιατί δεν τα παρατάει, γιατί δεν αρκείται να βγάζει ένα δίσκο κάθε τρία-τέσσερα χρόνια; Άλλωστε το Tempest δεν ήταν καθόλου κακό album.
Στον αντίποδα της εμφάνισης του Bob (που σώθηκε μόνο από τη φυσαρμόνικα στο Blowing In The Wind), συναντάμε τις Savages, τέσσερα κορίτσια από το Λονδίνο, που έπαιξαν σε ένα μικρό club του Τορόντο, την ακριβώς επόμενη μέρα: Πάθος, ένταση, παλιομοδίτικα φώτα, επικοινωνία, συνεχής κίνηση πάνω στη σκηνή, ένα είδος new wave/punk έκστασης, που σε αναγκάζει να μπεις στον κύκλο μιας διαβολεμένα ενεργητικής παρέας από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της συναυλίας.
Αν και το παλιό ασκεί ακόμα τη γοητεία του, έστω και μέσα από τις ελάχιστες νοσταλγικές νότες μιας φυσαρμόνικας, είναι σίγουρο ότι το νέο βρίσκεται εδώ, ειδικά για όσους αρνούνται να κλείσουν τ’ αφτιά τους ή να δηλώσουν ότι η μουσική τελείωσε κάπου στα τέλη των sixties ή τις αρχές των seventies ή δεν ξέρω κι εγώ πότε.
Η νέα συγκίνηση υπάρχει πάντα κάπου εκεί έξω, όχι ως άρνηση και διαγραφή του παρελθόντος αλλά ως συνεχής ροή του ίδιου μαγικού κόσμου που γέννησε κάποτε και τον Dylan: του κόσμου του rock n’ roll.
Various Artists: Pop Yeh Yeh , Psychedelic Rock From Singapore And Malaysia 1964-1970. Sublime Frequencies)
Αν σκέφτεσαι ότι μάλλον η μουσική που προσέφερε η Σιγκαπούρη και η Μαλαισία από το 1964 μέχρι το 1970 δεν ήταν και τόσο σημαντική, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις αυτόν τον δίσκο: Αφελής pop γεμάτη από αγγλικές και αμερικανικές επιρροές εκείνης της εποχής αλλά και μια πολύ ιδιαίτερη ευαισθησία που φέρνει νοσταλγικά στο μυαλό την επίσης αφελή αλλά τόσο διαχρονική ελληνική αισθητική της ίδιας εποχής, με συγκροτήματα όπως οι Olympians και οι Forminx. Ίσως παράλογο, αλλά αυτός είναι από τους πιο εθιστικούς δίσκους που έχω ακούσει τελευταία.την ποίησή της, άλλοτε μιλώντας και άλλοτε τραγουδώντας χαμηλόφωνα και στήνει ένα album που βασίζεται στις κιθάρες, τα διαβάσματά της,στα όνειρα και τη νοσταλγία. Ιδανικό για όσους νιώθουν ότι το να μεγαλώνεις μπορεί και να είναι όμορφο.
Francoise Hardy: Midnight Blues
Η φινέτσα μιας Γαλλίδας: Η Francoise Hardy είναι μία από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της Γαλλίας με σπουδαία καριέρα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Αν και τραγούδησε κυρίως στη γλώσσα της, υπήρξαν αρκετά τραγούδια που ερμήνευσε στα αγγλικά με… γαλλική προφορά και γαλλικό τρόπο. Αυτός ο δίσκος μαζεύει όλα τα αγγλόφωνα τραγούδια της Hardy και από το 1968, το 1969 και το 1972. Ακούγεται με συνεχές χαμόγελο, από την αρχή μέχρι το τέλος.
