Έντονη διπλωματική κινητικότητα επέδειξε το υπουργείο Εξωτερικών λίγο πριν ανακοινωθεί η εύθραυστη εκεχειρία στη Γάζα. Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών επισκέφτηκε το Τελ Αβίβ και τα παλαιστινιακά εδάφη, την Ιορδανία και τελευταία την Αίγυπτο, ενώ είχε τηλεφωνικές συνομιλίες και επαφές με κυβερνητικούς ιθύνοντες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Σαουδικής Αραβίας. Γιατί όλα αυτά;
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη τάχθηκε χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη στο πλευρό του Ισραήλ στην πρόσφατη κρίση. Η Ελλάδα δεν είδε τίποτα από τη συστηματική προσπάθεια του Ισραήλ να εκδιώξει τους Παλαιστίνιους από τις πατρογονικές τους εστίες, να εποικίσει τα εδάφη τους, να τους «μαντρώσει» στη μεγαλύτερη στον κόσμο «ανοικτή φυλακή», τη Λωρίδα της Γάζας. Ούτε λέξη για τον ανελέητο βομβαρδισμό που γνώρισε η Γάζα από την ισραηλινή αεροπορία και την εκατόμβη θυμάτων, τα περισσότερα παιδιά.
Έτσι, με «σημαδεμένα χαρτιά» και με μια στάση που καθορίζεται από την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή και τις δεσμεύσεις προς την πολύπλευρη -στρατιωτική και οικονομική- συμμαχία που οικοδομείται με το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, δεν είχε τίποτα ουσιαστικό να προσφέρει για την ειρήνευση στην περιοχή. Είναι αδύνατο μια χώρα να προσφέρει υπηρεσίες όταν ξεκάθαρα παίρνει θέση υπέρ της μιας πλευράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότερες χώρες του αραβικού κόσμου -οι οποίες και έχουν δρομολογήσει τη βελτίωση των σχέσεών τους με το Ισραήλ- παρά την αρχική τους αμηχανία και τη φανερή αντίθεσή τους με τις επιλογές της Χαμάς, καταδίκασαν με απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου τις εγκληματικές ενέργειες του Τελ Αβίβ εναντίων αμάχων. Αντίστοιχη στάση, παρά το δυτικό του προσανατολισμό, κράτησε και το Κάϊρο, διατηρώντας διαύλους επικοινωνίας με όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές. Έτσι διαμεσολάβησε πιο αποτελεσματικά σε έναν, έστω και προσωρινό συμβιβασμό, αδυνατίζοντας την προσπάθεια της Τουρκίας να αναδειχθεί ως ο μοναδικός «προστάτης» του παλαιστινιακού αγώνα.
Αντίθετα η Ελλάδα αδυνάτισε, αν δεν ανατίναξε ολοσχερώς, όλες τις γέφυρες με την παλαιστινιακή υπόθεση. Η συνάντηση του Ν. Δένδια με την παλαιστινιακή αρχή στη Ραμάλα ήταν προσχηματική και αναποτελεσματική. Η ελληνική πλευρά αισθάνθηκε υποχρεωμένη να δείξει την ελάχιστη ευαισθησία προς τους Παλαιστίνιους έχοντας όμως από καιρό απομακρυνθεί από τα δίκαια αιτήματά τους.
Η υπαγωγή των διπλωματικών πρωτοβουλιών της χώρας και η ολοκληρωτική εξάρτηση του συνόλου της εξωτερικής της πολιτικής από υποδείξεις Ουάσιγκτον και Βερολίνου, καθιστούν συνολικά τη χώρα αναξιόπιστη δύναμη και απονομιμοποιούν πλήρως κάθε πρωτοβουλία της. Όχι μόνο στη συνείδηση των λαών της περιοχής αλλά και στις ίδιες τις κυβερνήσεις των χωρών της γειτονιάς. Όλοι γνωρίζουν ότι είναι προτιμότερο να συνομιλούν κατευθείαν με τους εντολείς παρά με τους εκπροσώπους.
Ψευδαισθήσεις σταθερότητας και πραγματικοί κίνδυνοι
Το επίσημο πολιτικό προσωπικό της χώρας βαυκαλίζεται ότι η Ελλάδα έχει ανακηρυχθεί σε χώρα «πρώτης γραμμής» στην περιοχή για τη δυτική συμμαχία και ότι ασκεί επιρροή στις γειτονικές χώρες ως «πυλώνας σταθερότητας». Στην πραγματικότητα η Ελλάδα μετατρέπεται σταθερά σε ένα απέραντο αμερικανο-νατοϊκό στρατόπεδο, απομονώνεται από παραδοσιακούς φίλους αλλά και διπλωματικά από μεγάλες χώρες. Κυρίως μετατρέπεται σε στρατηγικό, στρατιωτικό στόχο σε μια ταραγμένη περιοχή και σε εποχές μεγάλων γεωπολιτικών αναστατώσεων.
Η οικονομική αποδυνάμωση της χώρας συναντιέται και συνδέεται άμεσα με την υπαγωγή της σε δεδομένο εξάρτημα της δυτικής συμμαχίας. Ενώ οι επιλογές κυβέρνησης-αντιπολίτευσης αυξάνουν στο έπακρο τους κινδύνους και τις απειλές σε βάρος της χώρας.
Αν μείνουμε μόνο στα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, η ανοικτή υποστήριξη του Ισραήλ και η εκκωφαντική σιωπή για τη γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστίνιων, ενδυναμώνουν την προσπάθεια της Άγκυρας να παρουσιάζεται ως σθεναρός υποστηρικτής της παλαιστινιακής υπόθεσης και να εκβιάζει διεκδικώντας ρόλο στα παζάρια που έχουν στηθεί στην ευρύτερη περιοχή.
Αντί να αναδειχθεί η ταυτότητα της πολιτικής της Τουρκίας -με στρατιωτικές επεμβάσεις, εποικισμό, εθνοκάθαρση σε Κύπρο, Συρία, Κουρδιστάν, Λιβύη, Ιράκ, Αρμενία- με τις επιλογές του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστίνης, η Ελλάδα συντάσσεται με τη δυτική συμμαχία και αποσιωπά τα εγκλήματα σε βάρος των λαών της περιοχής.
Συμφέρον της χώρας μας δεν είναι η λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» αλλά το να ταχθεί με την πλευρά του διεθνούς δικαίου, να συνταχθεί με τους λαούς που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, κόντρα σε όσους υποδαυλίζουν τον πόλεμο.
