Άλλο ένα παράδειγμα απαξίωσης των κρατικών υπηρεσιών για να προαχθεί η ιδιωτική κερδοφορία
Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, πιστοί υπηρέτες των μνημονιακών πολιτικών, χαράσσουν τη γραμμή πλεύσης που οδηγεί στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, με σκοπό να βρεθούν καινούργιες πηγές κερδοφορίας για τον ιδιωτικό τομέα. Για το σκοπό αυτό έχει αναπτυχθεί πολλή φιλολογία σχετικά με το άχρηστο Δημόσιο, με τους υπαλλήλους του που ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους πολίτες, ενώ στον αντίποδα υπάρχει ο ιδιωτικός τομέας που είναι τόσο ικανός ώστε μπορεί να κάνει ακόμη και τη δημόσια έρημο να ανθίσει. Αλήθεια, η έρημος αυτή μήπως είναι ένας παράδεισος οικονομικής πρώτης ύλης για τον ιδιωτικό τομέα;
Σύμφωνα με ερώτηση που υπέβαλαν στη Βουλή οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Δημήτρης Κοδέλας και Βαγγέλης Αποστόλου, η εταιρία Νeuropublic A.E. παρουσίασε στην αγορά το πρόγραμμα «Gaia επιχειρείν» το οποίο αποτελεί μια ηλεκτρονική εφαρμογή που απευθύνεται στο σύνολο των εμπλεκομένων με την αγροτική δραστηριότητα: παραγωγούς, σύμβουλους, επιχειρήσεις – συνεταιρισμούς, ερευνητές, μελετητές, οργανισμούς, ενώσεις καταναλωτών. Η εφαρμογή, όμως, απαιτεί πρωτογενή δεδομένα που αφορούν τον αγροτικό τομέα όπως οι επιδοτήσεις των παραγωγών, η ιχνηλασιμότητα στη φυτική και ζωική παραγωγή, στατιστικά στοιχεία, ενώ παράλληλα η εταιρία είναι ανάδοχος για τη δημιουργία, συντήρηση και επέκταση του πληροφοριακού συστήματος του ΟΠΕΚΕΠΕ, με το οποίο γίνεται η υποβολή των αιτήσεων ενιαίας ενίσχυσης των παραγωγών και η διαχείριση των πληρωμών, ενώ στο σύστημα αυτό καταγράφονται δεδομένα που είναι απαραίτητα για το «Gaia επιχειρείν».
Δημιουργούνται, λοιπόν, ερωτήματα σχετικά με το ποιος έχει τα δικαιώματα στα σχετικά στοιχεία (απαντήσεις τις οποίες πρέπει πρώτα και κύρια να δώσει το ίδιο το Δημόσιο, με βάση τις σχετικές συμβάσεις που υλοποιεί) όπως και γιατί ο δημόσιος τομέας λειτουργεί συνεχώς στο πλαίσιο μιας αναθετικής λογικής για την κάλυψη των αναγκών του και δεν αξιοποιεί για το σκοπό αυτό το ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει (και το οποίο έχει τις ανάλογες δυνατότητες), ούτε και τις υλικοτεχνικές του υποδομές, ώστε να εξοικονομήσει κατά τον τρόπο αυτό σημαντικούς οικονομικούς πόρους και καθιστώντας, έτσι, τους υπαλλήλους δημιουργούς και κύριους του προϊόντος της εργασίας τους.
Το κράτος ήταν, είναι και θα είναι ο κεντρικός διαχειριστής του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Το διαφορετικό βάρος που το ίδιο δίνει, όσον αφορά τις πηγές των οικονομικών του εισροών αλλά και τη στόχευση των οικονομικών του εκροών, είναι ξεκάθαρα πολιτική επιλογή και απόφαση, που συνοδεύεται και από τις αντίστοιχες ευθύνες.
Φώτης Γεωργούλιας, Γεωπόνος
