Του Κώστα Ανδριανόπουλου. Τεράστιο φορτίο νοηματοδότησης είχε το διάβημα του Χριστούλα.
Πρώτα απ’ όλα μας υπενθύμισε πως η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη περισφίγγεται από μέγγενη πολύπτυχου θανάτου. Ότι στο μέλλον τέτοια ακριβώς θα είναι η πορεία.Η πράξη είχε βαρύτατο, ηθελημένο πολιτικό περιεχόμενο που κανείς δεν μπορεί να παρακάμψει. Υπήρξε άλλωστε και το ιδιόχειρο σημείωμα. Με πρόδηλες, αποκαλυπτικές στοχεύσεις, απέναντι στην εξουσία -προδότες τους ονομάτισε- αλλά και στην αιωρούμενη απουσία εναλλακτικής.
«Απόγνωση» διέγνωσαν οι μιντιοκάπηλοι. «Θα είχε και προβλήματα», διαρρέουν τα παπαγαλάκια. Ξαμόλησαν τους τυμβωρύχους να σκαλίσουν, μπας και ήταν άρρωστος και έπαιρνε φάρμακα, μη χρώσταγε το νοίκι. Να τον αποκαθηλώσουν, να τον κουρελιάσουν. Αλλά και εκείνοι που συντάχτηκαν με την κραυγή του, που τον υπερασπίστηκαν, στάθηκαν οι πιο πολλοί επιφανειακά, στην καταγγελία. Τον χειρίστηκαν για να τον προσεταιριστούν, να τον εντάξουν στην πολιτική τους. Πρόβαλαν την ατομική αξιοπρέπεια, την επελαύνουσα φτώχεια. Παρέκαμψαν έτσι και παραμόρφωσαν το ουσιαστικό. Τη θυσία. Την ενέργεια φωτοδότη που αξιώνει τον άνθρωπο. Που μετατρέπει το άγος σε αγώνα και προοπτική. Την όψη αυτή των πραγμάτων συνέλαβε με τη πρώτη και συνταράχτηκε το λαϊκό ένστικτο. Η θυσία εισχωρεί στα μύχια του ψυχισμού, εκεί που σφυρηλατείται το φρόνημα, ενχαράσσεται και παραδειγματίζει κατά τρόπο αμετάκλητο. Η θυσία, λοιπόν, είναι το μήνυμα. Το σημείωμα, μάλιστα, με το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο καθιστά το συμβάν ακόμα πιο βαθύ, εγερτικό, ανυπέρβλητο. Το κατάλαβε το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό και παρενέβη να το διαστρέψει, να αποπροσανατολίσει. Με δηλώσεις προϋπολογισμένου πολιτικού κόστους, παρά το ότι κατά αυτό τον τρόπο η αγανάκτηση συνδαυλίζεται και οι χαρακτηρισμοί δικαιώνονται, εξαναγκάστηκαν να τοποθετηθούν δημόσια όλοι τους˙ Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπαδήμος. Εκ των προτέρων στιγματισμένοι, σαν τον Τσολάκογλου.
Μπροστά στην απώλεια, την οδύνη, το θάνατο καταδεικνύεται ο πραγματικός χαρακτήρας των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων. Μπεγλίτηδες μας κυβερνάνε. Ξεχαρβαλωμένοι ψυχικά, διεστραμμένοι. Τα σχέδια για μεθοδική εξόντωση της κοινωνίας, για εκμηδένιση, ένα είδος δηλαδή τελικής λύσης, συναιρούνται θεμελιακά με το σαδισμό. Ο συστημισμός σε τέτοιες συνθήκες δεν έχει περιθώρια, μετατρέπει διαρκώς τα στελέχη του σε ανθρώπινα κατακάθια. Πίσω από τον Μπεγλίτη συστοιχίζονται ένας μετά τον άλλο, εκφράζοντας υπόνοιες και αποτροπιασμό. Οι αποτρόπαιοι.
Ωστόσο, ο χαμός του Χριστούλα, ακόμα και σε αυτές τις μνημονιακές συνθήκες, δεν ήταν προδιαγεγραμμένος, αναπότρεπτος. Η διαθεσιμότητά του σαφής και επικυρωμένη («Αν έπαιρνε ένας το καλάσνικοφ, ίσως να ήμουνα ο δεύτερος», γράφει), αποτελεί κρίμα για τους αυτόκλητους οδηγητές της κοινωνικής πάλης. Ειδικά τους αριστερούς που ορέγονται τέτοιους ρόλους, χωρίς αντίκρισμα. Αποτελεί ακόμα μήνυμα σε μικροακτιβιστές, αλλότριους, κομματικά προσήλυτους που διέγνωσαν αυτοχειριασμό και κάλεσαν σε ανέξοδους, τάχα χωρίς κόστος αγώνες. Αυτόχειρες της πολιτικής οι ίδιοι, φαντασιώνονται αγώνες λάιτ, εξασφαλισμένους, ανίκανους να ενσωματώνουν τη δοτικότητα και τη θυσία.
Τέλος, ας μην περνά απαρατήρητο -ειδικά απ’ όσους μίλησαν για απελπισία- πως η ακροτελεύτεια σκέψη του ανθρώπου, αποτυπωμένη στο χαρτί, ήταν το μέλλον. Οι νέοι που θα δώσουν τη λύση, σε τούτη ακριβώς την πλατεία. Ο εβδομηνταεπτάχρονος φαρμακοποιός αρνήθηκε τη μοίρα του, να καταστεί επαίτης, έκπτωτος της ζωής. Προτίμησε να συνδεθεί με τη μοίρα των πολλών που, όπως πίστευε, θα τιμωρήσουν τους υπεύθυνους και θα επιφέρουν τη νέμεση, κλείνοντας τον κύκλο της τραγωδίας. Ώστε να επέλθει κάθαρση στην κοινωνία και προοπτική για όλους.
Δημήτρης Χριστούλας, ο άκοπος απ’ τον ουρανό.
«Απόγνωση» διέγνωσαν οι μιντιοκάπηλοι. «Θα είχε και προβλήματα», διαρρέουν τα παπαγαλάκια. Ξαμόλησαν τους τυμβωρύχους να σκαλίσουν, μπας και ήταν άρρωστος και έπαιρνε φάρμακα, μη χρώσταγε το νοίκι. Να τον αποκαθηλώσουν, να τον κουρελιάσουν. Αλλά και εκείνοι που συντάχτηκαν με την κραυγή του, που τον υπερασπίστηκαν, στάθηκαν οι πιο πολλοί επιφανειακά, στην καταγγελία. Τον χειρίστηκαν για να τον προσεταιριστούν, να τον εντάξουν στην πολιτική τους. Πρόβαλαν την ατομική αξιοπρέπεια, την επελαύνουσα φτώχεια. Παρέκαμψαν έτσι και παραμόρφωσαν το ουσιαστικό. Τη θυσία. Την ενέργεια φωτοδότη που αξιώνει τον άνθρωπο. Που μετατρέπει το άγος σε αγώνα και προοπτική. Την όψη αυτή των πραγμάτων συνέλαβε με τη πρώτη και συνταράχτηκε το λαϊκό ένστικτο. Η θυσία εισχωρεί στα μύχια του ψυχισμού, εκεί που σφυρηλατείται το φρόνημα, ενχαράσσεται και παραδειγματίζει κατά τρόπο αμετάκλητο. Η θυσία, λοιπόν, είναι το μήνυμα. Το σημείωμα, μάλιστα, με το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο καθιστά το συμβάν ακόμα πιο βαθύ, εγερτικό, ανυπέρβλητο. Το κατάλαβε το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό και παρενέβη να το διαστρέψει, να αποπροσανατολίσει. Με δηλώσεις προϋπολογισμένου πολιτικού κόστους, παρά το ότι κατά αυτό τον τρόπο η αγανάκτηση συνδαυλίζεται και οι χαρακτηρισμοί δικαιώνονται, εξαναγκάστηκαν να τοποθετηθούν δημόσια όλοι τους˙ Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπαδήμος. Εκ των προτέρων στιγματισμένοι, σαν τον Τσολάκογλου.
Μπροστά στην απώλεια, την οδύνη, το θάνατο καταδεικνύεται ο πραγματικός χαρακτήρας των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων. Μπεγλίτηδες μας κυβερνάνε. Ξεχαρβαλωμένοι ψυχικά, διεστραμμένοι. Τα σχέδια για μεθοδική εξόντωση της κοινωνίας, για εκμηδένιση, ένα είδος δηλαδή τελικής λύσης, συναιρούνται θεμελιακά με το σαδισμό. Ο συστημισμός σε τέτοιες συνθήκες δεν έχει περιθώρια, μετατρέπει διαρκώς τα στελέχη του σε ανθρώπινα κατακάθια. Πίσω από τον Μπεγλίτη συστοιχίζονται ένας μετά τον άλλο, εκφράζοντας υπόνοιες και αποτροπιασμό. Οι αποτρόπαιοι.
Ωστόσο, ο χαμός του Χριστούλα, ακόμα και σε αυτές τις μνημονιακές συνθήκες, δεν ήταν προδιαγεγραμμένος, αναπότρεπτος. Η διαθεσιμότητά του σαφής και επικυρωμένη («Αν έπαιρνε ένας το καλάσνικοφ, ίσως να ήμουνα ο δεύτερος», γράφει), αποτελεί κρίμα για τους αυτόκλητους οδηγητές της κοινωνικής πάλης. Ειδικά τους αριστερούς που ορέγονται τέτοιους ρόλους, χωρίς αντίκρισμα. Αποτελεί ακόμα μήνυμα σε μικροακτιβιστές, αλλότριους, κομματικά προσήλυτους που διέγνωσαν αυτοχειριασμό και κάλεσαν σε ανέξοδους, τάχα χωρίς κόστος αγώνες. Αυτόχειρες της πολιτικής οι ίδιοι, φαντασιώνονται αγώνες λάιτ, εξασφαλισμένους, ανίκανους να ενσωματώνουν τη δοτικότητα και τη θυσία.
Τέλος, ας μην περνά απαρατήρητο -ειδικά απ’ όσους μίλησαν για απελπισία- πως η ακροτελεύτεια σκέψη του ανθρώπου, αποτυπωμένη στο χαρτί, ήταν το μέλλον. Οι νέοι που θα δώσουν τη λύση, σε τούτη ακριβώς την πλατεία. Ο εβδομηνταεπτάχρονος φαρμακοποιός αρνήθηκε τη μοίρα του, να καταστεί επαίτης, έκπτωτος της ζωής. Προτίμησε να συνδεθεί με τη μοίρα των πολλών που, όπως πίστευε, θα τιμωρήσουν τους υπεύθυνους και θα επιφέρουν τη νέμεση, κλείνοντας τον κύκλο της τραγωδίας. Ώστε να επέλθει κάθαρση στην κοινωνία και προοπτική για όλους.
Δημήτρης Χριστούλας, ο άκοπος απ’ τον ουρανό.
Σχόλια
