«Να αποδοθεί δικαιοσύνη και ας χαθεί ο κόσμος όλος». Με τη φράση αυτή η εισαγγελέας Αριστοτελεία Δόγκα σφράγισε πριν μερικά χρόνια την πρότασή της για ενοχή των δραστών –γόνων της «καλής κοινωνίας» της Ρόδου– στη δίκη για την υπόθεση βιασμού και της δολοφονίας της Ελένης Τοπαλούδη. Μια φράση, οι ρίζες της οποίας μπορούν να αναζητηθούν στα θεμέλια της έννοιας και της ιστορίας του δικαίου, και που θα έπρεπε να αποτελεί οδηγό κάθε φορά που οι ισχυροί επιδιώκουν τη συγκάλυψη των εγκλημάτων τους, κάθε φορά που επιβάλλεται ως φυσική εξέλιξη η κακοδικία σε βάρος των αδύναμων, κάθε φορά που οι κρατούντες κρύβονται πίσω από τις διατάξεις της ασυλίας και του ακαταδίωκτου.
Η δικαιοσύνη αποτελεί πράγματι αναγκαία συνθήκη για τη συνοχή μιας κοινωνίας. Τι γίνεται όμως όταν η δικαστική εξουσία, άλλοτε εκβιαζόμενη, άλλοτε ούσα συνένοχη ως μέρος ενός ενιαίου συστήματος, επιβάλει ένα καθεστώς ατιμωρησίας. Δεν μιλάμε απλά για μη συμμόρφωσή της με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Αλλά για ένα σύστημα, οι εκπρόσωποι του οποίου, γνωρίζουν ότι έχουν το ακαταδίωκτο, συμπεριφέρονται αλαζονικά απέναντι στους «κοινούς θνητούς», γνωρίζοντας πως ακόμη και οι πλέον καταστροφικές ή και εγκληματικές πράξεις, αποφάσεις ή παραλήψεις τους δεν θα επιφέρουν καμία ουσιαστική συνέπεια.
Το βιώνουμε, εδώ και ένα χρόνο, με την υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών και την επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών για αυτό το προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Το περιγράφουν καθαρά οι συγγενείς των θυμάτων, ως ένα «ταβάνι», πάνω από το οποίο απαγορεύεται να αναζητηθούν ευθύνες. Μια κοινωνία δύο ταχυτήτων, στην οποία η ελίτ νομοθετεί η ίδια την ασυλία της, παρεμποδίζοντας στην πράξη το έργο της δικαιοσύνης. Και μαζί κινητοποιείται ένας ολόκληρος μηχανισμός που θυμίζει μαφία, εξαφανίζοντας αποδεικτικά στοιχεία, διαδίδοντας fake news, μπαζώνοντας τον τόπο του δυστυχήματος σε χρόνο ρεκόρ κ.ο.κ.
Και όμως οι 57 ψυχές που χάθηκαν ζητούν δικαίωση. Μαζί τους και οι συγγενείς των θυμάτων αλλά και οι δεκάδες επιζώντες αυτού του εφιάλτη. Και δεν είναι μόνοι τους απέναντι στο καθεστώς ατιμωρησίας και αδικίας: πάνω από 1 εκατομμύριο συμπολίτες μας ενώνουν κι αυτοί τις φωνές τους, αναδεικνύοντας για ακόμη μια φορά το ρήγμα μεταξύ ελίτ και κοινωνίας και απαιτώντας, κόντρα στην προσπάθεια να επικρατήσει η λήθη και η συγκάλυψη, αυτή τη φορά να υπάρξει πραγματική δικαιοσύνη.
