του Αθανάσιου Μπόικου
Δύο ζητήματα επί των δηλώσεων του γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, κου Κουτσούμπα, κατά την επίσκεψή του στις εγκαταστάσεις του ΤΑΡ στην Αλεξανδρούπολη (29/3/19). Δεν μπορώ να πω ότι η εντύπωσή μου ήταν θετική και ευχάριστη, διαβάζοντας τις δηλώσεις του κου Κουτσούμπα. Δε θα επεκταθώ σε όλο το εύρος των δηλώσεών του. Δύο μόνο σημεία:
ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ: «Παραπονέθηκε» ο γ.γ. ότι έργα όπως ο ΤΑΡ δε λειτουργούν προς όφελος των εργατών, γιατί «πρυτανεύουν τα κέρδη». Σωστό. Δήλωσε επίσης στους εργαζόμενους ότι: «είμαστε εδώ, σε ένα σημαντικό έργο, του ΤΑΡ, που θα έπρεπε λογικά να είναι χρήσιμο για το λαό, για σας πρώτα απ’ όλα, για όλο το λαό για να μπορεί να έχει φτηνό φυσικό αέριο να ζεσταίνεται το χειμώνα, να μην το χρυσοπληρώνει». Ακόμη ότι ενώ τώρα, που ο αγωγός βρίσκεται ακόμη στο κατασκευαστικό του στάδιο, δουλεύουν 300 εργάτες, όταν ολοκληρωθεί θα χρειάζονται 20 με 30 το πολύ και αναρωτήθηκε: «Οι υπόλοιποι (270) τι θα γίνουν;» και έβγαλε το λογικό συμπέρασμα: «Άρα λοιπόν μόνιμη σταθερή δουλειά, αξιοπρεπείς μισθοί, δικαιώματα, εργασιακές σχέσεις και βεβαίως όλα αυτά ενταγμένα σε ένα πλαίσιο πολιτικών αποφάσεων, κεντρικών και τοπικών, που θα μπορούν να ενδιαφέρονται για τον εργάτη, τον επιστήμονα, τον τεχνικό, τον εργαζόμενο άνθρωπο και την οικογένειά του.»
Η πρώτη παρατήρηση αφορά στη σημαντικότητα του έργου. Για ποιους ακριβώς είναι σημαντικό το έργο; Και πόσο σημαντικός είναι ο ΤΑΡ, ένας αγωγός διέλευσης (transit), που δεν αφήνει καθόλου φυσικό αέριο, ούτε στην Ελλάδα ούτε φυσικά στη «λαϊκή οικογένεια»; Για τους 300 εργάτες που θα μείνουν 30, τι να πει κανείς. Δε βρέθηκε ακόμη –και ούτε πρόκειται να βρεθεί– τρόπος και σύστημα στο οποίο οι εργαζόμενοι σε συγκεκριμένη κατασκευή να συνεχίσουν να εργάζονται και μετά το πέρας της. Αλλά αυτό είναι το επουσιώδες. Ας δούμε το κύριο και πρωταρχικό.
Αν, ας υποθέσουμε, άνοιγαν δουλειές για καμιά δεκαριά παραπλήσιους με τον ΤΑΡ αγωγούς, θα είχαμε πρόβλημα ή όχι; (Παρεμπιπτόντως, σημειώνω εδώ ότι μόλις πριν λίγες μέρες, στις 27/3/2019, έληξε η προθεσμία δημόσιας διαβούλευσης για τον αγωγό «Ποσειδών», παράλληλο σε πορεία με τον ΤΑΡ). Αν, ας υποθέσουμε, για τις ανάγκες κατασκευής και λειτουργίας καμιά 15αριά νέων νατοϊκών βάσεων στην Ελλάδα χρειάζονταν 2-3 χιλιάδες εργαζόμενοι, θα είχαμε πρόβλημα ή όχι; Δουλειές να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι;
Θα φέρουν θέσεις εργασίας τα παραπάνω έργα; (αγωγοί και βάσεις) Ναι, θα φέρουν. Δεν εγκυμονούν, από την άλλη, κινδύνους για τον τομέα της γεωργίας, για την κοινωνία, για τους εργάτες και εργαζόμενους, για την ίδια την υπόσταση της χώρας ως κυρίαρχο κράτος; Εγκυμονούν και μάλιστα πολλούς και θανάσιμους. Ας βάλουμε τώρα τα δύο αυτά αντίρροπα «συμφέροντα» στη ζυγαριά της «αντικειμενικής κρίσης» – ας υποθέσουμε πως υπάρχει τέτοιο όργανο, έστω. Ποιο από τα δύο βαραίνει περισσότερο, κε γενικέ;
Δεν καταλαβαίνω και αδυνατώ να αποδεχτώ το εξής άκρως αντιφατικό: να καταγγέλλει κανείς την εξάρτηση και πρόσδεση της χώρας μας σε εκμεταλλευτικούς – πολεμικούς οργανισμούς, φορείς και δυνάμεις, όπως ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ε.Ε. και όποιους άλλους, αλλά όταν αυτοί απασχολούν στα έργα και τις υπηρεσίες τους άνεργους, ε τότε… εντάξει! Και το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ είναι εδώ και για τον ΤΑΡ και για όλους τους μέλλοντες αγωγούς.
Ήδη ο χώρος της βόρειας Ελλάδας στα master plan των επικυρίαρχων έχει καταχωριστεί σαν ειδική οικονομική ζώνη, περιορισμένης έως μηδαμινής εθνικής κυριαρχίας. Μια ζώνη όπου, εκτός των άλλων, (θα) «ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι». Ο όρος, εξάλλου, «ενεργειακός κόμβος» έχει στην πράξη καταστεί συνώνυμο του «ενεργειακός κόμπος». Και όλοι μας γνωρίζουμε σε ποιανού λαιμό σφίγγεται όλο και περισσότερο αυτός κόμπος (βλέπε Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.α.). Να τα φορτωθούμε όλα αυτά, επειδή ανοίγουν θέσεις εργασίας; Να παραπονιόμαστε, επιπροσθέτως, πως η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στην κατασκευή του ΤΑΡ θα απολυθούν με το πέρας της κατασκευής, δεν είναι σαν να δίνουμε την καλύτερη πάσα στο σύστημα να βάλει γκολ σε κενή εστία;
Γιατί αυτά ακριβώς είναι και τα «ατράνταχτα» επιχειρήματα των μεγαλοτσιφλικάδων της οικουμένης, με τους οποίους έχουμε –υποτίθεται– ανοιχτούς λογαριασμούς, κε γενικέ (το διαβόητο «κόστος της ανάπτυξης»). Απασχόληση και δουλειά δε θέλετε; Πάρτε κι άλλους αγωγούς! Και βέβαια, δε διαφοροποιεί ούτε διευκρινίζει τίποτε η προσθήκη ότι εμείς «όλα αυτά θα τα λειτουργήσουμε προς όφελος του λαού». Ίσα-ίσα, που συσκοτίζει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Διότι η φράση «στα χέρια του λαού» προφανώς παραπέμπει στην ιστορική φάση της «λαϊκής κυριαρχίας», που τώρα δεν υφίσταται. Πώς λοιπόν ανακατεύουμε φαγητά που βράζουν σε διαφορετικά «ταξικά» καζάνια. Και, κυρίως, γιατί;
Δεν καταλαβαίνω και αδυνατώ να αποδεχτώ το εξής άκρως αντιφατικό: να καταγγέλλει κανείς την εξάρτηση και πρόσδεση της χώρας μας σε εκμεταλλευτικούς – πολεμικούς οργανισμούς, φορείς και δυνάμεις, όπως ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ε.Ε. και όποιους άλλους, αλλά όταν αυτοί απασχολούν στα έργα και τις υπηρεσίες τους άνεργους, ε τότε… εντάξει!
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ (πολύ συγκεκριμένο και «τοπικιστικό»): Ο αγωγός ΤΑΡ πέρασε και από τον κάμπο των Σερρών. Ξυστά σχεδόν από την πόλη των Σερρών και σε απόσταση αναπνοής από τα χωριά Κρίνος και Κωνσταντινάτο ορίστηκε να εγκατασταθεί σταθμός συμπίεσης.
Τον Οκτώβριο του 2013, στο Δημοτικό Συμβούλιο Σερρών ελήφθη απόφαση για αλλαγή όδευσης του αγωγού, σύμφωνα με την πρόταση που είχε καταθέσει το ΓΕΩΤΕΕ – Παράρτημα Ανατ. Μακεδονίας (Όδευση αποφεύγοντας κατοικημένες περιοχές και γεωργικές εκτάσεις υψηλής παραγωγικότητας – Σεπτ 2013). Η τότε δημοτική σύμβουλος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» προχώρησε ακόμη παραπέρα. Πρότεινε να προβάλουμε αντίσταση ώστε να μην διέλθει ο αγωγός σε καμιά περίπτωση από τον τόπο μας. Θέση απολύτως σαφής και καθαρή· ασχέτως εάν κανείς συμφωνεί ή όχι.
Αυτά το 2013. Στο μεταξύ ο αγωγός πέρασε. Ακόμα όμως κι έτσι, γιατί ο σταθμός συμπίεσης πρέπει να στηθεί και να λειτουργήσει μέσα στις αυλές των σπιτιών μας; Το Τμήμα Περιβάλλοντος του Δήμου Σερρών στην εισήγησή του προς το δημοτικό συμβούλιο, κάνοντας αναγωγή των στοιχείων που έδινε η ίδια η περιβαλλοντική μελέτη της κοινοπραξίας ΤΑΡ, είχε τότε (2013) επισημάνει ότι οι αέριοι ρύποι σε CO2 από την καθημερινή, «ασφαλή» λειτουργία του συμπιεστή ισοδυναμούν με τα καυσαέρια από την κυκλοφορία 1.060.000 (ενός εκατομμυρίου εξήντα χιλιάδων) αυτοκινήτων στη γύρω περιοχή για ένα έτος. Αν υπολογίσει κανείς και το κόστος σε περίπτωση ατυχήματος (έκρηξη), τότε φορτώνονται και άλλα, πολύ χειρότερα στην πλάτη μας.
Τι κάνουμε, λοιπόν, κε γενικέ γραμματέα; Κανένα πρόβλημα από το σταθμό συμπίεσης, επειδή θα απασχολούνται εκεί καμιά εικοσαριά εργαζόμενοι; Μάλιστα δε σε μόνιμη βάση για αρκετές δεκαετίες. Αυτοί οι είκοσι ούτως ή άλλως θα δουλέψουν, όπου και αν λειτουργήσει ο σταθμός συμπίεσης (μακριά από πόλεις/χωριά και καλλιεργούμενες εκτάσεις, ασφαλώς). Εκτός βέβαια και αν δεν έχουμε κατά νου 20 εργαζόμενους γενικώς, αλλά είκοσι πολύ συγκεκριμένους εργαζόμενους. Ε, τότε το πράγμα αλλάζει. Σαφώς!
Με τέτοιο τρόπο θα βάλουμε τις «σύγχρονες λαϊκές ανάγκες» πάνω από τη λογική του κέρδους και της εκμετάλλευσης; Τι λέει το τοπικό ΚΚΕ; Τι λέει η «Λαϊκή Συσπείρωση» (δημοτικό και περιφερειακό σχήμα); Τουλάχιστον για το σταθμό συμπίεσης του ΤΑΡ;
