Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Καταδικασμένος να πορεύεται ανάμεσα σε συμπληγάδες φαίνεται να είναι μονίμως ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τον καιρό που εκτοξεύτηκε οι συμπληγάδες αναγκαστικά μεγάλωσαν, έγιναν πιο επικίνδυνες, καθώς μπήκαν κάτω και από τον παραμορφωτικό φακό των ΜΜΕ της διαπλοκής. Αυτό πρέπει να είναι «ένα το κρατούμενο» για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εκείνο που δεν έχει όμως υπολογίσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι συμπληγάδες δεν περιορίζονται μόνο στα βράχια που ανοιγοκλείνουν…
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις δίνει η για άλλη μια φορά ελαφρότητα με την οποία το κόμμα αντιμετωπίζει την πολιτική. Μέσα σε λίγους μήνες αναγκάστηκε άλλη μια φορά να ανακρούσει πρύμνα για εκλογικές επιλογές εγκριθείσες από το κεντρικό του όργανο – και αν συνεχίσουν έτσι θα βρεθούν στην επόμενη εκλογική στροφή κι άλλες επιλογές τις οποίες θα κρίνουν «ανάρμοστες» είτε τα ΜΜΕ είτε οι εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις. Αυτά εν πολλοίς είναι γνωστά – και αναμενόμενα για ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε ως υβρίδιο διαμαρτυρίας – διαλόγου – κοινής δράσης, και μετεξελίχθηκε σε κόμμα το οποίο ακόμη δεν έχει καταλάβει ότι προϋπόθεση της ενότητας δεν είναι μόνο η δημοκρατία, αλλά και η δηλωμένη υπηρέτηση κοινών στόχων.
Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μάθει να ελίσσεται (όχι πάντα με επιτυχία) ανάμεσα στις συμπληγάδες των ΜΜΕ. Είχε μάθει επίσης να ελίσσεται (όχι πάντα με επιτυχία) ανάμεσα στις συμπληγάδες των κάθε λογής προσωπικοτήτων που τον προσεγγίζουν για να πάρουν κάτι από τη λάμψη του. Είχε μάθει ακόμα να ελίσσεται (όχι πάντα με επιτυχία) ανάμεσα στα κάθε λογής συμφέροντα που τον πλευρίζουν για να… τον πιάσουν πόρτα για το χειμώνα. Τώρα με την υπόθεση Σαμπιχά Σουλεϊμάν ήρθε πια ο καιρός να αντιληφθεί και το «ευαίσθητο ζήτημα της Θράκης», με το οποίο δεν παίζεις κουβαδάκια σε παραλία. Η νέα περιπέτεια βάζει το κόμμα να κινηθεί και πάλι ανάμεσα σε συμπληγάδες: από τη μία η ιδέα που λέει ότι ανάμεσα σε όλους τους εθνικισμούς ο ελληνικός έχει δίκιο και από την άλλη η ιδέα που λέει ότι ανάμεσα σε όλους τους εθνικισμούς έχουν πάντα δίκιο οι άλλοι εθνικισμοί. Η πρώτη ιδέα έρχεται από εκτός του κόμματος πηγές. Η δεύτερη όμως έρχεται από εντός του κόμματος πηγές. Είναι αυτή που χαρακτηρίζει ακροδεξιά την (για λίγες μέρες) υποψήφια ευρωβουλευτίνα Σουλεϊμάν (και Ρομά και… ακροδεξιά). Που αναγνωρίζει όλα τα δικαιώματα όλων των όπου γης μειονοτήτων εκτός από το δικαίωμα ενός μειονοτικού της Θράκης να μην επιθυμεί να αυτοθεωρείται Τούρκος. Που θεωρεί τη μειονότητα της Θράκης τουρκική («ένα πράμα») ασχέτως αν οι μειονοτικοί δεν αισθάνονται όλοι έτσι. Και που (όπως φάνηκε από το «ένα πράμα» του Δ. Χριστόπουλου) επειδή αρνείται, και σωστά, τον ελληνικό εθνικισμό, κλείνει τα μάτια και κάνει περίπου σαν να μην υπάρχει ο τουρκικός. Είναι μια ψυχούλα του ΣΥΡΙΖΑ που ενώ μιλάει για όλα, δεν ανακοίνωσε ότι ενοχλείται από την ύπαρξη του φίλου των Γκρίζων Λύκων, Αχμέτ Κουρτ, στο περιφερειακό ψηφοδέλτιο Θράκης του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πιθανό, αυτή η ψυχούλα να μην ήθελε να υπάρχει καν μειονοτική εκπροσώπηση στο ΣΥΡΙΖΑϊκό ευρωψηφοδέλτιο, προκειμένου η μειονότητα να εκφραστεί καθ’ ολοκληρία από το μοναδικό ευρωψηφοδέλτιο του τουρκικού προξενείου («ένα πράμα» είναι ούτως ή άλλως η μειονότητα).
Δεν είναι ακόμη φανερό αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη δημοσκοπικό πλήγμα από τις παλινωδίες επρί το ευρωψηφοδέλτιο – όμως, μόνο μια κοντόθωρη οπτική θα μπορούσε να το δει έτσι. Εκείνο που γίνεται φανερό είναι ότι τα προβλήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τελειώσουν εδώ, καθώς δίπλα στις κάθετες αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων τάσεων – φραξιών, υπάρχουν και αναπτύσσονται μεγάλες αντιθέσεις που τον διαπερνούν οριζόντια και ανεξαρτήτως τάσεων…
