Έχουν μεγάλο δίκιο εκείνοι που πιστεύουν ότι η κρίση… επιτεύχθηκε διά της σύγχυσης αξιών και στόχων, και πως τη βασική δουλειά ανέλαβαν και ασκούν επιτυχώς χυδαίοι διοργανωτές και θιασώτες μιας περισπούδαστης παιδαριώδους λογικής. Του Ζαχαρία Ρουστάνη
«Λογικά», λοιπόν, τους επιτρέπεται να καταστρέφουν οτιδήποτε, αρκεί να μπορούν να επικαλεστούν ένα ψεγάδι, ένα κίνητρο, να βρουν και να κοτσάρουν οποιαδήποτε αιτία. Μπορούν να καίνε όλα τα σπαρτά για να εξολοθρεύσουν τις… ακρίδες – με το μυαλό ενός ανεγκέφαλου πιτσιρικά που ευχαρίστως θα ξεπάστρευε ολόκληρο το δάσος για να φτιάξει μια σφεντόνα. Μπορούν να ξεπαστρεύουν ψυχρά και ανελέητα ανθρώπινες ζωές, οικονομία, δημοκρατικούς θεσμούς και όρους νομιμότητας, νοικοκυριά, κοινωνικές δομές, κάθε εμπόδιο, για να… προσελκύσουν επιτέλους το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών!
Φτηνές προφάσεις, δικαιολογίες κι εξηγήσεις μπορούν να υπάρξουν πάντα για τα πάντα. Τέτοιες θ’ ακούγαμε ρωτώντας τον Ομάρ (ή τον Θεόφιλο ή τον Θεοδόσιο) γιατί αποτέφρωσε τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, τον Νέρωνα γιατί πυρπόλησε τη Ρώμη, τον Κλίντον γιατί βομβάρδισε το Βελιγράδι…
Πόσες φρικαλεότητες στη μεσαιωνική Ευρώπη των ιεροεξεταστών δεν αποδόθηκαν στην αυστηρή εφαρμογή της Λογικής του Αριστοτέλη; Και πόσο τελικά διαφέρει αυτή η αγκυλωτική παράνοια από τη λογική του χρηματοπιστωτικού συστήματος που επιβάλλουν σήμερα στους λαούς οι επιτήδειοι; Τα κύματα των ληστρικών φοροεπιδρομών, των μεθοδευμένων φτωχοποιήσεων, των εκβιαστικών διλημμάτων, των κατασχέσεων ανά τον κόσμο, διαθέτουν τη «λογική» τους, που εγκαθίσταται κακήν κακώς στη σκέψη των θυμάτων – μοναδική παρηγοριά, η λογική του θύτη!
Οι σύγχρονοι δεσμώτες του καπιταλιστικού συστήματος συμφιλιώθηκαν με εκείνα που κατέλαβαν το νου τους κι αρνούνται επίμονα να αποτινάξουν τα δεσμά.
Τον τρόπο της απελευθέρωσης, εντούτοις, μας τον δίδαξε μια χαρά ο Πλάτωνας κι ακόμα παλαιότερα ο Ηράκλειτος. Αυτοί μας έμαθαν να βγάζουμε τη σκέψη μας απ’ τα σκατά και να την τοποθετούμε λίγο ψηλότερα…
Αυτοί μας βοηθούν να αντιτείνουμε ότι πάνω από το δίκαιο των τραπεζιτών υπάρχει το δίκαιο των λαών, ότι πάνω από τους εργοδοτικούς κανόνες και την κερδοσκοπία τοποθετούνται οι όροι επιβίωσης του ανθρώπου και του πολιτισμικών επιτευγμάτων του.
Η ιδέα του πλατωνικού Αγαθού μας ξεμπλοκάρει τη σκέψη. Μας βοηθάει πρώτα-πρώτα να μετονομάσουμε, απλά κι αβίαστα, το νεοφιλελευθερισμό σε νεοκανιβαλισμό. Μ’ αυτήν αργά ή γρήγορα θα ξετυλίξουμε και το κουβάρι της Ευρώπης για να αποφανθούμε αν προορίζεται για Ευρώπη των λαών ή για καλοστημένη ανθρωποπαγίδα δεκαπέντε πολυεθνικών.
Και θα χωρέσει ο νους σιγά-σιγά και των παραιτημένων και των μπερδεμένων πως οι δυο-τρεις χιλιάδες άνθρωποι στο Σύνταγμα, στην ΕΡΤ, στο Κάιρο ή στην Πλατεία Ταξίμ είναι πολιτικά σημαντικότεροι -με τους όρους της πραγματικής δημοκρατίας- από τους εκατομμύρια βουλιαγμένους στον απύθμενο και βλακώδη καναπέ του Πρετεντέρη.
