Του Κωνσταντίνου Γαβριηλίδη*
Καθώς περπατούσα σε μια πορεία για τη δημόσια τηλεόραση, ένα πρωινό της πρώτης εβδομάδας των κινητοποιήσεων, βρέθηκα να παρατηρώ το «μείγμα» αυτό των ανθρώπων που αποτελούσε το «κίνημα της ΕΡΤ», στην αχαϊκή πρωτεύουσα.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών αποχρώσεων της πόλης (δεν είναι και πολύ δύσκολο, άλλωστε, να διακρίνεις τους συμπολίτες σου σε μια μικρή κοινωνία), πορεύονταν πίσω από τα πανό του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΜΕ, αντιεξουσιαστών και άλλων αριστερών σχημάτων, οργανωμένοι δίπλα σε ανθρώπους που πιθανόν δεν είχαν ξαναπάει σε συλλαλητήριο τα τελευταία 20 χρόνια…
Όλοι με την αγωνία στο πρόσωπό τους, αφού για πρώτη φορά τόσο ηχηρά διακυβευόταν κάτι το οποίο όλοι μας γνωρίζαμε πως τραυματιζόταν αργά αλλά σταθερά, τα τελευταία 3 χρόνια. Η Δημοκρατία
Και τότε, βλέποντας τους ανθρώπους αυτούς να συζητούν, μου ήρθε μια εικόνα ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Οι άνθρωποι αυτοί που μετέχουν ενεργά σε πολιτικοποιημένες αριστερές οργανώσεις -αυτές που έχουμε όλοι συνηθίσει ν’ αποκαλούμε συνιστώσες- ανακατεμένοι μ’ ένα πλήθος ανθρώπων που έβρισκαν ένα νέο ρόλο στο πεδίο της πολιτικής ζωής του τόπου. Αυτόν του ενεργού πολίτη, του πολίτη που αντιδρά, που σκέφτεται, που οργίζεται, που αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί πλέον να μένει άπραγος και κατηφής. Συζητούσαν, λοιπόν, με ανθρώπους πολιτικοποιημένους, ενημερωμένους, μπολιασμένους με το σπόρο της Αριστεράς, ποτισμένους με τις ιδέες του Μαρξ, του Λένιν, του Τρότσκι αλλά και του Πουλαντζά, του Καστοριάδη, του Χοντζέα…
Οι συνιστώσες όχι μόνο δεν καταργούνται αλλά αναβαθμίζουν το ρόλο τους μετέχοντας στην κοινωνία μακριά από το κοινοβουλευτικό περιθώριο, δημιουργώντας ένα κόμμα ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό, έτοιμο να ανταποκριθεί στη μεγαλύτερη κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση. Και δεν μιλώ για την οικονομική κρίση αλλά κυρίως για την πολιτική κρίση.
Νομοθετήματα του ενός άρθρου, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αποφάσεις του ΣτΕ κατά παραγγελία του Μαξίμου, ιδιωτικοποιήσεις που γίνονται ή δεν γίνονται καθ’ υπαγόρευση της κ.Μέρκελ, παρεμβάσεις ξένων σε ζητήματα εκλογών και δημοψηφισμάτων, μπόνους εδρών και άλλα πολλά που συμβαίνουν κατά κόρον τα τελευταία χρόνια, δείχνουν ξεκάθαρα πού βαδίζει ή μάλλον πού οδηγείται από κάποιους η Δημοκρατία.
Είναι οι άνθρωποι των συνιστωσών, λοιπόν, που δημιουργούν με τα νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ένα πολιτικό κράμα που θ’ αποτελέσει τη δαμόκλειο σπάθη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που υπηρετούν αβασάνιστα κάποιοι ως νέοι «μεταρρυθμιστές» λουθηριανής καταγωγής.
Η συμβολή των συνιστωσών στη δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα είναι πολιτική και είναι σημαντική. Αποτελεί το καύσιμο που θα κινήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και, φυσικά, ως γνωστόν, όσο πιο πλούσιο είναι σε προσμίξεις ένα καύσιμο, τόσο καλύτερη απόδοση έχει.
Δεν καταργούνται οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Αναβαπτίζονται στο ποτάμι των γεγονότων που τρέχει και οδηγεί μόνο σ’ έναν προορισμό… αυτόν της ανατροπής.
* Ο Κωνσταντίνος Γαβριηλίδης είναι μέλος της Ν.Ε. Αχαΐας
