του Μύρωνα Ξυδάκη
Πολλή κουβέντα έγινε το τελευταίο διάστημα γύρω από το θέμα της διαπλοκής, με αφορμή το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπάθησε όλους αυτούς τους μήνες να στήσει μια φαντασμαγορία γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα προβάλλοντας το ως την μητέρα των μαχών στο πλαίσιο του σκληρού πολέμου που έχει εξαπολύσει ενάντια στην διαπλοκή και τους ολιγάρχες. Εκμεταλλεύτηκε τη δίκαιη αγανάκτηση του κόσμου απέναντι στο μιντιακό κατεστημένο και προσπάθησε να αποσπάσει πολιτική υπεραξία ενδυομένη τη μάσκα του τιμωρού.
Βέβαια, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι μια προσπάθεια του Τσίπρα και του επιτελείου του να προχωρήσει σε μια ανακατανομή ισχύος με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορέσει να αποκτήσει πιο γερές προσβάσεις και ερείσματα, να δημιουργήσει τις αναγκαίες εκείνες «φιλίες», που θα του επιτρέψουν την παραμονή του στην εξουσία.
Ο τρόπος, άλλωστε, με τον οποίο έγινε ο διαγωνισμός είναι πολύ αποκαλυπτικός του ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις. Όχι μόνο δεν δημοσιοποιείται το πόθεν έσχες των τεσσάρων καναλαρχών, αλλά ούτε καν ελέγχθηκε πριν από τον διαγωνισμό παρά μόνο εκ των υστέρων. Κι έτσι, μετά τον Αλαφούζο που του έχει δεσμευτεί η περιουσία και εξετάζεται η προέλευσή της και τον Μαρινάκη που είναι υπόδικος για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, έχουμε τον Καλογρίτσα που, όπως αποκαλύπτεται, τα 52,6 εκατομμύρια με τα οποία αγόρασε την τηλεοπτική άδεια δεν υπάρχουν, αλλά μεταφράζονται σε μια προσδοκία για ένα δάνειο που θα έρθει στο μέλλον από κάποια τράπεζα που θα δεχτεί ως εγγύηση κάποια βοσκοτόπια στην Ιθάκη.
Παράλληλα, ο δρόμος μένει ανοιχτός για μεγάλης κλίμακας ανακατατάξεις, καθώς τίποτα δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί. Έτσι, βλέπουμε έναν διαγκωνισμό με εκατέρωθεν μηνύσεις μεταξύ Σαββίδη-Κοντομηνά για τον ρόλο του πρώτου στο διαγωνισμό (και οι δύο βρέθηκαν εκτός αδειών), ενώ ο Καλογρίτσας φαίνεται διατεθειμένος να αγοράσει τον ήδη στημένο Alpha του δεύτερου. Από την άλλη, ο Μαρινάκης προσπαθεί να πραγματοποιήσει μια επέλαση φτιάχνοντας το νέο Mega και βάζοντας επικεφαλής του σχήματος τους Χατζηνικολάου-Στραβελάκη. Μάλιστα, είναι τέτοια η φόρα του που μέχρι και την εκδοτική ομάδα του κατά τα άλλα «αντισυστημικού» Unfollow προσέλαβε ως υπεύθυνους έκδοσης για το νέο ένθετο που θα κυκλοφορεί με την εφημερίδα Παραπολιτικά. Μια μικρή υποσημείωση: Μόλις την προηγούμενη Τετάρτη κηρύχθηκε έκπτωτος από τη θέση του ως προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών ο Ι. Ντογιάκος, αυτός που προ ημερών είχε εισηγηθεί την προφυλάκιση του Μαρινάκη.
Από την πάταξη στο … χάϊδεμα της διαφθοράς
Όλα αυτά δεν είναι απλώς παρά η κορυφή του παγόβουνου. Αν κάτσει κάποιος να μελετήσει το τι ακριβώς έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση στο ζήτημα της διαφθοράς, θα διαπιστώσει ότι όχι μόνο δεν την πάταξε αλλά όλο αυτό το διάστημα επεδίωξε να συνδιαλλαγεί και να πιάσει φιλίες μαζί της. Η αρχή έγινε ήδη από το 2012 όταν μετά και τις δεύτερες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση. Το καλοκαίρι του 2014, μετά τη νίκης στις Ευρωεκλογές, ο Τσίπρας και το επιτελείο του ξεκινούν ένα κύκλο συναντήσεων, μυστικών και φανερών, με τον Ψυχάρη, τον Μπόμπολα, τον Μελισσανίδη, την Αγγελοπούλου, τον Μαρινάκη και μια σειρά ακόμα παράγοντες και μεγαλοεπιχειρηματίες.
Το τι ακριβώς συζητιόταν σε αυτές τις συναντήσεις το καταμαρτυρούν τα έργα της κυβέρνησης όλους αυτούς του μήνες: παραχώρηση στον Μπόμπολα μιας σειράς δημόσιων έργων (από τις Σκουριές μέχρι τα απορρίμματα στις περιφέρειες Αττικής και Δυτικής Μακεδονίας), διατήρηση των φοροαπαλλαγών για τους εφοπλιστές, καθυστερήσεις στην έρευνα για τις διάφορες περιβόητες λίστες, το χτύπημα της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου καυσίμων και πολλά άλλα. Πλάι σε αυτά έχουμε και τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις όπως αυτές των αεροδρομίων προς όφελος του γερμανικού Ομίλου Fraport και του επιχειρηματία Κοπελούζου ή το ξεπούλημα του Ελληνικού στον Όμιλο Λάτση.
Όλα τα παραπάνω φανερώνουν την προσπάθεια της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή της και να παραμείνει στην εξουσία δημιουργώντας εκλεκτικές συγγένειες με μερίδες της άρχουσας τάξης. Την ίδια στιγμή αξιοποιούνται και μέθοδοι μαφιόζικου τύπου. Η κυβέρνηση μέσα από ένα μηχανισμό που έχει στηθεί δήθεν στο όνομα πάταξης της διαφθοράς συλλέγει στοιχεία για να μπορεί μετά να εκβιάζει τους εμπλεκόμενους αποσπώντας ανταλλάγματα και εκδουλεύσεις. Πρόσφατο παράδειγμα η έφοδος των Εισαγγελέων Διαφθοράς στα γραφεία της εταιρίας της συζύγου του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, προκειμένου ενδεχομένως να πιεστεί ο Στουρνάρας και να κάνει δεκτό το Δ.Σ. που πρότεινε η κυβέρνηση για την Attica Bank. Και η απάντηση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας είναι να απορρίψει τη κυβερνητική πρόταση για τη διοίκηση της Τράπεζας Αττικής παρατείνοντας την αβεβαιότητα και τη δυσλειτουργία της τελευταίας
Μαζί με όλα τα παραπάνω, νέες φιλίες αναζητούνται και στο χώρο της πολιτικής προκειμένου να εξασφαλιστεί μια κάποια σταθερότητα στο σύστημα. Έτσι, ο Β. Λεβέντης αναγορεύεται σε σοβαρό και υπεύθυνο συνομιλητή της κυβέρνησης επειδή ακριβώς διαθέτει 9 βουλευτές που μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι μέσα στη γενικευμένη πολιτική αστάθεια. Παράλληλα, συνεχίζονται οι προσπάθειες δημιουργίας ενός χώρου που θα περιλαμβάνει από την Κεντροαριστερά μέχρι και την καραμανλική Δεξιά και εντός του οποίου θα ηγεμονεύει ο Α. Τσίπρας.
Καμιά μάχη, λοιπόν, ενάντια στους ολιγάρχες και τη διαπλοκή. Ίσα-ίσα. Σφιχταγκάλιασμα και φιλίες και μάλιστα με τις πιο βρόμικες και διεφθαρμένες εκδοχές της. Κι όσο μεγαλώνει η απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ από την κοινωνία, τόσο πιο πολύ θα βαθαίνει αυτή η εξάρτηση μιας και δεν θα του έχουν μείνει άλλα ερείσματα να κρατηθεί.
Πώς πήγαινε εκείνο το παλιό συνθηματάκι με τον αέρα και τη χολέρα;
