Γιατί οι τέως «δύο» που στόχευσαν αυτοδυναμία, ισχυρή εντολή, πρώτη θέση είναι τώρα καταγέλαστοι;
Στην κάλπη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, χώρεσε το καθολικό ρεύμα, που στους δρόμους και στις πλατείες, στις επιτροπές αγώνα και στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης συγκρούστηκε κατά κύματα με το καθεστώς κατοχής. Η λαϊκή ετυμηγορία αποκαθήλωσε το δικομματισμό από την κυβερνητική εξουσία, που με νύχια και δόντια κρατούσε δύο χρόνια τώρα. Ένα, λοιπόν, το κρατούμενο.
Το περιεχόμενο αυτής της διεργασίας θα διαδραματίσει βαρύνοντα ρόλο στις εξελίξεις που έπονται. Και όσον αφορά τα θετικά κεκτημένα και όσον αφορά τα προφανή ελλείμματα, που επείγει να πληρωθούν. Η Αριστερά συγκροτεί ρεύμα αλλαγής και προοπτικής. Η πολλαπλασιαστική συγκέντρωση και αποτύπωση αυτής της δυναμικής στο ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προέκυψε ως καρπός μιας δημιουργικής συνάντησης. Η λαϊκή αντίσταση βρήκε «ανάσα» ζωής στην πολιτική ενότητας και ριζικής απελευθέρωσης από τα δεσμά των μνημονίων. Έτσι λειτούργησε καταλυτικά η πρόταση εξουσίας που διατύπωσε και υπερασπίστηκε ο Αλ. Τσίπρας, αλλάζοντας την κλίμακα των προσδοκιών αλλά και των αποτελεσμάτων. Αλλά, προφανώς, η αντιφατική πορεία της Αριστεράς στο δίχρονο αυτό δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί στο μέγιστο βαθμό, μέσα στο ελάχιστο διάστημα της προεκλογικής εκστρατείας. Η έκφραση κοινωνικών στρωμάτων στους Ανεξάρτητους Έλληνες δεν μπορεί, στερεοτυπικά, να χρεώνεται στο συντηρητικό χώρο. Και παρά το δεδομένο ναζιστικό και παρακρατικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής, στην εντυπωσιακή εκλογική της εκτίναξη συναιρούνται ουσιαστικοί παράγοντες που αφορούν, κυριαρχικά, το σάπισμα του πολιτικού συστήματος και τον κοινωνικό εξανδραποδισμό που συντελέστηκε κατά τη διετία. Νέα δεδομένα εδώ, αλλά και ζητούμενα.
Ο λαός και με την ψήφο του μπλόκαρε τη μηχανή της καταστροφής, αλλά ακόμα δεν είναι σε τέτοια θέση ισχύος, ώστε να υλοποιήσει τα πρώτα βήματα της αντιστροφής. Τα συντρίμμια του πολιτικού συστήματος αγκομαχούν να δικαιώσουν το χρήσιμο ρόλο τους στα αφεντικά της ευρωκρατίας. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ναρκισσεύονται ξανά σε ρόλους σωτήρα του έθνους, επιστρατεύοντας τα ίδια και τα ίδια «οικουμενικά» ομοιοπαθητικά -δήθεν ευρωπαϊσμός, δήθεν επαναδιαπραγμάτευση- σκέτο δηλητήριο! Εντάξει, ο κόσμος καταλαβαίνει.
Ποια ζητούμενα προκύπτουν και από ποια αφετηρία μάχης; Ό,τι κυβέρνηση κι αν επιδιώξουν να στήσουν θα είναι αποδεδειγμένα κυβέρνηση κρούσης ενάντια στην εκφρασμένη λαϊκή πλειοψηφία. Όπως κι αν μηχανευτούν ενδεχόμενα νέες εκλογές, όποια εφιαλτικά φαντάσματα κι αν επιστρατεύσουν, η σαρωτική ορμή της κοινωνικής δυναμικής τους απειλεί με τη χαριστική βολή. Γιατί ενώ το τρίπτυχο καθεστώς τρόικα-διαπλοκή-πολιτικό κατεστημένο πασχίζει να ξεφύγει από τα θανατερά αδιέξοδά του, το στρατόπεδο του λαού αναζητά και δίνει ζωτικές λύσεις στα δικά του ελλείμματα. Ήδη καταγράφει νίκες.
«Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από ‘δω. Λαϊκός ξεσηκωμός. Ενότητα της Αριστεράς. Ενότητα της Αριστεράς με το λαό. Προχωράμε χωρίς αυτούς». Κάθε λέξη έχει βαρύ περιεχόμενο με κατακτήσεις και απαιτήσεις, που σηματοδοτούν ό,τι ήδη συντελείται: Ο αγώνας συνεχίζεται. Ώς τη νίκη…
Το περιεχόμενο αυτής της διεργασίας θα διαδραματίσει βαρύνοντα ρόλο στις εξελίξεις που έπονται. Και όσον αφορά τα θετικά κεκτημένα και όσον αφορά τα προφανή ελλείμματα, που επείγει να πληρωθούν. Η Αριστερά συγκροτεί ρεύμα αλλαγής και προοπτικής. Η πολλαπλασιαστική συγκέντρωση και αποτύπωση αυτής της δυναμικής στο ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προέκυψε ως καρπός μιας δημιουργικής συνάντησης. Η λαϊκή αντίσταση βρήκε «ανάσα» ζωής στην πολιτική ενότητας και ριζικής απελευθέρωσης από τα δεσμά των μνημονίων. Έτσι λειτούργησε καταλυτικά η πρόταση εξουσίας που διατύπωσε και υπερασπίστηκε ο Αλ. Τσίπρας, αλλάζοντας την κλίμακα των προσδοκιών αλλά και των αποτελεσμάτων. Αλλά, προφανώς, η αντιφατική πορεία της Αριστεράς στο δίχρονο αυτό δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί στο μέγιστο βαθμό, μέσα στο ελάχιστο διάστημα της προεκλογικής εκστρατείας. Η έκφραση κοινωνικών στρωμάτων στους Ανεξάρτητους Έλληνες δεν μπορεί, στερεοτυπικά, να χρεώνεται στο συντηρητικό χώρο. Και παρά το δεδομένο ναζιστικό και παρακρατικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής, στην εντυπωσιακή εκλογική της εκτίναξη συναιρούνται ουσιαστικοί παράγοντες που αφορούν, κυριαρχικά, το σάπισμα του πολιτικού συστήματος και τον κοινωνικό εξανδραποδισμό που συντελέστηκε κατά τη διετία. Νέα δεδομένα εδώ, αλλά και ζητούμενα.
Ο λαός και με την ψήφο του μπλόκαρε τη μηχανή της καταστροφής, αλλά ακόμα δεν είναι σε τέτοια θέση ισχύος, ώστε να υλοποιήσει τα πρώτα βήματα της αντιστροφής. Τα συντρίμμια του πολιτικού συστήματος αγκομαχούν να δικαιώσουν το χρήσιμο ρόλο τους στα αφεντικά της ευρωκρατίας. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ναρκισσεύονται ξανά σε ρόλους σωτήρα του έθνους, επιστρατεύοντας τα ίδια και τα ίδια «οικουμενικά» ομοιοπαθητικά -δήθεν ευρωπαϊσμός, δήθεν επαναδιαπραγμάτευση- σκέτο δηλητήριο! Εντάξει, ο κόσμος καταλαβαίνει.
Ποια ζητούμενα προκύπτουν και από ποια αφετηρία μάχης; Ό,τι κυβέρνηση κι αν επιδιώξουν να στήσουν θα είναι αποδεδειγμένα κυβέρνηση κρούσης ενάντια στην εκφρασμένη λαϊκή πλειοψηφία. Όπως κι αν μηχανευτούν ενδεχόμενα νέες εκλογές, όποια εφιαλτικά φαντάσματα κι αν επιστρατεύσουν, η σαρωτική ορμή της κοινωνικής δυναμικής τους απειλεί με τη χαριστική βολή. Γιατί ενώ το τρίπτυχο καθεστώς τρόικα-διαπλοκή-πολιτικό κατεστημένο πασχίζει να ξεφύγει από τα θανατερά αδιέξοδά του, το στρατόπεδο του λαού αναζητά και δίνει ζωτικές λύσεις στα δικά του ελλείμματα. Ήδη καταγράφει νίκες.
«Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από ‘δω. Λαϊκός ξεσηκωμός. Ενότητα της Αριστεράς. Ενότητα της Αριστεράς με το λαό. Προχωράμε χωρίς αυτούς». Κάθε λέξη έχει βαρύ περιεχόμενο με κατακτήσεις και απαιτήσεις, που σηματοδοτούν ό,τι ήδη συντελείται: Ο αγώνας συνεχίζεται. Ώς τη νίκη…
Σχόλια
