Το κράμα απόγνωσης-οργής και ανθρωπιάς-αλληλεγγύης που εκδηλώνεται με αντιφατικό και ανισόμετρο τρόπο σε διάφορες περιοχές και στιγμές της κοινωνικής ζωής, δεν είναι ακόμα σε θέση να αμφισβητήσει σοβαρά την κυρίαρχη πολιτική. Ο κύριος λόγος βρίσκεται στην απουσία μιας συνεκτικής ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης, ελπίδας και πίστης ότι μπορούν να προχωρήσουν αλλιώς τα πράγματα. Αυτή η απουσία είναι αρκετή, ώστε η διαχείριση της «σταθεροποίησης» εντός μνημονιακών πλαισίων, με μια αόριστη υπόσχεση εξόδου το 2018 από το σκληρό μανδύα της επιτροπείας, να αποτελεί πρόταση πάνω στην οποία η κυβερνητική μηχανή στήνει όλη την αμυντική της θωράκιση για να αποφύγει μια μεγαλύτερη φθορά.
Είναι αλήθεια ότι τα success story, οι λεγόμενες επιτυχίες, τα μερίσματα και οι κοινωνικές ευαισθησίες, δοκιμάζονται με σκληρό τρόπο όταν η διαδοχή των γεγονότων (Σαρωνικός, Μάνδρα, εσωτερική στάση πληρωμών, πλειστηριασμοί, αστυνομική βία παντού, προσφυγικό, τιμολόγια ΔΕΚΟ, φόροι που γονατίζουν την κοινωνία κόκ) δεν αφήνει περιθώρια για ειδυλλιακές πινελιές επιτυχιών, πόσο μάλιστα όταν τα γεγονότα «πλασάρονται» κι αντιμετωπίζονται με το γνωστό αλαζονικό και πρόχειρο συριζικό τρόπο.
Μόνο το τελευταίο δεκαήμερο είχαμε εκδηλώσεις απόγνωσης και οργής, στην Μάνδρα και στο περιφερειακό συμβούλιο Αττικής, τις τρεις γενικές απεργίες στα νησιά Λέσβο, Χίο και Σάμο, την κινητοποίηση στην Μεγαλόπολη για την πώληση της ΔΕΗ και τις κινητοποιήσεις στα ειρηνοδικεία για τους πλειστηριασμούς, που αν και δεν συσπειρώνουν ακόμα ευρύτερα στρώματα, αγγίζουν ένα κομβικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας, την κατοικία και κατ’ επέκταση την αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας. Το κυβερνητικό επιχείρημα ότι τιμωρούνται οι «επαγγελματίες κακοπληρωτές», δεν αποτελεί παρά πρόσχημα για να αλλάξουν χέρια περιουσίες και ιδιοκτησίες σε ευρύτατη κλίμακα.
Όσα εξελίσσονται τούτες τις μέρες, αποτελούν πρόγευση γεγονότων που έρχονται και που θα συμβούν σε μεγαλύτερη κλίμακα και με εντονότερο ρυθμό από αυτά που ως τώρα έχουμε ζήσει
Το κράμα απόγνωσης και ανθρωπιάς τροφοδοτεί εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μαζί με πράξεις αλληλεγγύης. Δημιουργεί παράλληλα συνθέσεις ετερόκλητες, πολιτικά και πολιτισμικά. Ανακατεύονται ποικίλα συμφέροντα και συλλογικότητες. Τοπικοί παράγοντες, ολιγάρχες που δρουν σε κάθε περιοχή, εκκλησία, ΜΚΟ, ακροδεξιά στοιχεία και οργανώσεις, τοπικοί σύλλογοι, σωματεία, απλοί πολίτες, αριστερές δυνάμεις. Στην Μάνδρα υπάρχουν όλα αυτά, αλλά χωρίς την αλληλεγγύη και την ευαισθησία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, πολλά βασικά προβλήματα θα ήταν άλυτα.
Όσα εξελίσσονται τούτες τις μέρες, αποτελούν πρόγευση γεγονότων που έρχονται και που θα συμβούν σε μεγαλύτερη κλίμακα και με εντονότερο ρυθμό από αυτά που ως τώρα έχουμε ζήσει.
Νταραβερτζήδες πολιτικοί και «γατόνια»
Σε αυτό το πλαίσιο ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. και τις υπόλοιπες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις (υπάκουες ωστόσο στο δόγμα της συνέχειας του μνημονιακού κράτους) καλά κρατεί με διάφορα ανούσια σόου και τρικ, εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Στην συζήτηση για τα βλήματα που θα επωλούντο στην Σαουδική Αραβία έγινε λόγος για τους «νταραβερτζήδες», δηλαδή για πρόσωπα και εταιρείες που στήνουν «χορό» στο πιο επικερδές επάγγελμα (πώληση όπλων), διαθέτουν μεγάλη εξειδίκευση στο άθλημα και πολλές επαφές με κυβερνήσεις, εμπόρους, λαθρεμπόρους, πλυντήρια χρημάτων, υπηρεσίες, ιδιωτικούς στρατούς, παραστρατιωτικές συμμορίες και ομάδες κ.λπ. Ο Παπαδόπουλος και ο Σφακιανάκης είναι δύο ονόματα «νταραβερτζήδων». Ο πρώτος μάλιστα έχει «νταραβέρια» με τρεις χώρες: Σ. Αραβία, Ιορδανία, προσθέστε βέβαια και την Ελλάδα…
Ο «νταραβερισμός» όμως δεν είναι ιδιότητα μόνο αμφιλεγόμενων προσώπων. Για παράδειγμα, ο Ν. Παππάς του ΣΥΡΙΖΑ, σε πρόσφατη συζήτηση στην τηλεόραση υποστήριζε ότι το «νταραβέρι» για τα βλήματα θα έφερνε 67 εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό δημόσιο, όπως ο νόμος που είχε φτιάξει για τα ΜΜΕ με τις 4 τηλεοπτικές άδειες και αμφίβολους παίκτες θα έφερνε 250 εκατομμύρια στο ταμείο. Πόσο διαφέρει από το «νταραβέρι» η υπόθεση Φραπόρτ, η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, της ΔΕΗ, του Ελληνικού, των «κόκκινων δανείων» σε funds, το ΤΑΙΠΕΔ, η εκχώρηση όλης της δημόσιας περιουσίας; Πόσο διαφέρει η συνύφανση πολιτικού κόσμου με τους ολιγάρχες λαθρεμπορίου, διακίνησης, ξεπλύματος μαύρου χρήματος κ.λπ.;
Σκέτη άγνοια κινδύνων;
Η ανευθυνότητα και ο τυχοδιωκτισμός της κυβέρνησης, και συνολικά της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα, έγκειται στο ότι στήνοντας το «νταραβέρι» των δυτικών συμφερόντων (μνημονίων και ΗΠΑ) και οχυρώνοντας όπως-όπως τα συμφέροντά τους, εκθέτουν την χώρα σε μεγάλους κινδύνους αφού τα γεωπολιτικά τόξα και οι πλάκες είναι ενεργοποιημένες. Η Βαλκανική αναδιατάσσεται, οι ΗΠΑ επιβάλλουν τους όρους και η Ρωσία βλέπει να εξασθενίζει δραματικά στην περιοχή. Το αμερικάνικο «κουκούλωμα» ζητημάτων δεν σημαίνει και ξεπέρασμά τους. Όποιος θέλει μπορεί να βάλει τρικλοποδιές και οι προβοκάτσιες είναι στην ημερήσια διάταξη. Η Τουρκία, ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη με λόγο και έργο στην περιοχή παρότι βρίσκεται ανάμεσα σε εσωτερικούς πολέμους και κρίσεις, δεν παραιτείται από τις στρατηγικές της βλέψεις σε Αιγαίο, Κύπρο και Θράκη. Το ταξίδι του Ερντογάν στην Αθήνα δεν είναι απλά αμερικάνικη παραγγελιά… Στην Κύπρο δοκιμάζεται μια ασθενής αναπροσαρμογή από το πλαίσιο της διζωνικής ομοσπονδίας, και πριν την οριστική κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (στόχος δυτικών και Τουρκίας), διαφοροποιούνται δυνάμεις από την πολιτική της «ομοσπονδίας».
Η Ελλάδα τοποθετείται σταθερά στο πλευρό των πιο πολεμοχαρών δυνάμεων του δυτικού κόσμου και ενδίδει σε ό,τι ζητηθεί από τις ΗΠΑ τόσο επί ελληνικού εδάφους, όσο και επί των θεμάτων της διεθνούς σκηνής και της αντιρωσικής και αντιϊρανικής συμμαχίας. Η «λεπτομέρεια» της πώλησης όπλων στην Σαουδική Αραβία, δεν αφορά μόνο μια μπίζνα για το «ελληνικό δημόσιο» αλλά μια θέση στο μεσανατολικό κουβάρι, την στιγμή που διεξάγεται ένας πόλεμος που τείνει να πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, ως περιφερειακός πόλεμος ή και παγκόσμιος.
Αυτή η «άγνοια κινδύνου», που ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαβάσει και ως υπηρεσία από κάποιους προς κάποιους, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τον στραγγαλισμό της χώρας, οικονομικά, γεωπολιτικά και ως κρατική υπόσταση.
Οποιαδήποτε πρόταση διεξόδου, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής δεν μπορεί να είναι μονομερής και μονόπλευρη. Πρέπει να παίρνει υπόψη της την συνολική έκθεση της χώρας και το περιβάλλον που βρίσκεται, ευρωπαϊκό, βαλκανικό και μεσογειακό.
Μα εναλλακτική πρόταση δεν χτίζεται με μίγμα ανθρωπιάς και απόγνωσης, ψήφου κι ανάθεσης. Χρειάζονται κι άλλα δομικά υλικά και εργαλεία, πνευματικά, θεωρητικά, πολιτικά όπως και εργαλεία συγκρότησης.
