Για την κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ιρλανδία, την οποία χαρακτηρίζει αντίστοιχη με της Ελλάδας, τη νέα κυβέρνηση που υφάρπαξε την ψήφο, αλλά και για τους συσχετισμούς και τις διεργασίες στην Αριστερά μίλησε στο Δρόμο ο Daithi Mac An Mhaistir, στέλεχος του Σοσιαλιστικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Eirigi.
Ο Daithi Mac An Mhaistir, που βρέθηκε στη χώρα μας συμμετέχοντας στο Resistance Festival, μιλά, επίσης, για την κατάσταση στην Ελλάδα και περιγράφει την εμπειρία του από τη συμμετοχή του στις τελευταίες κινητοποιήσεις στην Πλατεία Συντάγματος.
Μπορείς να μας περιγράψεις το πολιτικό σκηνικό που επικρατεί, τώρα, στην Ιρλανδία;
Αυτή τη στιγμή στην Ιρλανδία υπάρχει μια πολύ δύσκολη κατάσταση, με αρκετές ομοιότητες με την Ελλάδα από διάφορες απόψεις. Κι εμείς αντιμετωπίζουμε την εισβολή της Ε.Ε., του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της τρόικας όπως κι εσείς. Μας έχουν επιβληθεί τα ίδια μέτρα λιτότητας, έχουμε περικοπές δαπανών στην υγεία, την εκπαίδευση, τα κοινωνικά επιδόματα, αυξήσεις στους φόρους και πάει λέγοντας…
Ποιες είναι οι θέσεις των πολιτικών δυνάμεων;
Η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου τάσσεται υπέρ των μέτρων λιτότητας. Βέβαια, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χώρες, οι βουλευτές παίζουν πολιτικά παιχνίδια. Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου, αποτελείται από το κομμάτι της παραδοσιακής Δεξιάς και το λεγόμενο Εργατικό Κόμμα. Και τα δύο κόμματα έλεγαν πως από μια θα απέρριπταν το πρόγραμμα διάσωσης του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, από την άλλη όμως πρότειναν πολιτικές για τη συνέχισή του. Έτσι, πέτυχαν τα μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά που υπήρξαν ποτέ στην Ιρλανδία και αμέσως μόλις σχημάτισαν κυβέρνηση άρχισαν να εφαρμόζουν το πρόγραμμα λιτότητας της Ε.Ε.
Μάλιστα, άδραξαν την ευκαιρία για να περάσουν μεγαλύτερες περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων πίστεψαν πραγματικά, στην πιθανότητα αλλαγής που τους πρόσφεραν. Αυτό ήταν άλλωστε και το σύνθημα που χρησιμοποιούσαν και τα δύο κόμματα στην προεκλογική τους εκστρατεία.
Στο Κοινοβούλιο υπάρχουν επίσης ανεξάρτητοι, Αριστεροί, της ριζοσπαστικής Αριστεράς, και κάποιοι λαϊκοί νεοφιλελεύθεροι. Όλα είναι ρευστά. Δεν νομίζω πως αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να αντέξει για τα επόμενα πέντε χρόνια μέχρι τη λήξη της θητείας της. Γιατί ο κόσμος που ζει κάτω από δύσκολες συνθήκες, είναι πολύ θυμωμένος και θα αρχίσει να ασκεί κριτική στα κόμματα που ακολουθούν αυτού του είδους της πολιτικές. Θα δούμε μια στροφή προς την Αριστερά. Κατά τη γνώμη μου, οι ανεξάρτητοι σχηματισμοί, τα λαϊκά κόμματα, παρ΄όλα τα προβλήματα που έχουν, θα έχουν μια αύξηση στα ποσοστά τους.
Και η Αριστερά; Ποια είναι η πολιτική των κομμάτων που ανέφερες, τι σχεδιάζουν να κάνουν τους επόμενους μήνες;
Όπως και στην Ελλάδα, υπάρχουν δυσκολίες στην Αριστερά. Έχει ανοίξει μια συζήτηση τώρα για το τι πρέπει να γίνει. Κάθε ένας στην Αριστερά έχει την δική του οπτική για τις αιτίες της κρίσης, είναι όμως πολύ λίγοι εκείνοι που θέλουν να αναλάβουν εκείνες τις ριζοσπαστικές δράσεις που απαιτούνται για να επιλυθεί αυτή η κατάσταση, όχι μόνο για το τώρα αλλά για να μπορεί ο ιρλανδικός λαός να έχει τη ζωή που του αξίζει. Το κόμμα μου έχει μια στάση ξεκάθαρη και ανοιχτή. Πιστεύουμε ότι η μόνη λύση είναι η δημιουργία στρατευμένων ριζοσπαστικών επαναστατικών οργανώσεων. Η πλειοψηφία της Αριστεράς, αντίθετα, υποστηρίζει ότι η καλύτερη αντιμετώπιση του προβλήματος είναι η ανάπτυξη ενός πιο λαϊκού καπιταλισμού, με κοινωνική συνείδηση. Εμείς πιστεύουμε ότι είναι θεμελιώδες λάθος να νομίζουμε πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό και θα λύσει τα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, πιστεύουμε πως δεν μπορεί να δημιουργήσει και να κατευθύνει εκείνη την λαϊκή δύναμη που θα φέρει την αλλαγή. Γίνονται περίπλοκες συζητήσεις ανάμεσα στα κόμματα και το κόμμα μου δουλεύει για να αναπτύξει ομάδες στρατευμένων ριζοσπαστικών με άμεση σχέση με το λαό. Είμαστε ένα μικρό κόμμα και δημιουργήθηκε το 2006. Λέγεται Eirigi, μια κέλτικη λέξη που σημαίνει «Ξεσηκωθείτε» και προερχόμαστε από το Περιφερειακό Ρεπουμπλικανικό κίνημα. Έχουμε πάρει μέρος στις εκλογές και έχουμε κάποιες σημαντικές επιτυχίες για ένα νεοσύστατο κόμμα. Έχουμε ιστορικούς δεσμούς με το λαό, ειδικά από την περίοδο του αγώνα κατά της βρετανικής κατοχής.
Αυτή η παράδοση παίζει μεγάλο ρόλο σε όλη την χώρα;
Φυσικά και τώρα επιστρέφουμε σε αυτή. Παραδοσιακά το κίνημα επικεντρωνόταν στην αποικιοκρατική κατάσταση. Όμως, υπήρχε πάντα η τάση μέσα σε αυτό που θεωρούσε πως οι εθνικοί και οι κοινωνικοί αγώνες είναι το ίδιο πράγμα. Για εμάς, η παρουσία των Βρετανών αποικιοκρατών, που υπάρχει ακόμα και σήμερα, αντανακλά τον ταξικό αγώνα, την κυριαρχία μιας μερίδας της κοινωνίας έναντι μιας άλλης. Βλέπουμε αυτούς τους αγώνες σαν ένα.
Πώς κρίνει ο ιρλανδικός λαός την πολιτική κατάσταση; Τις προσπάθειες της Αριστεράς και του κόμματος σου;
Ο λαός στην Ιρλανδία είναι όπως και στην Ελλάδα. Ξέρει ότι τον εκμεταλλεύονται, ξέρει ότι πρέπει να δουλεύει κάθε μέρα μέχρι τα 65 του -αν και το όριο συνταξιοδότησης θα αυξηθεί στα 68 χρόνια- και συνειδητοποιεί ότι η ζωή του αλλάζει. Αυτό είναι και το κοινό σημείο με όλους όσοι μιλάω.
Η Ιρλανδία, ωστόσο, βρίσκεται σε διαφορετική θέση από την Ελλάδα. Οι διαμαρτυρίες μας, αυτές που καλεί η Αριστερά, είναι πολύ μικρές. Μεγάλες διαδηλώσεις είναι εκείνες που καλούν τα συνδικάτα, ίσως μια φορά το χρόνο. Είναι αδύναμες πολιτικά, αλλά μπορείς να έχεις και 150.000 κόσμο. Στο τέλος όμως των διαδηλώσεων αισθάνονται απογοητευμένοι, γιατί ξέρουν ότι οι ηγεσίες των συνδικάτων συνεργάζονται με τους επιχειρηματίες και την κυβέρνηση, ότι μοιράζονται τα ίδια συμφέροντα και πολιτικές και υποστηρίζουν ότι το Μνημόνιο είναι απαραίτητο για να επιστρέψουν στην προϋπάρχουσα κατάσταση. Τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και τα εργατικά συνδικάτα είναι ανίκανα να προσφέρουν λύσεις και ο κόσμος αρχίζει να το αντιλαμβάνεται.
Πιστεύεις πως στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις στην Ιρλανδία;
Στις 16 Ιουλίου θα έρθει αντιπροσωπεία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. για δέκα μέρες. Θα φανεί τι ακριβώς περιμένει το ΔΝΤ από την Ιρλανδία για την επόμενη περίοδο. Η πιο κρίσιμη περίοδος, κατά την γνώμη μου, είναι μεταξύ Σεπτεμβρίου-Δεκεμβρίου, με την κατάρτιση και ψήφιση του νέου προϋπολογισμού. Οι εκτιμήσεις μέχρι τώρα μιλάνε για περικοπές 4 δισ. ευρώ από μισθούς, συντάξεις, Υγεία, Παιδεία. Θεωρώ πως τότε θα δημιουργηθούν άλλες προοπτικές. Η κατάσταση θα είναι πολύ άσχημη και πιθανόν να αρχίσει κάτι όπως στην Ελλάδα.
Θα πάρω σαν παράδειγμα τον εαυτό μου. Είμαι καθηγητής και τα τελευταία τρία χρόνια μετακόμισα τρεις φορές. Στη λήξη του συμβολαίου, δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε και έπρεπε να βρούμε πιο φτηνό διαμέρισμα. Μόλις πριν από δυο βδομάδες, μετακομίσαμε ξανά. Υποθετικά έχω μια καλή δουλειά, είμαι καθηγητής σε δημόσιο κολέγιο. Άρα, μπορείς να φανταστείς τι γίνεται με κάποιον που δουλεύει σε εργοστάσιο, είναι άνεργος ή βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ο μισθός μου μειώθηκε κατά 19% τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να είσαι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών για να καταλάβεις πως ο προϋπολογισμός που θα έρθει, θα είναι κρίσιμος.
Μπορείς να μας κάνεις ένα σχόλιο για την κατάσταση στην Ελλάδα; Είσαι εδώ μερικές μέρες. Πες μας τι έχεις δει.
Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία. Μίλησα με διάφορους ανθρώπους, από την ΚΟΕ και από άλλες οργανώσεις, με τους διεθνείς καλεσμένους που είχαν έρθει για το φεστιβάλ. Πήγα στην Πλατεία Συντάγματος αμέσως μόλις έφτασα από το αεροδρόμιο και είδα τη διαδήλωση αμέσως μετά την καταστολή. Νομίζω πως υπάρχει ελπίδα.
Η Ελλάδα έχει φτάσει σε ένα σημείο που πρέπει να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Και είδα πως ο κόσμος αφυπνίζεται. Άκουσα τους στόχους της πλατείας: να διώξουν το ΔΝΤ και την Ε.Ε., τις πολιτικές και τους ανθρώπους που ευθύνονται για την κατάσταση στην Ελλάδα, να εγκαθιδρύσουν μια πραγματική δημοκρατία. Ο πιο σημαντικός στόχος όμως για μένα -αν τον κατάλαβα καλά- είναι το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας και ο πλήρης έλεγχος των οικονομικών και κοινωνικών εργαλείων, Αυτό για μένα είναι το πιο κρίσιμο και φέρνει τον καπιταλισμό στο επίκεντρο των συζητήσεων.
Καταλαβαίνω τη δυσπιστία και απογοήτευση των Ελλήνων για τα πολιτικά κόμματα. Οι άνθρωποι που αποτελούν τα κόμματα είναι εργαζόμενοι, είναι οργανωμένοι άνθρωποι με ιδέες. Και αυτές οι διαφορετικές ιδέες θα πρέπει να μπουν στις πλατείες και να συζητηθούν με τους ανθρώπους που δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με την πολιτική και να αποφασιστεί μια κοινή πλατφόρμα . Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά οι πλατείες δεν μπορούν να παραμείνουν στο ίδιο σημείο για πάντα. Ή θα προχωρήσουν μπροστά ή θα οπισθοχωρήσουν. Και αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα για να έχεις ανεξαρτησία και κυριαρχία.
Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να οργανωθεί όλο αυτό, ποιες είναι οι τακτικές, η στρατηγική; Σέβομαι την αυτονομία των πλατειών, κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να τεθεί το ερώτημα του πώς προχωράμε και αυτό για το ρόλο των οργανωμένων ανθρώπων. Όπως και ο τρόπος σύνδεσης με τις πλατείες της Ευρώπης και πώς μπορεί να διοχετευτεί αυτό το δυναμικό.
