Η μετατόπιση ευθυνών είναι το εθνικό μας σπορ και όσο κι να επιμένετε πως οι αιτίες για την κακομοιριά μας είναι ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, η Δεξιά και άλλα δεινά, θα σας πω πως πλανάσθε πλάνην οικτράν.
Τα πράγματα είναι απλά και ευκόλως αναγνώσιμα∙ είμαστε ένας αδιάφορος λαός (άντε, ας μη το γενικεύσω) εσωστρεφής και αυτοκαταστροφικός που πιθανόν να έχουμε πιάσει πάτο, αλλά ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει. Η αφορμή για όλα αυτά είναι ο τελευταίος θάνατος ενός σκύλου στην επαρχία τον οποίο εντόπισαν, τουρίστες παρακαλώ, σε άθλια κατάσταση. Δεμένος, τρισάθλιος και αποστεωμένος βρισκόταν σε κοινή θέα αλλά ποτέ κανείς από τους κοντινούς χωρικούς δεν νοιάστηκε. (Οι σκέψεις «καλά τώρα, δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους, θα ενδιαφερθούν για τα ζώα», δεν με αφορούν).
Σάλος έγινε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για το συγκεκριμένο περιστατικό, δάκρυα, αναθέματα και λοιπές εκδηλώσεις λύπης και αγανάκτησης από πλήθος ευαισθητοποιημένων χρηστών των Διαδικτύου. Παρόμοιο περιστατικό και ανάλογα περιστατικά διαμαρτυριών για το τιγράκι που αφέθηκε ημιθανές στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο – και δεν είναι ούτε το πρώτο, δεν θα είναι ούτε το τελευταίο.
Δεν θα ψυχιατρικοποιήσω όσους βασανίζουν μέχρι θανάτου τα ζώα, ούτε θα επαναλάβω προς κατανάλωση τη ρήση του Μ. Γκάντι «Ο πολιτισμός ενός έθνους φαίνεται από τον τρόπο που μεταχειρίζεται τα ζώα». Αρχικά γιατί εάν υπάρχει αρρωστημένος ψυχισμός, θα οφείλαμε εμείς, οι υγιείς, να βοηθήσουμε. Δευτερευόντως, απέχουμε έτη φωτός ως λαός από την κυριολεκτική έννοια του πολιτισμένου.
Δυστυχώς το πηγάδι που ζούμε είναι βαθύ και σκοτεινό και οι ακτίνες του ήλιου δεν φτάνουν εκεί κάτω, αλλά το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι πως δεν έχουμε αντίληψη της κατάστασής μας καθώς θεωρούμε πως έχουμε λύσει τα στοιχειώδη και μπορούμε πλέον να ανατρέψουμε κυβερνήσεις, να χειραγωγήσουμε τα πλήθη και να σηκώσουμε το λάβαρο της επανάστασης. Εμείς, που θάνατος δίπλα μας είναι ένα αγανακτισμένο emoji.
