Αποσπάσματα από την ανακοίνωση του CUP (Λίστας Λαϊκής Ενότητας), Καταλονία, 3 Οκτώβρη 2017
Την περασμένη Κυριακή, ο λαός μας υπερασπίστηκε με αποφασιστικότητα ένα απαγορευμένο δημοψήφισμα. Αντιστάθηκε στην στρατιωτική, επαίσχυντη, προσχεδιασμένη και σκόπιμη κατασταλτική βία της αστυνομίας. Οι καλύτεροι του λαού μας αντιτάχθηκαν στους χείριστους ενός κράτους, το οποίο μας αρνείται το δικαίωμα να αποφασίσουμε ελεύθερα και ειρηνικά για το κοινό μας μέλλον. Γνωρίζουν ότι υπό δημοκρατικές συνθήκες, έχουν χάσει προ πολλών ετών: γι’ αυτό επιβάλλουν ένα κράτος έκτακτης ανάγκης.
Αντιμέτωποι με την καταστολή, η οποία μας γυρίζει σε μαύρες εποχές, τις οποίες θεωρούσαμε ξεπερασμένες, χιλιάδες κόσμου βάλαμε τον εαυτό μας μπροστά προκειμένου να υπερασπιστούμε τις κάλπες και το λαό. Αυτές τις δύσκολες μέρες –της περηφάνιας, της επιβεβαίωσης και της αντίστασης– που θα κρατήσουν για χρόνια: είδαμε λιμενεργάτες να αρνούνται να συνεργαστούν με τις μονάδες καταστολής, πυροσβέστες να στέκονται μπροστά για να προστατέψουν πολίτες από τις άγριες επιθέσεις των αστυνομικών, συνδικαλιστές να σπάνε τον αποκλεισμό, μαθητές να αδειάζουν τις τάξεις για να γεμίσουν τους δρόμους, όλα τα τρακτέρ των αγροτών μας να καταλαμβάνουν τις λεωφόρους, γονείς να υπερασπίζονται με σθένος κάθε σχολείο, κάθε ψήφο.
Παρά την αποθάρρυνση από το κράτος, τον εγκληματικό κυνισμό ότι δήθεν μας προστατεύουν με το να μας χτυπάνε, τους 900 τραυματίες και όλα τα χτυπήματα, χιλιάδες άοπλοι άνθρωποι αντιστάθηκαν ειρηνικά στην βία. Κάλπες ενάντια στα όπλα, σώματα ενάντια στα γκλομπ, ζωή ενάντια στον φόβο. Προκάλεσαν την πιο σκληρή και διευρυμένη δημοκρατική –πολιτική, κοινωνική, πολιτική και ηθική– ήττα σε ένα κράτος που μας χτυπάει και επιτίθεται: οποιοσδήποτε θα ήθελε να φύγει από κάπου που κακοποιείται και δεν τον σέβονται. Ούτε οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων ούτε η ατιμωρησία, η αστυνομική βαρβαρότητα ή οι πλαστικές σφαίρες, ούτε ο καταπιεστικός αυταρχισμός, το δόγμα του φόβου ή η τακτικής της βίας δεν κατάφεραν να σταματήσουν την –γαλήνια, σταθερή, ήρεμη, συνειδητά ειρηνική, πεισματικά ανυπάκοη– αποφασιστικότητα για μια ισχυρή δημοκρατική κοινωνική πλειοψηφία που θέλει να ζήσει ειρηνικά. Ήθελαν να ληστέψουν μια χώρα, να καταλάβουν τις κάλπες της και να σταματήσουν τη δημοκρατία. Η δύναμη του λαού ενάντια στη δύναμη του κράτους, το απέτρεψε. Ο δημοκρατικός λόγος, κυριάρχησε επί του πάντα απειλητικού λόγου του κράτους. Και η ηθική της ειρηνικής κοινωνικής ανυπακοής αντιστάθηκε ενάντια σε όλες τις καταπιεστικές προκλήσεις.
Σήμερα (σ.μ. μέρα της γενικής απεργίας), ακόμη μια φορά, τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα ηγούνται μιας νέας –εργατικής, κοινωνικής και πολιτικής- απεργίας για να σταματήσουν την κλιμάκωση της καταστολής. «Σταματάμε» τη χώρα μας, για να σταματήσει η βία. Και είναι παράδοξο το γεγονός ότι μια χώρα αναγκάζεται να καλέσει μια γενική απεργία ώστε να ανακτήσει την ηρεμία και την ομαλότητα. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, γνωρίζουμε πως η βία είναι η μόνη στρατηγική του Κράτους για να αλλοιώσει την λαϊκή βούληση. Αυτή την στρατηγική την έχουμε ήδη εξουδετερώσει. Σήμερα το κάνουμε σταματώντας τα πάντα. Για να τους πούμε ότι δε θα μας κρατήσουν υποταγμένους. Ότι έχουν ήδη χάσει.
Σήμερα, που κλείνουμε τους δρόμους για να ανοίξουμε διέξοδο, είμαστε πάνω από όλα μια αντιστεκόμενη πολιτική κοινότητα. Και τώρα είναι μια καλή στιγμή για να ευχαριστήσουμε τους εργαζόμενους της χώρας, κάθε γειτονιά, κάθε κοινότητα και κάθε ηλιαχτίδα. Και θέλουμε ακόμη να ευχαριστήσουμε όλο τον κόσμο για όλη την υποστήριξη που δεχτήκαμε. Θα είμαστε πάντα ευγνώμονες. Μπορούμε μόνο να σας πούμε πως υπερασπιζόμενοι τη δική μας ελευθερία, δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να υπερασπιζόμαστε και την ελευθερία των άλλων και την ελευθερία και τη δικαιοσύνη όλων των λαών του κόσμου.
Όταν φιμώνεται η αξιοπρέπεια, αγνοείται η ειρηνική πολιτική ανυπακοή, όταν δε σιωπούμε, όταν προστατεύουμε ο ένας τον άλλο, όταν προστατεύουμε τη δημοκρατία, όταν υπερασπιζόμαστε την ελευθερία, τα πάντα είναι ακόμη δυνατά. Σήμερα σας λέμε πως δε μας έχουν αφήσει επιλογή από το να αγνοήσουμε το φόβο. Μας έχουν αφήσει μόνο τον φόβο της αποτυχίας, να μην αποκαταστήσουμε την ελευθερία και τη δικαιοσύνη που επίμονα διεκδικεί ο λαός μας.
Αυτός είναι ο λόγος που εξεγερθήκαμε και αντιστεκόμαστε στην ντροπή της Ευρώπης. Παίρνοντας την ταπεινή απόφαση να μην υποχωρήσουμε. Γιατί πάνω από όλα, θέλουμε να ζήσουμε. Με το μυαλό, την καρδιά και τις σφιγμένες μας γροθιές. Δεν αντέχουμε άλλο. Και για αυτό θα κάνουμε τα πάντα.
