Και ενώ στην Αθήνα συνεχίζουν να καταγράφουν τα «θετικά» από την επίσκεψη Ερντογάν και ετοιμάζονται να επεκτείνουν την «θριαμβευτική» υπεροχή της ελληνικής διπλωματίας με γρήγορο κλείσιμο των εκκρεμοτήτων και στο όνομα της FYROM με την υιοθέτηση διπλής ονομασίας σύμφωνα με τις αμερικάνικες υποδείξεις, η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητα της στο άξονα Αιγαίο-Θράκη. Για όσους επιμένουν να μην «καταλαβαίνουν» ο Ερντογάν υλοποιεί τις διακηρύξεις του, που η Αθήνα αναγνώρισε ως αναγκαίες και ορθές, περί εκσυγχρονισμού της συνθήκης της Λωζάννης.
Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα απέκλεισε μονομερώς για ένα χρόνο μεγάλα τμήματα του κεντρικού Αιγαίου για ναυτικές ασκήσεις, αμφισβήτησε έμπρακτα το δικαίωμα της Κυπριακής δημοκρατίας να ξεκινήσει νέες έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ και στο οικόπεδο 6 στέλνοντας πολεμικά πλοία και υποβρύχια στην περιοχή και διατάζοντας το ερευνητικό σκάφος Barabaros να πλεύσει στην περιοχή, ανακοίνωσε την αγορά σύγχρονου πλωτού γεωτρύπανου που θα σταλεί σε λίγους μήνες στη Κύπρο για να πραγματοποιήσει γεώτρηση μεγάλου βάθους, ενώ καθημερινά τα τουρκικά ΜΜΕ περιγράφουν επεισόδια, ορισμένα με πυρά, σε βάρος ψαράδων στην περιοχή των Ιμίων. Η τουρκική επιθετικότητα έφθασε στο σημείο να διατάξει την απομάκρυνση, από θαλάσσια περιοχή Βόρεια της Λέσβου, γερμανικού πλοίου που, με σχετική άδεια του υπουργείου Εξωτερικών, πραγματοποιούσε επιστημονική έρευνα για λογαριασμό του πανεπιστημίου του Αννόβερο.
Η Τουρκική πλευρά φαίνεται δεν περιμένει ούτε τον Αλ. Τσίπρα να «κατανοήσει» τις προτάσεις Ερντογάν ούτε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να δώσει τις σύγχρονες «νομικές ερμηνείες» της συνθήκης της Λωζάννης. Με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό η Τουρκία θεωρεί μεγάλο μέρος του Αιγαίου «γκρίζα ζώνη», ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα της «οθωμανικής αυτοκρατορίας» να έχει πρόσβαση στις ενεργειακές πηγές της Αν. Μεσογείου και ότι το Αιγαίο πέλαγος, ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, είναι τουρκική θάλασσα.
Η Τουρκία με τρόπο κατηγορηματικό θεωρεί μεγάλο μέρος του Αιγαίου «γκρίζα ζώνη», ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα της «οθωμανικής αυτοκρατορίας» να έχει πρόσβαση στις ενεργειακές πηγές της Αν. Μεσογείου και ότι το Αιγαίο πέλαγος, ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, είναι τουρκική θάλασσα
Όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι συζητήσεις στην τουρκική Βουλή για ανάγκη άμεσης «επανάκτησης των κλεμμένων, από την Ελλάδα, νησιών του Αιγαίου» είναι λόγια για εσωτερική κατανάλωση ας παρακολουθούν επαναπαυμένοι και απαθείς την μεταστροφή της τουρκικής διπλωματίας από την διπλωματική ρηματική αμφισβήτηση των θαλάσσιων συνόρων σε Αιγαίο και Κύπρο στην δια της ισχύος των όπλων και των απειλών θερμών επεισοδίων εφαρμογή στη πράξη των διεκδικήσεων.
Ας σκεφτούμε, ως απλοί πολίτες. Έχει άραγε μεγάλη διαφορά (και αντίστοιχα μεγάλη σημασία) το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έχει επιλέξει, προς το παρόν, την δημιουργία θερμού επεισοδίου ή την κατάληψη ενός μικρού ή μεγάλου νησιού, από την επιβολή στην πράξη όσων, ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της Τουρκίας, θεωρεί δεδομένα σε Αιγαίο και Κύπρο; Και αντίστοιχα, η επίδειξη «ψυχραιμίας» και η πολιτική περί «εξευμενισμού του θηρίου» αποτελεί πολιτική ικανή να διαφυλάξει την εθνική κυριαρχία και την ειρήνη στην περιοχή;
Για παράδειγμα στην Κύπρο οι κυβερνητικοί παράγοντες, την στιγμή που ετοιμάζονται να υιοθετήσουν την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω των σχεδίων τύπου Ανάν, θεωρούν ότι η εμπλοκή (διάβαζε παράδοση) του ενεργειακού της πλούτου στις μεγαλύτερες πολυεθνικές των πετρελαιοειδών είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη να διαφυλάξει τα συμφέροντα του νησιού.
Το ίδιο στην Ελλάδα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στους Αμερικάνους πάτρωνες και στην Ε.Ε. όπως και την προστασία της ειρήνης και της διαφύλαξης των συνόρων του Αιγαίου. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, δεν υπήρξε καμιά, απολύτως καμιά, παρέμβαση του διεθνή παράγοντα που θα δήλωνε την αντίθεση του ή θα ανακαλούσε στην τάξη του τουρκικό επεκτατισμό. Ούτε θα υπάρξει στο μέλλον. Γιατί εκείνο που κυρίως που ενδιαφέρει ΗΠΑ και Ε.Ε. είναι η διαφύλαξη των δικών τους συμφερόντων στην περιοχή. Αν αυτά θα τα διασφαλίσει η ελληνική ή τουρκική πλευρά θα κριθεί την στιγμή της «κρίσης» και μάλιστα διατηρώντας για τον εαυτό τους το δικαίωμα επιλογής ποιά πλευρά θα κληθεί να παίξει το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου».
Και είναι ακριβώς αυτό το ενδεχόμενο τόσο πιθανό που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ήσυχες συνειδήσεις…
Σ.Π.
