Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Λίγα λουλούδια για τη χαμένη Εργατική Πρωτομαγιά… Λίγα άνθη, σαν φόρος τιμής σε μια επέτειο με τόση σημασία για όλους τους εργαζόμενους, που η παγκοσμιοποίηση την «αφυδάτωσε». Εκείνο το «μέρα Μαγιού μου μίσεψες» του Ρίτσου, φτάνει πια στ’ αυτιά μας σαν απόηχος ενός κόσμου που έσβησε… Ούτε το πλήθος, ούτε το πάθος, ούτε το νόημα της εργατικής γιορτής είναι τα ίδια όπως άλλοτε. Ο ανάλγητος καπιταλισμός μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ισοπέδωσε την εργατική τάξη. Και πώς να μην την ισοπεδώσει, αφού έγινε το ανήκουστο: Τα πρώην κομμουνιστικά κράτη της Ευρώπης εντάχθηκαν μέσα στη συμμορία των Βρυξελλών! Πίστεψαν στο παραμύθι της «κοινωνικής δικαιοσύνης» μέσα στη γερμανοευρωπαϊκή στρούγκα! Έδειξαν ασυγχώρητη ευπιστία στα λεγόμενα περί… «αλληλεγγύης μεταξύ των λαών», και της … «αλληλεγγύης μεταξύ πλούσιων και φτωχών»! Ήταν ποτέ δυνατόν η ένωση των διεθνών τραπεζιτών να πιστεύει σε τέτοια οφθαλμοφανή κάλπικα συνθήματα;
Εκείνοι οι «κομμουνιστές» που ασπάστηκαν το δόγμα της αγοράς, δεν προσχώρησαν απλώς στο ακροφιλελεύθερο πραξικόπημα, αλλά έβαλαν σ’ αυτό τη δική τους σφραγίδα, προδίδοντας τον σοσιαλισμό. Ακόμα κι εκείνοι που θέλουν να τιμούν σήμερα την Εργατική Πρωτομαγιά, τη γιορτάζουν με ξεπερασμένα συνθήματα, βγαλμένα μέσα από τη ναφθαλίνη του χρόνου. Όταν τα ακούς, νομίζεις ότι βρισκόμαστε ακόμα στη δεκαετία του 1950 και 1960.
***
Διαφορετικά πρέπει να είναι σήμερα τα συνθήματα, και στις ομιλίες να διατυπώνονται τα αιτήματα των σημερινών καιρών. Διότι τώρα βρισκόμαστε σ’ έναν ιδιότυπο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πρωτόγνωρο, που δεν χρησιμοποιεί βόμβες και συμβατικά όπλα, αλλά τη… «μικροβιολογική βόμβα» του κορωνοϊού, για να αλλάξει τη μορφή του κόσμου, να την καταστήσει εφιαλτική. Μόνο μ’ αυτή την ξαφνική πανδημία, κατασκευασμένη και βγαλμένη από κάποια κρυφά εργαστήρια, θα μπορούσε να ανατραπεί η παγκόσμια οικονομία προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών εταιρειών. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε την ιδρυτική στιγμή της μεταμόρφωσης των ανθρώπων σε καύσιμη ύλη, για τη μονότονη λειτουργία μιας πολεμικής μηχανής που έμοιαζε με τουρμπίνα που κατανάλωνε ανθρώπινο αίμα. Ένας μεγάλος εκπρόσωπος του διεθνούς καπιταλισμού, ο Γιούνγκερ, έλεγε ότι: «ο τρόπος ζωής, πρέπει να μοιάζει περισσότερο με έναν θανατηφόρο αγώνα δρόμου, στην πορεία του οποίου καλούμαστε να συνεγείρουμε όλη την ενέργεια, προκειμένου να μην ξεψυχήσουμε στον στίβο…». Σε εργασιακό μεσαίωνα μας εγύρισαν τώρα, και «ξεψυχάμε μέσα στον στίβο της βιοπάλης», επειδή αυτό θέλουν οι Βρυξέλλες.
Ο πολύς κόσμος ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι οι τράπεζές μας δεν είναι πλέον ελληνικές. Διοικούνται και κατευθύνονται από ξένους. Υπάρχει η «αόρατος αρχή» και κανείς πολίτης δεν έχει πρόσβαση σ’ αυτήν
Το Γραφείο Εργατικής Στατιστικής, στα 1887, παρατηρούσε ότι: «Το έτος 1886 σημειώθηκε μια βαθύτερη και πιο εκτεταμένη από οποιοδήποτε προηγούμενο έτος στην ιστορία της χώρας μας κινητοποίηση των μελών του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Οι άνθρωποι θα θυμούνται πάντα το έτος 1886, σαν έτος με εξαιρετική σημασία στην πάλη μεταξύ του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης στις Ηνωμένες Πολιτείες». Ήσαν αξιοθαύμαστες οι εργατικές κινητοποιήσεις στην Αμερική, και σχεδόν πάντα αιματηρές. Μπορεί να ήσαν καταδικασμένες μέσα στο «άντρο» του μεγάλου κεφαλαίου. Όμως, οι αγώνες των εργατών εκεί έγραψαν ιστορία. Στην αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα, ορίζονταν κάποτε μέρες για τους εργάτες και για τις συντεχνίες. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, μια ειδική μέρα του Σεπτέμβρη, είχε καθιερωθεί σαν εργατική αργία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες για πολλές γενιές, η 4η Ιουλίου γιορταζόταν από το εργατικό κίνημα σαν δική του ημέρα. Αυτή η πρακτική άρχισε στη δεκαετία του 1790, όταν τα πρώτα συνδικάτα υποδηματοποιών, τυπογράφων, ξυλουργών και άλλων επαγγελμάτων, ενώθηκαν επίσημα σε δημόσιες εκδηλώσεις με τις «Τζεφερσόνιες Δημοκρατικές εταιρείες», κι έκαναν προπόσεις, ρίχνοντας το σύνθημα: «Η 4η Ιουλίου να αποτελέσει κινητήρια ορμή για τους καταπιεσμένους, να ξεσηκωθούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους…» Σήμερα, η φασιστική παγκοσμιοποίηση χτύπησε θανάσιμα την ορμή των καταπιεσμένων. Εργασιακό Δίκαιο έχει πάψει να υφίσταται. Ατόνησαν και μεταλλάχθηκαν ακόμα και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτου. Τώρα οι Βρυξέλλες στην πραγματικότητα εφαρμόζουν με έντεχνη κάλυψη το παλαιό ναζιστικό δόγμα, ότι: «το Δίκαιο, είναι μια ανθρώπινη επινόηση…» Στη θέση του δίκαιου έχει τοποθετηθεί το συμφέρον των τραπεζιτών.
***
Ο πολύς κόσμος ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι οι τράπεζές μας δεν είναι πλέον ελληνικές. Διοικούνται και κατευθύνονται από ξένους. Υπάρχει η «αόρατος αρχή» και κανείς πολίτης δεν έχει πρόσβαση σ’ αυτήν. Η «μοντέρνα δικτατορία» της ευρωπαϊκής ένωσης μας φυλάκισε στα σπίτια μας με τη μέθοδο του covid.
Πώς θα μπορούσαν να απαγορευτούν οι συγκεντρώσεις και οι διαμαρτυρίες, οι εργατικές κινητοποιήσεις, χωρίς τον μικροβιακό όλεθρο; Προπαγάνδα οργιάζει και έχει στο χέρι τις τηλεοράσεις για να περνάνε οι ευρωλάγνοι τα μηνύματα που θέλουν χάριν ευρύτερων σκοπιμοτήτων. Οι λοιμωξιολόγοι τα έχουν χάσει. Εμβολιασμοί, παρενέργειες, φαρμακοβιομηχανίες, συμφέροντα, έχουν μπει σ’ έναν ασταμάτητα χορό που παραλόγου. Μέτρα-φυσαρμόνικα, που δεν πείθουν. Εντολές απ’ έξω, τρόμος θανάτου γύρω μας. Ο πληθυσμός της Γης πρέπει να μειωθεί, έλεγαν από καιρό διεστραμμένοι εγκέφαλοι. Η επέλαση του Καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης, είναι η τραγωδία που βιώνουμε. Ο προπαγανδιστικός λόγος από τις τηλεοράσεις, επιδιώκει να θεωρηθεί η πορεία της οικονομικής παγκοσμιοποίησης σαν ένα «φυσικό φαινόμενο» επιβαλλόμενο σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, χωρίς δυνατότητα αντιλόγου. Ο φασισμός του covid παρελαύνει. Μέτρα που φθάνουν σε παραλογισμό, δίνουν τραγελαφική εικόνα στο όλο σκηνικό. Αψυχολόγητες καραντίνες και κατοχύρωση για να μην έχουν νομικές ευθύνες λοιμωξιολόγοι που θα κάνουν λαθεμένες εκτιμήσεις και θα υπερθεματίζουν για εμβόλια με παρενέργειες. Ολόκληρα επαγγέλματα τινάχτηκαν στον αέρα. Ποτέ άλλοτε οι νέοι δεν βρέθηκαν σε τόσο απελπιστική κατάσταση χωρίς προοπτική δουλειάς με ψευτοαπασχολήσεις ολίγων ευρώ. «Οι νέοι μας ζουν μέσα στην ανταγωνιστική κοινωνία, όπου κατά τον ίδιο τον θεωρητικό του οικονομικού φιλελευθερισμού, τον Στιούαρτ Νιλλ, ο ένας διαγκωνίζει τον άλλον, ο ένας ποδοπατεί τον άλλον, ο ένας τσακίζει τον άλλον…» Αυτά έλεγε ο Ηλίας Ηλιού απευθυνόμενος προς τους νέους, το 1958. Απεδείχθη… «προφήτης Ηλιού»! Γιατί έδωσε πιστά την εικόνα του τι θα συνέβαινε μετά από 63 χρόνια. Στην περίφημη «Διακήρυξη της Φιλαδέλφειας» (1944) τονιζόταν ο σεβασμός της εργασίας, μ’ αυτά τα λόγια: «Η εργασία δεν είναι εμπόρευμα…» Σήμερα είναι. Ο μεγάλος Κύπριος ποιητής Θεοδόσης Πιερίδης, στο ποίημά του για την Πρωτομαγιά, γράφει: «Εγώ είμαι που σκάβω τους δρόμους για να περάσουν μαζί μου οι άνθρωποι…» Δυστυχώς οι δρόμοι έκλεισαν και οι άνθρωποι «δεν έχουν δρόμο να διαβούν». Η πολτοποίηση του Δικαίου και η ασυδοσία του κεφαλαίου, με την περικεφαλαία της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης μας επανέφερε σε αιώνες περασμένους και σε καταστάσεις που νομίζαμε αφελώς ότι δεν θα ξαναγύριζαν.
***
Κι όλα αυτά, επειδή κατά το θλιβερό παρόν η Αριστερά είναι ανύπαρκτη. Αυτή η παράταξη όφειλε να καταγγείλει εκείνους που βάζουν τους πολίτες να υπογράψουν ότι οι γιατροί δεν φέρουν ευθύνες εάν παρουσιαστούν παρενέργειες στους εμβολιασμούς. Να καταγγείλει τις Βρυξέλλες για τη φτωχοποίηση των ανθρώπων, να καταδικάσει την αποικιοκρατία, και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Μια τωρινή Εργατική Πρωτομαγιά έχει νόημα μόνο σαν εξέγερση, για να καταλάβουν οι εκτός και εντός συνόρων ότι δεν βρισκόμαστε σε νάρκη. Κι όπως έλεγε σε στίχο του ο Τάσος Λειβαδίτης «κανείς δεν ξέρει ποια θα ’ναι η κρίσιμη ώρα…».
