πολιτισμός

Συνέντευξη στον Γιάννη Αντωνόπουλο

Πάντα επίκαιρος ο Μένης Κουμανταρέας έχοντας πρόσφατη τη βαριά απώλεια της γυναίκας του, της Λιλής, επανέρχεται με ένα καινούργιο βιβλίο που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες, την Ξεχασμένη φρουρά, όπου συγκεντρώνονται κείμενα της τελευταίας δεκαετίας. Παράλληλα, εκδόθηκαν και τρεις νουβέλες του Μέλβιλ σε δική του μετάφραση με τον ενιαίο τίτλο Τρεις απόκληροι και με μια εξαιρετική εισαγωγή. Πρόσφατα, επίσης, κυκλοφόρησαν σε νέες εκδόσεις τρία παλιότερα κλασικά πλέον βιβλία του, Η κυρία Κούλα, Το κουρείο και Το αρμένισμα. Με περίμενε στην είσοδο του σπιτιού του την ώρα του ραντεβού.

Το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής δεν σου έκανε καρδιά να βγεις απ’ το σπίτι. Καταρχάς ήταν βράδυ Κυριακής, προοίμιο Δευτέρας και αποχαιρετισμός της σύντομης ψευδαίσθησης που οι πιτσιρικάδες κωδικοποιούν ως ΠΣΚ, είχε ποδόσφαιρο, και επιπλέον είχε αγιάζι, χειμωνιάτικο καιρό με ψιλόβροχο και κρύο αέρα. Υπήρχε, βέβαια, η πρόσκληση απ’ τον Ιλισό, μία διάλεξη του Παναγιώτη Νούτσου για το ρόλο των διανοουμένων σε εποχές κρίσης. Το κίνητρο υπήρχε. Όμως, υπήρχαν κι όλα τα άλλα. Επίσης, υπήρχε και το εξής: το θηριώδες γκάλοπ εκείνης της μέρας που έφερνε το 80% των Ελλήνων να συμφωνούν με το τείχος στον Έβρο.

Σκηνοθεσία: Λ. Σάμιτα. Ερμηνεύουν: Λ. Σάμιτα, Στ. Σίνης, Μ. Χρονέα. Χορογρ.: Luis Alberto & Elena Mestre. Παίζει ζωντανά βιολοντσέλο ο Σταύρος Παργινός.

Την εποχή της κρίσης οι ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις πληθαίνουν και ανθούν. Κάτι το χαμηλό budget, κάτι οι αυξημένες ανάγκες έκφρασης της συλλογικής κατάθλιψης όλο και περισσότερα χάπενιγκ βρίσκουν ζωτικό χώρο και ανεβαίνουν σε σκηνές, μπαρ και εστιατόρια - όχι πάντα με την ίδια επιτυχία. Μία απ’ αυτές που ξεχωρίζουν, όμως, είναι η μουσικοχορευτική παράσταση στο El Bandoneon κάθε Τρίτη που παντρεύει το τάνγκο με τους χαρακτήρες του Γυάλινου Κόσμου του Τένεσι Ουίλιαμς.

…Βγήκα από το μετρό και βρέθηκα μπροστά στο πρώην Πάρκο Ελευθερίας… Θα μου πείτε γιατί το λέω πρώην… Για όσους το ζήσαμε κάποτε, π.Μ. (προ Μεγάρου) μόνο πάρκο δεν είναι. Και, βεβαίως, δεν έχει καμία σχέση με την Ελευθερία!
Η πόλη χάνει τη μνήμη της και μαζί τη χάνουμε κι εμείς… Θυμήθηκα ένα φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου που είχα δει στο υπαίθριο θεατράκι του πάρκου πριν το κατεδαφίσει το κράτος του Λαμπρακιστάν για να υψώσει το μνημείο στη Δόξα του στους αιώνες των αιώνων…

Ένα σχόλιο για την ποίηση του Ανδρέα Νεοφυτίδη για την ποίηση του Λάμπρου Πολύζου.

Καθώς ανοίγουμε τη ρώσικη κούκλα, εμφανίζεται μια μικρότερη και πανομοιότυπη, που κι αυτή περιέχει, με τη σειρά της, το σμικρυμένο ομοίωμά της. Και θα μπορούσαμε, θεωρητικά, να παίζουμε αυτό το (έτσι κι αλλιώς αναγωγικό, απλουστευτικό λοιπόν και επισφαλές) παιγνίδι επ’ άπειρον, αρκεί να θυμόμαστε ότι το μέγεθος έχει κι αυτό σημασία, ότι δηλώνει μιαν ουσιαστική τροποποίηση, ότι δηλαδή η μια κούκλα προκύπτει απ’ την άλλη διά μετασχηματισμού, όπως θα μετασχηματίζαμε ένα σύνολο εξισώσεων για να ισχύσουν σε διαφορετικό αδρανειακό σύστημα... Υπ’ αυτόν τον όρο, ναι, είναι σκόπιμο να δείχνουμε διαρκώς ότι η επίθεση κατά του (να πω «δημόσιου»; πρέπει να επιμείνουμε ότι πρόκειται για ταυτολογία) Πανεπιστημίου «εμφανίζεται» αμέσως, αρκεί ν’ «ανοίξουμε» τη Μεγάλη Κούκλα του γενικού πολέμου ο οποίος μαίνεται εδώ και καιρό.