Επιστολές προς το Δρόμο τ.30

Ο δρόμος για την ανατροπή του κατοχικού μνημονίου είναι μονόδρομος… εξέγερση

όσα θάφτηκαν: Απάνθρωποι

Δυστυχώς για κάποιους νέους ανθρώπους, ο ερχομός ενός παιδιού στη ζωή δεν σημαίνει χαρά και ευτυχία.
Σημαίνει ανεργία, φτώχεια και προβλήματα.

Ένα μη πολιτικό κείμενο για την πολιτική

Του Θόδωρου Τσελεπή.

Χειμώνας του ΄85 στη Θεσσαλονίκη. Απεργία των σκουπιδιάρηδων (έτσι τους λέγαμε τότε). Εγώ 15χρονος κνίτης, μαθητής λυκείου. Πιασμένος σε «αλυσίδα» με συντρόφους μεγαλύτερους να προσπαθούμε να εμποδίσουμε τους στρατιώτες να μαζέψουν τα σκουπίδια.
Ντρεπόμουν αλλά πιο πολύ ντρεπόμουν να πω πως ντρεπόμουν.
Τα χρόνια πέρασαν. Έχω 2 γιους ο ένας 15χρονος, δεν είμαι πλέον Κνίτης είμαι ένας ανένταχτος -αντιεξουσιαστής- αριστερός τρομάρα μου, που ψάχνει την Αριστερά. Χρόνια τώρα με στήνει στο ραντεβού, αλλά εγώ επιμένω να την περιμένω.

εναλλάξ: Πώς πέρασα τις διακοπές μου

Φέτος δεν πήγαμε διακοπές γιατί ο μπαμπάς έχασε τη δουλειά του και η μαμά παίρνει λιγότερα λεφτά από τη δική της δουλειά, που δεν την έχασε ακόμα. Έτσι, καθίσαμε σπίτι και ζεσταινόμασταν πολύ και γκρινιάζαμε όλοι μας. Ο μπαμπάς και η μαμά γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά, η μπέμπα κι εγώ γιατί στενοχωριόμασταν που βλέπουμε τον μπαμπά και τη μαμά λυπημένους και γιατί περιμέναμε τόσο τις διακοπές αλλά, τελικά, δεν θα κάνουμε, και δεν ξέρουμε πια αν θα ξανακάνουμε ούτε του χρόνου, του παραχρόνου ή του παραπαραχρόνου, κι αυτό πρέπει να το συνηθίσουμε, αλλά δεν μας αρέσει καθόλου· οπότε, πώς να το συνηθίσουμε;

ΠΑΡΑ πολιτικά τ.29

Οι πρώην και οι επόμενοι - Οι... νοικοκυραίοι - Ντροπή μας - Και οι τοίχοι έχουν αυτιά - Ο κ. Αναρχικός - Απανθρωπιά - Το κελεπούρι

Επιστολές προς το Δρόμο τ.29

Δεν είναι ώρα πια; Το ερώτημα απευθύνεται σε όσους πραγματικά ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη κινήματος αντίστασης στο μνημόνιο, την τρόικα και τον ΓΑΠ.

Έφυγε η Βικτώρια Παπαδοπούλου

Ένα παράξενο και απρόβλεπτο ατύχημα στις 24 Αυγούστου προκάλεσε τον ξαφνικό θάνατο της Βικτωρίας, γεμίζοντας με αφάνταστη θλίψη τους ανθρώπους της και τους πολλούς φίλους που βρέθηκαν μαζί στη ζωή και στην προσδοκία για ένα κόσμο ανθρώπινο.

Διακόπτουμε για διαφημίσεις

 

…σε λίγο πάλι μαζί σας με περισσότερο κλάμα!

…η ώρα 7.15: Κεντρικό δελτίο ειδήσεων ιδιωτικού καναλιού. Θαυμάζουμε τον κύριο Κακομοίρογλου να βάζει 3 ευρώ βενζίνη και να κάνει 2 τσιγάρα τράκα από τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου. Σοκαρισμένος ο επίδοξος σταρ της δημοσιογραφίας, τρέχει με το μικρόφωνο πάνω από τον πελάτη να αποσπάσει μια δήλωση. Ο φτασμένος σταρ της δημοσιογραφίας στο στούντιο συντετριμμένος σχολιάζει το ρεπορτάζ.

όσα θάφτηκαν τ. 28: Φιλί ζωής στο σύστημα

Ένα ενδιαφέρον και κυρίως αποκαλυπτικό άρθρο του πρωθυπουργού στην ιστοσελίδα της κυβέρνησης, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.
Δυστυχώς και από έντυπα της Αριστεράς. «Θέλουμε κράτος και πολιτικό σύστημα στην υπηρεσία του πολίτη», είναι ο τίτλος του άρθρου. Με μια «ειλικρίνεια» που αγγίζει τον κυνισμό, ο Γ.Α.Π. δηλώνει από την αρχή ότι «οι βαθύτατες θεσμικές αλλαγές στην λειτουργία του κράτους αποτελούν την βασικότερη παράμετρο της προσπάθειας της ελληνικής κυβέρνησης».

εναλλάξ: Στοιχεία για την αγορά βυθού

Μπαγκάζια σωριασμένα στο σαλόνι. Βαλίτσες ανοιγμένες –σωθικά καλοκαιριού παραδομένα στην αποσύνθεση. «Γυρίσατε; Καλά να πάθετε!» Πλυμένα, άπλυτα. Φορεμένα, αφόρετα. Κόκκοι άμμου. Χαλίκια κρυμμένα στις πτυχές. Αποδείξεις πληρωμής, σπασμένα κοχύλια τρυπωμένα σε τσέπες προσπαθούν ν’ αποφύγουν την κατάληξη στο σκουπιδοφάγο του φθινοπώρου. Δεν έχουν φωνή να υπερασπίσουν το δικαίωμα τους σε ένα λεύκωμα αναμνήσεων, μια έκθεση ιδεών: «Πώς επέρασα το καλοκαίρι». Χάλια. Αναρωτώμενος αν υπάρχει τρόπος ν’ αποφύγω το φθινόπωρο. Πες αλεύρι... Μνημόνιο 2 σε γυρεύει.