Με όχημα την ποίηση: Γκιγιώμ Απολλιναίρ (1880 – 1918)
Ακούω
Ακούω το θόρυβο της πολιτείας
Κι’ αιχμάλωτος δίχως ορίζοντα
Δε βλέπω παρά ουρανό επίμονο
Και τους γυμνούς της φυλακής μου τοίχους. Η ημέρα φεύγει κύτα την που φλέγεται
Ένα...
Με όχημα την ποίηση: Τζώρτζια Ντάγκλας Τζόνσον (1880-1966)
Της γυναίκας η καρδιά
Της γυναίκας η καρδιά ξεμυτάει με την αυγή,
Αβάσταχτη αλαφροφτερώντας, μοναχό πουλί,
Τα πυργιά, τις λαγκαδιές της ζωής πανωγυρνά,
Στον ντόρο των αντιλάλων, σπίτι...
Με όχημα την ποίηση: Κλωντ Μακ Κευ (1889-1948)
Σαν πρέπει να πεθάνουμε
Σαν πρέπει να πεθάνουμε – μην ειν’ σαν τα καπριά
Κυνηγητά, φραγμένα σε μεριά ντροπιαστική,
Με γύρω ν’αλυχτάν’ λυσσάρια, λιμάρια τα σκυλιά,
Τη μοίρα...
Με όχημα την ποίηση: Ρίτσαρντ Ράιτ (1908-1960)
Ανάμεσα στον κόσμο και σε μένα
Κι ένα πρωινό στο δάσος όπως ήμουν, σκόνταψα
ξάφνου απάνω σ’ένα πράγμα,
Σκόνταψα απάνω του σ’ ένα χορταριασμένο ξέφωτο φρουρούμενο
από βελανιδιές...
Με όχημα την ποίηση: Ανώνυμος (τέλη 18ου – αρχές 19ου αιώνα)
Ο Ρωσσαγγλογάλλος
Ειπέ μας, ω φιλέλληνα, πώς φέρτε την σκλαβίαν,
και την απαρηγόρητον των Τούρκων τυραννίαν;
Πώς τες ξυλιές και υβρισμούς και σιδηροδεσμίαν,
παίδων, παρθένων, γυναικών ανήκουστον φθορίαν;
Πώς...
Με όχημα την ποίηση: Ανώνυμοι / Αρμενία
Επιθαλάμια
1
Το φεγγάρι, το φεγγάρι,
το φεγγάρι της γιορτής,
το φεγγάρι πέταξε
μέσα στο περιβόλι μας
κ’ ετρεξε να βρει γωνιά
για να κάνει τη φωλιά του,
στο παρτέρι, στο παρτέρι,
στο...
Με όχημα την ποίηση: Ανώνυμοι / Ισπανία
Δέκα Ανδαλουσιανά Κόπλας
1 Στο μπαλκόνι σου έβγα, αγάπη,
την ψυχή μου που κολάζεις.
της Σεβίλλιας πορτοκάλι,
του τριγυστή σου, ελπίδα. 2 Να’μουν μια φεγγαραχτίδα
νά’μπω απ’ το παράθυρό σου,
τα μαλλιά τα...
Με όχημα την ποίηση: Λάο Τσε (570 – 490;)
Ο Δρόμος και η αρετή του
1 Ο δρόμος που περπατούμε
δεν είναι ο αιώνιος Δρόμος.
Τ’όνομα που μ’αυτό τον ονομάζουν
το αιώνιον Όνομα δεν είναι.
Ο...
Mε όχημα την ποίηση: Ανώνυμοι / Αφρική
Τραγούδι της καταιγιστικής βροχής
Ω χιλιόφωνο της γης ποντίκι,
που αλαφριά σκόνη, χαρούμενο, σηκώνεις.
Πίσω σου αφήνεις φαρδιά αχνάρια,
σα βουσμάνος που σέρνει ένα γουρούνι.
Στη γη μου ανοίγεις...
Mε όχημα την ποίηση: Ανώνυμοι / Αφρική
Τραγούδι της καταιγιστικής βροχής
Ω χιλιόφωνο της γης ποντίκι,
που αλαφριά σκόνη, χαρούμενο, σηκώνεις.
Πίσω σου αφήνεις φαρδιά αχνάρια,
σα βουσμάνος που σέρνει ένα γουρούνι.
Στη γη μου ανοίγεις...
