πολιτισμός

Είναι να απορεί κανείς βλέποντας να προβάλλεται ως κυβερνητική επιτυχία η μαζική «αμηχανία» απέναντι στην παπανδρεϊκή «επανάσταση του α(υτο)νοήτου» και στα οικονομικά μέτρα της τρόικας που ξεθεμελιώνουν την ελληνική κοινωνία. Η απορία και τα ερωτήματα μεγεθύνονται, όταν κάποιες υποτιθέμενες «ευαίσθητες κεραίες», από τον κόσμο του πολιτισμού και των γραμμάτων προσχωρούν στη χορεία των προθύμων, θεωρώντας (κι αυτοί ) τα μέτρα του Μνημονίου ως αναγκαία για τη σωτηρία της εκσυγχρονιζόμενης πατρίδας και τους πολίτες της συλλήβδην ένοχους, για ό,τι τους συνέβη.

Συνέντευξη στον Σταμάτη Μαυροειδή.

Μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Για ποιο ταξίδι μου μιλάς» (2007) ο Νίκος Ζούδιαρης βρέθηκε πάλι στο μηδέν. Ένιωσε τον γνώριμο υπαρξιακό φόβο ότι τα χρόνια περνάνε, ότι δεν θα προλάβει να αποδώσει ένα μουσικό ύφος που τον κατατρέχει από τότε που ήταν ακόμη έφηβος. Και επειδή η σχέση του με το τραγούδι είναι σαν κι εκείνη του διαβητικού με το φάρμακό του, οι «μηχανές» δεν άργησαν να ξανανάψουν.

Πέρσιβαλ Έβερετ: I Am Not Sidney Poitier, 270 σελίδες, Graywolf Press, 2009

Η (ανύπαντρη) μητέρα του κεντρικού ήρωα, με το επώνυμο Πουατιέ, αποφασίζει να τον ονομάσει Not Sidney, Όχι Σίντνεϊ, δηλαδή, δίνοντας αφορμή για μια ατέλειωτη αλυσίδα παρεξηγήσεων στη ζωή του παιδιού. Η (όλο και μεγαλύτερη, όσο περνούν τα χρόνια) ομοιότητα του Όχι Σίντνεϊ Πουατιέ με τον πασίγνωστο ηθοποιό-σύμβολο των Αφροαμερικανών, τον Σίντνεϊ Πουατιέ, μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Διαβάζω: …Την εποχή που είναι νέος, κανείς δεν ξέρει ότι είναι νέος. Θα το μάθει αργότερα, μεγαλώνοντας: θα ξέρει ότι υπήρξε χωρίς να έχει μάθει πότε ήταν.
Διότι τα νιάτα είναι μια επινόηση των γηρατειών.
…δεν γίνονται κατανοητά παρά μόνο όταν δεν υπάρχουν, στο αρνητικό τους, ως τίτλος απουσίας. Να μην καπνίζεις πια, να μην πίνεις πια, να μην τρέχεις πια να μην ερωτεύεσαι, τόσοι ευνουχισμοί που μας αποστραγγίζουν, σταγόνα-σταγόνα, για να μας προετοιμάσουν καλύτερα για το θάνατο αυτού που υπήρξε η ζωή…

[…] Η μέρα και η νύχτα δεν μπορούν να ζήσουν μαζί. Ο ερυθρόδερμος φεύγει πάντα στο πλησίασμα του λευκού, όπως η πρωινή δροσιά αποτραβιέται σαν ανατέλλει ο ήλιος. Παρ’ όλα αυτά, η πρότασή σας μοιάζει δίκαιη και πιστεύω ότι οι αδελφοί μου θα τη δεχτούν και θα αποσυρθούν στην περιοχή που ορίζει η προσφορά σας. Λίγο μας ενδιαφέρει ο τόπος όπου θα περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες μας- όπως και να ’ναι, δεν θα είναι πολλές.

Πριν από δυο μήνες περίπου η απόλυση ενός εργαζομένου από τις εκδόσεις Άγρα κινητοποιούσε αυτοβούλως δεκάδες συγγραφείς και διανοούμενους οι οποίοι με αντικρουόμενες απόψεις, άλλοι στήριζαν τον ποιοτικό (και μικρό σχετικά) εκδοτικό οίκο και άλλοι διαμαρτύρονταν αλληλέγγυοι με τον εργαζόμενο που αδίκως απολύθηκε.
Θα περίμενε κανείς μετά το κλείσιμο των Ελληνικών Γραμμάτων το παράδειγμα αυξημένης ευαισθησίας που υπέδειξαν οι άνθρωποι των γραμμάτων να επαναληφθεί εις το πολλαπλάσιο, πόσο μάλλον όταν οι σχεδόν 100 απολυμένοι απηύθυναν και έκκληση αλληλεγγύης προς τη μεριά τους. Εις μάτην όμως.

Της Σοφίας Κολοτούρου.