πολιτισμός

Του Σταύρου Γεωργά. Διερωτώμαι αν για την έντονη επιθετικότητα την οποία μετά δυσκολίας συγκρατώ, τις τελευταίες ημέρες, ευθύνεται πρωτίστως η ατμόσφαιρα χρεοκοπίας, που γίνεται ολοένα βαρύτερη ή ο αφόρητος καύσωνας. Κανένα απ’ τα δυο δεν είναι φυσικό φαινόμενο ούτως ή άλλως και η διαφορά τους έγκειται στην άδεια που δίνω στον εαυτό μου ν’ αγανακτεί.

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο.

- Πολιτικός Πολιτισμός… Ο δήμαρχος Αθηναίων (χάρη στις ψήφους αριστερών στο δεύτερο γύρο) Καμίνης θεωρεί το κίνημα των Αγανακτισμένων «διαρκές κάμπινγκ σε δημόσιο χώρο» και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει δηλώσει πως θα ζητήσει βοήθεια από την ΕΛΑΣ για το ξήλωμα των σκηνών από την Πλατεία Συντάγματος... Ο κατήφορος του πρώην συνήγορου του πολίτη, «εκλεκτού» υποψηφίου των Οικολόγων και της ΔΗάΡα(ς) δεν έχει όρια. Εξακολουθούν, άραγε, να τον στηρίζουν αυτοί που μας τον φόρτωσαν;

Το «τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, ένα έργο που πρωτοανέβασε το 1972 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης ο Κάρολος Κουν, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο παρά τα σαράντα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη του πρεμιέρα.

«…Ο κόσμος συνωστιζόταν με την ήπια τρέλα που κυκλοφορούσε κάθε μέρα γύρω του. Απέξω κοινωνικός μα από μέσα αρματωμένος, μαχαίρια έτοιμα να σκίσουν τις τσέπες των κουστουμιών και να βγουν. Με το τσακ! Με την πρώτη ευκαιρία. Τα ένιωθε αυτός τα μαχαίρια τους, κι ας ήταν κρυμμένα. Γι’ αυτό απέφευγε να στριμώχνεται μαζί τους…». Διαβάζω τα διηγήματα της Λένας Διβάνη, με τον χαρακτηριστικό τίτλο Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια (Μελάνι).

Η τέχνη, δεν έχει λόγο ύπαρξης παρά μόνο όταν συνδέεται με την πραγματικότητα... Έτσι, τουλάχιστον, διατείνεται η νεοσύστατη Ομάδα των αποφασισμένων καλλιτεχνών η οποία, την περασμένη εβδομάδα, «έστησε» το δικό της μνημείο του Μνημονίου στην Πλατεία Συντάγματος.

Από τη στιγμή που το Nέο Μουσείο της Ακρόπολης έγινε εθνικό τοπόσημο στη μητρόπολη της Αθήνας, ήταν περισσότερο από προφανές ότι τα υπόλοιπα μουσεία θα ακολουθούσαν τη μοίρα του… φτωχού συγγενούς. Δεν είναι μόνο τα χρήματα που δαπανήθηκαν ο λόγος, ούτε η προβεβλημένη αρχιτεκτονική του, ούτε φυσικά οι αρχαιολογικοί θησαυροί του Παρθενώνα που φιλοξενούνται στις αίθουσές του. Είναι κυρίως το νομικό (πολιτικό κατά προέκταση) πλαίσιο, που ορίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς, το προς τα έξω «πρόσωπό» του. Ένα πρόσωπο με μικρή διαφορά απέναντι στα άλλα δημόσια μουσεία με μεγάλες, ωστόσο, συνέπειες όπως ήδη δείχνουν τα πράγματα.

Η χονδρο-ειδής δήλωση του κ. Πάγκαλου «Όλοι μαζί τα φάγαμε» τη ζημιά της την έκανε. Δεν συναντήθηκε μόνο με την οργή, όπως ίσως αφελώς νομίζουμε κάποιοι, αλλά συνάντησε και τη σιωπηρή αποδοχή από όσους αρέσκονται να διαβάζουν κατά γράμμα τα... «σταράτα λόγια», αδιαφορώντας για το κρυφό, πραγματικό τους περιεχόμενο. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι «συνομίλησε» με ένα τμήμα του κοινωνικού σώματος -όχι ασήμαντο ποσοτικά- το οποίο «αναγνώρισε», στη δήλωση του ευτραφούς αντιπροέδρου, μιαν ανομολόγητη μέχρι πρότινος αλήθεια.